Miami Beach: de laatste dagen

Vrijdagnacht zijn we voor de laatste keer in Miami Beach op stap geweest. Zodra ik Celina had wakker gemaakt voelde ze zich gelukkig een stuk beter en besloten we alsnog op stap te gaan. We gingen eerst een sixpack Corona voor 10 dollar in de supermarkt halen en die hebben we voor het feest in de lobby opgedronken. Lekker alvast kletsen en wachten tot we op pad gingen. Om 11 uur gingen we richting de 1^e kroeg. Deze was zoals gewoonlijk leeg, maar zodra wij met het hostel binnenkwamen was hij toch aardig gevuld. Celina raakte aan de praat met een Braziliaanse jongen uit Londen (Bruno) en ik met een aantal Duitsers en we hebben lekker staan kletsen, dansen en feesten.

Na ongeveer een uurtje gingen we met een Hummer Limousine naar het volgende feest, in de kelder van een hotel. Wel gaaf om eens in een echte limo te zitten! De club waar we aankwamen was wel gaaf, maar de muziek was helaas erg eentonig en niet helemaal onze smaak. Ik heb nog een tijdje erg leuk met een Franse jongen staan freestyle stijldansen, maar op een gegeven moment waren we de muziek toch wel erg zat aan het worden. We zijn toen met Bruno en een kerel uit Peru naar de McDonald's gegaan want natuurlijk hadden de dames weer trek. Het was uiteindelijk een erg leuke gezellige avond en een goede afsluiter van een topvakantie!

Zaterdagochtend hebben we lekker een beetje uitgeslapen en daarna ontbeten. Toen we onze vluchtgegevens in de lobby op gingen zoeken zagen we dat we een mailtje met het E-ticket van onze vliegtuigmaatschappij hadden. We openden hem tegelijk en toen kwamen we er pas achter dat het helemaal geen echt mailtje maar een virus was! Mijn superhelden virusscan sprong er gelukkig op tijd tussen en begon al piepend allemaal berichten naar me toe te smijten. Celina had iets minder geluk en haar laptop had een complete system crash. Gelukkig werkt haar broer in de ICT en heeft hij hem thuis weer op weten te lappen.

Na alle stress met de virusscans zijn we nog een rondje door de stad gaan lopen en daarna kwamen Daniël en Laila langs om wat spullen van ons over te nemen. Zij hadden namelijk veel meer ruimte in hun koffers omdat ze een geüpgrade vlucht hadden en ieder 46 kg mee mochten nemen. We hadden een ouderwetse gigantische weegschaal uit de eetzaal geleend en mee naar de overkant naar ons appartement gesjouwd. Hier hebben we onszelf en daarna onze koffers even gewogen en daarna wat spullen over gegooid. Ik mijn overtollige kilo's bij Celina en zij de hare bij Daniël en Laila. Die zouden namelijk pas 2 dagen later thuiskomen waardoor ik op Düsseldorf gelijk mijn spullen van Celina zou kunnen overnemen.

Nadat alles ingepakt was zijn we met zijn vieren bij een Italiaan uit eten geweest. Lekker lasagna met natuurlijk een Coronaatje erbij. Na het eten zijn we over de boulevard (Ocean Drive) terug gelopen en hebben we onderweg de laatste foto's van Miami Beach at Night geschoten. Op de terugweg zijn we bij een Starbucks beland waarop we na een lekkere Ice Coffee terug naar het hostel zijn gegaan. Hier konden we nog een paar uurtjes slapen, want om kwart over 3 's nachts ging de wekker en moesten we op pad richting vliegtuig. Ik heb nog snel een paar donuts en bananen ingeslagen voor op het vliegveld en daarna stond de taxi alweer klaar. Nog even snel wat facebook gegevens uitgewisseld met Fernando, een van de leuke baliemedewerkers uit het hostel, en toen moesten we dan toch echt gaan.

Na een snelle rit kwamen we veel te vroeg op Miami International Airport aan. De bagagedump balie was nog niet eens open! Op een bankje ons donut-ontbijtje opgegeten en daarna konden we al vrij vlot de bagage kwijt. Gelukkig zaten we allebei onder het maximum gewicht! Nadat we door de douane waren bleek dat Miami een van de saaiste luchthavens ooit heeft. Er is echt totaal niets te beleven. Dan maar een tukkie doen op de bankjes bij de gate. Om kwart over 7 vlogen we in een klein vliegtuigje naar Chicago. Het laatste stuk zagen we Chicago met zijn grote wolkenkrabbers al prachtig aan het strakke Lake Michigan liggen. Alle bomen begonnen al van groen naar rood te kleuren, een erg mooi gezicht maar dat voorspelt qua temperatuur weinig goeds! Op het vliegveld aangekomen kwamen we er achter dat er een uur tijdsverschil tussen Miami en Chicago zit. In plaats van 8 uur hadden we dus 9 uur overstaptijd! We besloten dat we nog fit zat waren om de stad in te duiken, gauw naar het metrostation dus.

In downtown Chicago aangekomen bleek het hier minstens 15 graden kouder te zijn dan in Miami. Goed dat we onze lange broeken, truien en jassen van de vlucht nog aan hadden dus! We zijn (uiteraard) even bij de Mc gaan lunchen om het af te leren en daarna lekker door de stad gaan wandelen. Een gave stad om te zien maar na 2 uurtjes moesten we alweer terug naar het vliegveld. We wilden deze keer namelijk niet onze aansluiting missen (zoals de bus die we in Washington misten omdat we nog even naar de dierentuin wilden).

Na een paar uur wachten en onze Amerikaanse telefoons naar Nederland leegbellen ging onze vlucht. Het vliegtuig was vrij leeg en we zaten dan ook met z'n tweeën naast elkaar zonder andere mensen ernaast. Ieder een eigen tv schermpje en een dekentje, perfect. Je kon zelf films kiezen en dat was maar goed ook aangezien we allebei niet konden slapen. Ik heb lekker Madagascar 3, Brave, een vampierfilm met Johny Depp en een of andere comedie zitten kijken en toen kwam Düsseldorf alweer in zicht en kwam er een einde aan ons Amerika avontuur.

Ik heb een ontzettend leuke tijd in Amerika gehad en heb met volle teugen genoten. Het onderzoek waar we oorspronkelijk voor kwamen wilde helaas niet echt vlotten en dat wordt de komende weken dus nog hard werken, maar dat was het zeker waard. Ik vond het erg leuk om te zien dat zoveel mensen mijn blog hebben gevolgd en gelezen, al waren het soms wel erg lange verhalen. Bedankt voor het volgen en hopelijk tot gauw in het echt!

Liefs

Monique

Key West – snorkelen bij het koraalrif

In het midden van de pub stonden pooltafels waar een groepje donkere Londenaren stonden te poolen. Ik kon het niet laten en ben even gaan kijken, waarna ik 2 helaas mislukte pogingen mocht doen. Volgende keer eerst maar even oefenen dus, haha. Vervolgens kreeg ik het commentaar dat deze Britse jongens mijn nieuw verworven Amerikaanse accent vreselijk vonden maar dat ik best goed kon dansen voor een Nederlands meisje... Oké dan, erg complimenteus, die Britten. Om half 1 ging de hele groep naar de Mansion, een erg exclusieve club. Twee Duitse dertigers smeekten ons of we mee wilden, maar wij hadden geen polsbandje, geen hakken en geen jurkje. Oftewel definitely a no go. Uiteindelijk liepen we samen terug naar het hostel, stond 1 van die Duitsers ons voor de deur van ons appartement op te wachten. Wij slapen in een appartement tegenover het hostel, wel raar dus dat hij precies daar stond. Hij probeerde zichzelf mee naar binnen te kletsen maar we hebben hem al gauw duidelijk gemaakt dat hij toch echt lekker buiten bleef.

Een paar uur later was het alweer tijd om op te staan want we gingen naar de Keys! We hadden de pesto pastasalade lunch van woensdag bewaard als ontbijt, maar dit bleek toch niet zo'n succes. Even langs de 7-11 supermarkt dus om een donut en een banaan te halen. De buschauffeur was een hele aardige man die continu vertelde wat er te zien was en waar de eilanden bekend om staan. De rit naar Key West is namelijk een 4 uur durende busrit. De Keys zijn een eilandengroep onderin Florida en er is een hele rits eilanden tot aan Key West met bruggen aan elkaar verbonden. Vanaf het eerste tot het laatste eiland is dit een stuk van 160 km! Je rijdt tussen de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan in en ziet overal (on)bewoonbare eilandjes liggen, wel erg gaaf! Wij bleven maar turen naar dolfijnen, maar helaas die zagen we niet.

Halverwege de rit stopten we nog bij een Burger King om een ontbijtje te halen en daarna waren we dan eindelijk in Key West. Hier hadden we een uurtje om rond te lopen voordat we voor onze snorkeltocht naar de boot moesten. Key West zit vol met toeristische winkeltjes en Cubaanse sigarenstandjes. Op zich wel grappig om je een uurtje mee te vermaken dus. Na het uur gingen we naar de boot, een grote catamaran waar je gelijk je snorkelsetje aangereikt kreeg. Zodra we de haven uit voeren moest ik aan mijn opa denken. Die had het prachtig gevonden, zo'n grote catamaran, flinke wind in het zeil, op open zee met overal kleine onbewoonbare tropische eilandjes tegen een strakke blauwe lucht.

Na een uurtje varen kwamen we bij het enige koraalrif van de Oostkust aan. Ik sprong als eerste van de boot af, helemaal benieuwd naar wat we zouden zien. Het bleek een beetje een tegenvaller. Het koraalrif is erg zandkleurig en er valt dus niet heel veel aan te zien. Er waren wel wat leuke vissen, grote gele zebravissen, en blauwe, gele en zwartgele units. En er waren kwallen, en dan niet zo'n klein beetje ook. Gelukkig prikken ze niet of maar een beetje als je er tegenaan zwemt, het is meer een goor idee dan dat het echt een groot probleem was.

Terwijl we zo lekker aan het ronddobberen waren op zoek naar leuke visjes kwam er ineens een vrouw met haar bril op haar kin paniekerig langs flipperen. Nadat ik haar gevraagd had of alles wel ok was ben ik maar even richting boot mee gezwommen totdat ze de situatie weer wat onder controle had. Nadat ik Celina weer teruggevonden had gingen we weer lekker ronddobberen en op jacht naar visjes. Ineens plette ik echter per ongeluk een gigantische kwal in mijn knieholte. Helaas stelde de kwal dit ook niet zo op prijs, waarop ik na wat flinke krachttermen weer verder ging zwemmen. Een minuut of 10 later besloten we dat we echt wel alles gezien hadden en gingen we weer terug de boot op. Hier kwam ik erachter dat er een dikke knalrode handpalmgrootte plek m'n knieholte bedekte, vandaar dat het zo'n zeer deed, wat een eikels die kwallen! Op de boot hadden ze gelukkig wat after-bite en de plek is uiteindelijk gereduceerd tot een pijnlijke beurse vlek met roodzwarte rand, zeer charmant ;)

Vlak nadat wij op de boot waren geklommen gingen we ook echt terug naar Key West. We zaten zo'n 6 mile uit de kust en hadden dus nog een uurtje terugvaren voor de boeg. Hierbij kon je gratis drank scoren maar wij voelden allebei meer voor een sapje. Lekker uitwaaien aan de reling, nog wat laatste fotootjes schieten, en natuurlijk speuren naar dolfijnen! Op de heenweg hadden we een vin met onbekende eigenaar uit het water zien steken. Dat beloofd wat dachten we. Maar helaas bleef het hier ook bij. Op de terugweg zagen we alleen nog een aantal vliegende vissen, altijd leuk om te zien!

Bij terugkomst op Key West hadden we nog 2 uurtjes om ons om te kleden en het eiland te verkennen. We zijn daarop door de straatjes gaan wandelen en hebben even een hamburger bij Wendy's gegeten. Helaas was het meest zuidelijke punt van Amerika helemaal aan de andere kant van het eiland en gingen we dat lopend niet meer redden. Vanaf daar schijn je met helder weer Cuba te kunnen zien liggen, wel gaaf! Ik heb even zitten rekenen, maar vanaf de wedstrijd in Vermont tot aan hier hebben we nu bijna 2000 mile (= 3200 km) oostkust afgelegd (zie kaartje). Wel erg stoer! Het mooiste is nog dat we het grootste stuk nog gratis gereisd hebben ook, in ruil voor hulp met de paarden en koekjes, haha.

Om 6 uur was het alweer tijd om de bus in te gaan. De busstoelen zijn gemaakt voor iets kortere mensen, maar met ons hoofd in de knik probeerden we toch wat te slapen terwijl Men in Black 3 werd gedraaid. Tegen 10 uur 's avonds kwamen we bij het hostel aan. Hier besloten we dat we toch wel heel veel zin hadden om weer op stap te gaan. Vanavond werd alleen een pub avond, ze gingen daarna niet naar een club. Perfect voor ons, aangezien we geen tijd meer hadden om te douchen en dus met ons strandverwaaide haar op stap gingen.

Vanavond was het eerst een ‘gratis' biertje drinken en kletsen in de lobby en daarna gingen we naar één van de pubs van de pub crawl van de 1^e avond. De muziek in de pub was deze keer alleen iets minder dan de 1^e avond, maar gedurende de avond werd het steeds beter. Wij hadden 2 jongens uit Wales ontmoet waar we gezellig mee stonden te kletsen en te dansen. Ze waren alleen meer dan een kop kleiner dan wij, goed voor je bovenbeenspieren dus! ;) De 2 Britse heren waren erg beschermend en jaagden een aantal belagende Duitsers al gauw weg. Wel grappig, haha. Op een gegeven moment begon een van de britten, George, zich wel erg opdringerig naar mij toe te gedragen. Mijn intentie was alleen lol maken en dansen, en ik vertelde hem dat dan ook. Hij nam me mee naar buiten en vertelde buiten dat hij thuis een vriendin had maar dat zijn vriend hem had proberen over te halen dat het toch geen kwaad kon en dat hij wel iets met mij kon voor een avondje. Tsja, lekkere vrienden. Hij was nogal opgelucht dat ik hem erop had aangesproken en we besloten als even goede vrienden verder te feesten.

Halverwege de avond kwamen we Danny ook weer tegen, die een vriend had gevonden. Wij vroegen waarom ze niet gingen dansen maar hier kregen we niet echt antwoord op. Na nog een aantal onlogische vragen/antwoorden wilde ik toch wel heel graag zeker weten of hij nou wel of niet homo was. We dachten dat we het zeker wisten en dat dit zijn nieuwe vriend was, maar gingen nu toch een beetje twijfelen. Wat bleek toen Celina het vroeg, hij was helemaal geen homo!!! Hij kwam naar me toe en vroeg hoe ik dat nou kon denken, aangezien hij gek was op mij. Woops!!! Ik voelde me echt heel lullig en heb wel 10x mijn excuses aangeboden maarja die fout maak je niet echt meer goed he. Hij was niet boos maar was wel zwaar gekwetst. De pub liep onderhand ook al langzaam leeg en Danny en zijn vriend vertrokken al gauw. Wij zijn kort daarna ook vertrokken en lekker ons bed in gedoken. Wat een rare avond, maar we hebben gelukkig wel samen lol gehad.

Vrijdagochtend zijn we vroeg naar het ontbijt gegaan waarna Celina nog een uurtje ging slapen en ik dit verhaal heb zitten tikken. Om 10 uur zijn we naar het hotel van Daniël en Laila gelopen, 22 blokken lopen bleek verder te zijn dan we dachten! Een half uur te laat kwamen we dan eindelijk bij het hotel aan. De hele dag hebben we bij het zwembad op bedjes gelegen en dolfijntje gespeeld. 's Middags daar met een flinke tonijnsalade geluncht en daarna hebben we foto's gemaakt op het strand. Tegen vijven was het tijd om het hele stuk terug te lopen naar ons hostel voor het avondeten. Dit bestond weer uit witte rijst met een kippenpoot, niet echt vullend dus. Na het eten is Celina nog een uurtje gaan tukken want die voelt zich vandaag niet zo best. Ik zit ondertussen in de lobby deze blog af te typen. Strakjes alweer onze allerlaatste avond stappen in Miami. Morgen nog een laatste dagje stad en strand en morgennacht vertrekken we weer naar huis. Het is wel een heel raar gevoel en de 4 maanden zijn omgevlogen maar ik heb wel erg veel zin om weer lekker naar huis te gaan!

Tik-Tak Tik-Tak, op naar de Everglades

Woensdagochtend gingen we eerst lekker ontbijten en daarna naar het tourbureautje op de hoek waar de bus ons zou oppikken. De rit was wel gaaf, door de buitenwijken van Miami met uitzicht op de skyline van de stad. Na drie kwartier reden we het natuurgebied binnen. De Everglades is een gigantisch moerasgebied vol met alligators en bijzondere vogels. Op een gegeven moment riep de buschauffeur ineens ‘gator!' en zagen we in het kanaal langs de weg 2 ogen boven het wateroppervlak de bus aanstaren. Gaaf, dat beloofd wat!!!

Bij de alligator farm aangekomen vanwaar de boot zou vertrekken konden we eerst even rondkijken in het souvenirwinkeltje. Je kon allerlei onderdelen van alligators kopen, tanden, pootjes, een broodje alligatorstaart, een geprepareerde kop, van alles. Ook hadden ze leuke T-shirts met o.a. ‘goodbye Kitty' erop met het Hello Kitty poesje en een alligator. Na een kwartiertje werd ons nummer omgeroepen en gingen we naar de airboats. Dit zijn boten met een grote propeller aan de achterkant die gigantisch veel lawaai maken. Erg logisch voor een natuurgebied, maar gelukkig zijn alle beesten er onderhand zo aan gewend dat zelfs de vogels niet meer opvliegen als je langs komt.

Het eerste deel van de tocht voeren we door een soort mangroven kanaal. De Everglades is een groot moerasgebied met stukken ondieper en dieper water. Het mangroven gedeelte is een wat dieper water, waar de alligators graag komen. Hier zagen we wat bijzondere vogels, maar verder alleen nog maar alligatorachtige boomstammen te bekennen. De gids die de boot bestuurde zat achterop de boot, hoog boven de propeller. Hij vertelde bij elk beestje wat we zagen wat het was en gaf wat algemene informatie over de Everglades. Na dit kanaaltje kwamen we in ondieper water en moesten we onze oordoppen indoen. Overal om ons heen was een soort moerassig grasland met hier en daar een kaal boompje. De gids gaf gas en we vlogen door de moeraslanden heen. Wel gaaf! Ik had niet verwacht dat het hele natuurgebied zo nat was. Je kon in het gedeelte wat wij gezien hebben eigenlijk nergens echt lopen. Maar goed dat we deze tour gedaan hebben en niet zelf gegaan zijn dus! Na dit crossstuk gingen we weer terug naar het diepere gedeelte om alligators te spotten. Helaas was het vandaag bewolkt en houden ze zich dan schuil tussen de bomen. Als het zonnig is schijn je overal alligators te zien zonnen, wel balen dus! Uiteindelijk hebben we niet 1 wilde alligator tijdens de boottocht gespot. Wel zagen we nog een ‘alligator snapping turtle', een moerasschildpad die zo je vinger af kan bijten en heel zelden gezien wordt omdat hij eigenlijk altijd op de bodem van het moeras verblijft. Zelfs de gids had er hier nog nooit een gezien. Wel gaaf, maar wel balen dat we geen alligator gezien hebben!!

Na de boottocht was er nog een wilde dieren show. Een Amerikaanse Steve Irwin liet allerlei verschillende dieren zien en vertelde er iets over. Hij begon met een schorpioen. Daarna een gigantische giftige pad die uit Australië komt maar in de jaren 50 vanuit een vliegtuig in Amerika is terecht gekomen. Alle Amerikaanse padden zijn door deze pad uitgeroeid en dit is nu de enige soort in Amerika. Als een hond of persoon de rug likt (vreemde gewoonte) wordt je heel ziek en kun je sterven. Niet echt een eetbare unit dus. Na de pad kwam een stinkdier. De nep-steve had een spuitje water achter het dier verstopt en deed op een gegeven moment net of het diertje begon te sproeien, wel grappig. Gelukkig was het niet echt, aangezien we dat in New Jersey op de farm hebben meegemaakt en die lucht niet bepaald voor herhaling vatbaar is, haha. Toen was het eindelijk tijd voor de alligators! Eerst een kleine baby, toen een 3 jarige en de show eindigde met de presentator die heel rustig een gigantische alligator vroeg zijn bek open te doen en hem daarna in bedwang hield. Uiteindelijk mochten wij nog met een 3 jarige alligator op de foto.

Na deze show konden we nog even het winkeltje in en daarna was het alweer tijd om terug naar de Miami te gaan. Op de terugweg zagen we nóg een alligator in het kanaal naast de weg. Nu was zijn hele kop en rug vanuit het water zichtbaar, vet! 's Middags zijn we nog even in het hostel gaan lunchen en daarna naar het strand gegaan.

's Avonds zijn we beiden na het eten maar nog een keer in de rij gegaan, aangezien je maar een klein bordje pasta kreeg en we niet nog een keer naar de Mc wilden. Daarna zijn we weer met het hostel op stap geweest. Eerst naar een danspub om de hoek, waar je als dame een gratis shotje kreeg. Hier moest je wel eerst zelf om vragen, heel apart. De hele tent was leeg, alleen wij waren er. Gelukkig waren we met een man of 60 a 70 dus we vulden de dansvloer aardig op. We hebben lekker samen staan feesten en na een uurtje was het tijd om naar de ‘echte' club te gaan. Deze keer was dit de Cameo, een vrij exclusieve hiphop en R&B club. De helft van de tent was gereserveerd voor VIP, waar wij geen kaartjes voor hadden. Daar was het ontzettend druk, terwijl in het ‘normale' gedeelte het vrij rustig was. Overal langs de bar waren paaldanseressen aan het showen en op een gegeven moment was er zelfs een paal met 6 danseressen erin en een vuurshow erbij. Wel leuk om te zien.

Er zijn sinds gister in het hostel een boel nieuwe mensen bij gekomen en al onze oude bekenden zijn vertrokken. Wel jammer, maar ook wel weer leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Uiteindelijk hebben we de hele avond samen staan feesten, met continu een halve harem aan jongens om ons heen. Wel grappig. Deze keer waren het gelukkig geen opdringerige kerels, maar gewoon gezellige jongens uit het hostel. Een Bulgaar die een beetje op een Vlad de Roemeen look-a-like leek maar dan een stuk minder knap, was nogal gek op Celina. Uiteindelijk hebben we hem duidelijk weten te maken dat zij gewoon zit had om te feesten, verder niets, en taaide hij af. Ik heb Danny, een leuke homo uit Nieuw Zeeland leren kennen en daar heb ik een tijd mee staan dansen. Gewoon gezellig en eindelijk geen gedoe of misverstanden, haha. Een hele geslaagde avond!

Woensdagochtend werd ik om half 9 wakker en ben ontbijt gaan halen. Na een ontbijtje op bed hebben we ons nog eens lekker omgedraaid. 's Middags na de lunch zijn we het strand op gegaan. Vanavond is het plan om alleen naar de eerste pub mee te gaan. De rest gaat daarna namelijk naar de peperdure ‘Mansion', maar wij moeten morgen om kwart voor 6 op om naar de Florida Keys te gaan, de eilandengroep onderin Florida en het meest zuidelijke puntje van de VS.

Miami Beach: Chillen & Stappen

Zaterdagavond na het eten zijn we allebei ons bed in gedoken. We waren namelijk allebei ziek van de poolparty in de zon. Na 2 uurtjes slapen waren alle hartkloppingen en trillende beentjes verdwenen en voelden we ons goed genoeg om op stap te gaan. Ons hostel organiseert elke avond een stapavond en vanavond was de Pub Crawl. Eerst een ‘gratis' biertje in de lounge van het hostel. Hier hebben we ook gelijk een aantal mensen ontmoet en uiteraard waren de Roemenen ook weer van de partij. Na het biertje liepen we naar de eerste pub. Alle 3 de pubs waren danscafé's met pooltafels en tafeltennistafels middenin de ruimte. Erg apart maar wel heel gezellig.

De eerste kroeg was vrij rustig, aangezien het pas rond 11 uur was. Wij waren echter al lekker aan het dansen en Celina had al gauw een leuke jongen uit Nieuw Zeeland op het oog. Hij was met nog 2 vrienden en 1 vriendin naar Miami gekomen en we hebben lekker staan kletsen. Vanavond was ik voor het eerst in mijn leven in een kort spijkerbroekje op stap. Bijpassend nieuw Miami Beach hemdje en mijn sneekers erbij en gaan met die banaan. De meeste meisjes waren op hakken maar ik kreeg van Daniëlle uit Nieuw Zeeland gelijk het commentaar: ‘gave sneekers, ik heb spijt dat ik ze niet aangedaan heb, zere voeten.' In de eerste pub stonden we gezellig met deze groep en de 2 Roemenen Adrian en Vlad te dansen. Op een gegeven moment kwam er een boom van een Braziliaan mijn kant op. Ik had hem in het hostel al eerder ontmoet en hij was erg fan van mijn lange benen. Nu in de pub besloot hij me gelijk beet te pakken maar daar was ik niet bepaald van gediend. Na 3x duidelijk gemaakt te hebben dat ik niets van hem moest hebben droop hij uiteindelijk gelukkig snel af.

Een deel van de hostelgangers ging na de 1^e pub naar de Mansion, de hippe superdure club van Miami. 1 biertje kost daar 16 dollar en alle andere drankjes 32!!! Je komt als meisje alleen binnen in een jurkje op hoge hakken, niet echt mijn garderobe van de afgelopen 3 maanden, haha. Vandaar dat wij het maar bij de Pub Crawl hielden. Nadat de Mansion mensen vertrokken waren gingen wij ook al gauw naar de 2^e pub en vanaf daar na een uurtje naar de 3^e. De jongens uit Nieuw Zeeland waren naar de Mansion vertrokken, maar Celina stond al gezellig met Vlad te dansen. Adrian was in geen velden of wegen meer te bekennen en bleek uiteindelijk ergens dronken te zijn gestrand. Ik stond vanaf de 1^e pub met een typische Mexicaan, inclusief snor en baardje, te dansen. Hij bleek alleen toen ik dat zei uit Chili te komen, haha. We hebben erg veel lol gehad en zelfs de Tango gedanst, of in ieder geval een poging tot.

Om een uurtje of 4 liep de pub leeg en vonden we het wel mooi geweest. Ik had na de lichte avondmaaltijd gigantische trek, dus we hebben op de hoek een stuk pizza gescoord, aangezien de McDonald's 7 blokken lopen is. Mooi eind van een topavond!!!

Zondagochtend hebben we lekker uitgeslapen en besloten we de lunch als ontbijt te gebruiken. Voor het eerst in 3 maanden heb ik tot 12 uur in mijn bed gelegen, heerlijk. Na de koude pasta salade zijn we het strand op gedoken om verder uit te brakken. Nieuwe bikini aan, lekker lezen in de zon en zwemmen in de zee. De golven zijn hier ietsje hoger dan de baai bij Daniël en Laila's hotel, maar nog weinig soeps. Helaas kun je hier in dit jaargetijde alleen surfen als er een orkaan of storm aan komt. Wel een beetje een tegenvaller.

Na een half dagje strand en goed insmeren met factor 30 waren we allebei toch verbrand. We hadden allebei andere bikini's aan dan de dagen ervoor, dus de randjes hadden het te verduren. 's Avonds hebben we tortilla's in het hostel gegeten maar dit was zo'n lichte maaltijd dat we daarna zoals het echte Amerikanen betaamd maar langs de McDonald's zijn gelopen. Hier bleken onze ogen toch duidelijk groter dan onze mond of liever gezegd maag. Een compleet Big Mac menu met aardbeien milkshake bleek toch iets te veel van het goeie. Het paste wel, maar je kon ons zowat wegrollen, haha. In de Mc kwamen Daniël en Laila nog even langs om de rest van de week te bespreken. Zij hebben weinig behoefte om op pad te gaan maar willen wel gaan shoppen in de Outlet Stores.

Na de Mc zijn we ons in het hostel gaan omkleden voor de stapavond in Nikki Beach, dé strandclub van Miami. Beide een korte broek met een topje en ik uiteraard weer stylish in mijn vertrouwde sneekers, aangezien nep-birkenstocks toch ook niet echt charmant te noemen zijn en ik verder niet echt iets bij me heb. Voor het feest was er eerst een uurtje chillen en cocktails drinken in de lounge van het hostel. Dit waren echter nogal flauwe cocktails, na 4 van deze glaasjes ‘jus' voelde je nog geen drupje alcohol. We begonnen met de Mc maaltijd erbij echter wel behoorlijk afgetankt te raken en besloten een kwartiertje als 2 omaatjes even plat te gaan uitbuiken op onze kamer. Hierna ging het een stuk beter en kwam de discobus om ons in stijl naar Nikki Beach te brengen.

In de discobus hadden wij een van de beste plaatsen uitgezocht. Er leunde echter een dronken kerel zo ver over ons heen dat we besloten hem het bankje te geven en zelf maar te gaan staan. Hij is uiteindelijk in slaap gevallen en ik heb geen idee of hij uiteindelijk het feest nog heeft gehaald.

Bij Nikki Beach aangekomen bleek dit een gigantische luxe tent op het strand te zijn. Wij mochten bovenin naar de VIP en dit was een compleet witte ruimte met witte stoelen, dansvloer, DJ die top40 muziek draaide, bar in het midden met stoelen eromheen, gewoon erg gaaf. Beneden was een meer Caribische stijl met Zuid-Amerikaanse muziek en trommelaars die vanuit het midden van de ruimte met de muziek mee trommelden. Buiten waren er stoelen en tafeltjes en loungebedden waar je met z'n allen op neer kon ploffen. Ook kon je vanuit hier het strand op om van het uizicht en de volle maan te genieten. Al met al een erg gave tent.

Helaas was de sfeer echter iets minder. De muziek was erg goed, maar de mannen in de hele club dachten blijkbaar dat je bij de prijs van het kaartje een gratis meisje inbegrepen kreeg. Elke stap die we deden werden we aangesproken, kregen we handkusjes, of erger begon er iemand gelijk tegen je aan te dansen of werd je beetgepakt. De eerste keer lijkt het nog leuk, maar al gauw waren we alleen nog maar bezig om jongens af te wijzen en wat ruimte te creëeren. Ik heb nog nooit zoveel commentaar over mijn lengte gehad. Lange blonde meiden komen hier een stuk minder in het wild voor dan in Nederland en ik krijg dan ook een boelpositieve opmerkingen :)Mijn Chileense danspartner van gister bleek een meisje versierd te hebben en die zagen we de rest van de avond niet meer. Adrian, een van de Roemenen, stond in het begin nog wel gezellig met ons te dansen maar was zo dronken dat hij nog amper wist wat hij deed. Al gauw waren we hem dan ook kwijt in de menigte.

Terwijl we beneden een biertje gingen halen (voor 7 dollar, vrij normaal in de VS ondanks deze hippe tent) en stonden te dansen kwam er ineens een jongen op Celina af die haar begon uit te dagen. Zij maakte al snel duidelijk dat ze hier niet op zat te wachten. Toen hij door bleef gaan werd ze boos en maakte een mooie L van loser op haar voorhoofd. Dit werd natuurlijk niet bepaald gewaardeerd en de jongen gaf haar nog 1 vuile blik en droop af. Wij besloten lekker boven te gaan dansen, aangezien de sfeer daar toch iets vriendelijker was dan beneden. Later kwamen we hem nog eens tegen en begon hij haar weer uit te dagen, maar zijn vrienden trokken hem mee en verontschuldigden zich voor zijn gedrag.

In de VIP boven werden we al gauw gevonden door Darrel, de jongen uit Nieuw Zeeland die zo gek was op Celina. Hij had haar de hele dag gesmst en was nu ook al gauw niet meer van haar zijde te krijgen. Terwijl zij met hem stond te dansen was ik lekker zelf aan het feesten. Achter mekaar werd ik echter door gasten lastig gevallen, het was gewoon echt niet leuk meer. Gewoon dansen of kletsen was er niet bij, ze drongen zich gelijk op en verwachtten meer. Als je per ongeluk iemand aankeek of lachte dan kwam hij gelijk op je af en zelfs als je niemand aankeek had je om de haverklap beet. Echt bizar, ik heb nog nooit zo'n rare avond meegemaakt.

Op een gegeven moment stond de Braziliaan uit het hostel ineens achter me en fluisterde in mijn oor dat we voor elkaar bestemd waren en dat hij zoveel van me hield. Oh nee he. Uiteindelijk heb ik hem duidelijk weten te maken dat dit hem toch echt niet ging worden. Aan het eind van de avond was de telefoon van Darrel uit zijn zak gestolen. Terwijl hij en Celina dit aan het personeel gingen melden werd ik door een jongen aangesproken. Hij vroeg wat voor merk mijn sneekers waren en of hij een foto mocht maken omdat hij ze zo gaaf vond en het merk na wilde zoeken. Zijn vrienden verontschuldigden zich meteen voor hem omdat hij sneeker fanaat bleek te zijn. Ik vond het echter een groot compliment en natuurlijk mochten mijn voeten op de foto, haha. Bijna alle meisjes in Nikki Beach waren op hoge hakken of hooguit slippers. Maar ik kreeg de hele avond positief commentaar op mijn sneekers, zowel van jongens als van jaloerse meisjes met pijnlijke voeten. Erg leuk!

Uiteindelijk besloten we vrij kort na het telefoon incident naar het hostel terug te gaan. De muziek was nog steeds goed maar je kreeg gewoon geen kans om lekker te dansen en een leuke tijd te hebben. Wel erg jammer dat het niet zo'n leuke nacht als de avond ervoor is geworden,maar hetwaswel een geweldige tent om in het echt te zien en mee te maken.

Op maandagochtend zijn we vroeg opgestaan voor het ontbijt omdat we vandaag naar de Sawgrass Mills zouden gaan. Om half 10 werden we door Laila en Daniël in de huurauto die we met z'n vieren hadden gehuurd opgepikt. De Sawgrass Mills is een groot outlet store terrein. Echt gigantisch. We hebben de hele dag rondgelopen en nog lang niet alle winkels gehad. Vanaf het begin af aan zijn we opgesplitst in tweetallen en elke paar uur spraken we ergens af om even te overleggen. Tussen de middag lekker een broodje tonijn van de Subway gegeten en hup weer verder winkelen. Uiteindelijk heeft Daniël nog het meeste gescoord: overhemden, broeken, truien, alles met dikke korting. Laila had haar felbegeerde Uggs pantoffels voor de helft van de prijs en Celina had een leuk cocktailjurkje. Ik had vooral een erg goedkoop dagje shoppen, een leuke dag en maar alleen een broodje gekocht.

Op de terugweg naar het hostel bléven we maar afslagen missen en in files terecht komen. Uiteindelijk kwamen we een uur na het avondeten bij het hostel aan. We hadden echter een blik champignonnesoep uit New Jersey meegesleept en aangezien we een keukentje op de kamer hebben, hebben we die maar opgewarmd. Met een broodje en een banaan erbij best een prima maaltijd. Hierna zijn we tourbureautjes gaan vergelijken om te kijken wie de beste prijzen en de leukste opties gaf voor de tours die we nog willen doen. In het hostel zijn er standaard prijzen, maar ze geven hier weinig uitleg over wat je precies gaat doen. Bij het eerste bureautje waar we aankwamen, gevestigd in een toeristenwinkeltje, gaf het meisje gelijk zo'n enthousiast verhaal + een fikse discount dat we na even overleggen dit maar gedaan hebben. We gaan morgen naar de Everglades en donderdag naar Key West inclusief snorkeltocht bij de koraalriffen. Vanavond gaan we dus een avondje vroeg naar bed om morgen fit genoeg te zijn om de alligators te ontwijken ;)

I'm in Miami Beach!!!

Woensdagmiddag zijn we na een halve dag rondhangen, spullen pakken en ons onderzoek zo organiseren dat we thuis nog wijs kunnen worden uit de aantekeningen naar Downtown Disney gegaan. We gingen met Hernan, zijn vrouw Diana, hun zoontje Sammy, oma Maria Martinez en haar vriendin. Het zijn allemaal Colombianen die dus lekker spaans kletsen maar met ons in de buurt hun best doen om zoveel mogelijk in het engels te zeggen. Ze liepen alleen zo langzaam dat ze al snel voorstelden dat wij lekker zelf op pad zouden gaan. Downtown Disney is een winkelstraat vol met Disney winkels, een legoland winkel met allerlei grote lego figuren eromheen, etc. Wel leuk om even een uurtje doorheen te wandelen. En we hebben een gave tijgertje-auto voor Sammy gescoord.

Om half 6 zagen we Hernan weer op de parkeerplaats want hij zou ons naar de bus brengen. Bij de bus aangekomen bleken we een uur te vroeg te zijn. Hij wilde ons graag op iets typisch Colombiaans bij een snackbarkraampje trakteren maar die bleek nog gesloten te zijn. Dan maar naar de Burger King. Hier kun je drankjes in alle maten bestellen, waarbij de Small bekers natuurlijk goedkoper zijn dan de XL bekers. Maar, en nu komt het, je mag ze onbeperkt bijvullen. Rare jongens, die amerikanen ;)

Om kwart voor 7 was het dan zover, op naar de bus. De bushalte was op een parkeerplaats voor een winkelcentrumpje. Een beetje louche plek met overal verbouwingen. Op de parkeerplaats stond een bestelbusje van Supertours met een aanhanger erachter voor de bagage. Dat is wel heel erg dachten we nog. Maar gelukkig kwam er al snel een ‘normale' tourbus aan. Afscheid genomen van Hernan, die ons nogmaals verzekerde dat we altijd bij Steve op de ranch in Georgia of Vermont welkom waren. Bijzondere uitnodiging haha.

Onderweg in de bus hebben we via de wifi op mijn Ipad lekker boer zoekt vrouw zitten kijken en daarna via Celina's laptop een deel van X-men 2. Helaas waren er geen stopcontacten dus batterij leeg betekende einde film. Om 11 uur 's avonds kwamen we na 4 uur bus eindelijk in Miami aan. De bus stopte pal voor het hotel, waar Celina's broer Daniël en zijn vriendin Laila al op ons stonden te wachten. Ze hadden ons uitgenodigd om een paar nachtjes op hun luxe vierpersoonskamer te blijven en dan naar een eigen hotel op zoek te gaan. Hun kamer bleek echter nogal tegen te vallen en minder luxe te zijn dan ze verwacht hadden, al vond ik het nog steeds een mooie kamer. Er stonden 2 twijfelaars/tweepersoonsbedden in 1 ruimte waarvan wij er 1 mochten gebruiken. Uitgeput zijn we na de eerste verhalen uitgewisseld te hebben lekker ons bed in gedoken.

Donderdagochtend werd ik iets wat verdwaasd om half 10 wakker. Iedereen was weg! Terwijl ik iets helderder werd hoorde ik de kraan lopen en bleek Celina nog onder de douche te staan. Na haar heb ik snel gedoucht en zijn we naar beneden naar het ontbijt gegaan. Hier vonden we Laila en Daniël die net klaar waren. Ze hadden na heel veel gedoe 27 doller per nacht per persoon bij moeten betalen voor ons verblijf, maar het was onduidelijk of hier officieel wel of geen ontbijt bij in zat. Terwijl wij de eetzaal inliepen werd ons echter niets gevraagd en konden we zo gaan zitten. Zij zijn toen naar boven gegaan terwijl wij uitgebreid hebben zitten ontbijten. Wat een buffet, eindelijk normaal bruin brood, met tonijn en salade, er worden boeren omeletten voor je gebakken (niet echt mijn ding), vers fruit, stokbrood, 6 soorten yoghurt, heerlijk.

Na het ontbijt zijn we naar het strand gegaan. De zee is hier gewoon warm, doorkomen is dus niet echt moeilijk. We hebben er een heerlijk stranddagje van gemaakt, balletje gooien, zwemmen, boekje lezen. 's Middags begon het behoorlijk bewolkt te raken en dat was maar goed ook. Ondanks factor 30 en het feit dat we al 3 maanden in de States rondlopen waren we beiden toch licht verbrand. We zijn lekker bij het zwembad op bedjes gaan liggen, waarbij we gelijk gewaarschuwd werden, geen balletjes en niet duiken! Woops. Badhanddoeken kun je hier met een pasje elke dag schoon halen en na een hele dag relaxen hebben we onze handdoek ingeleverd en zijn we gaan douchen.

's Avonds zijn we met z'n vieren Miami Beach in gegaan. Dit is het leuke gedeelte van Miami, de stranden, tourisme, restaurants, winkeltjes. Het ‘officiële' Miami is een zakelijk gedeelte waar we weinig te zoeken hebben. We hebben bij een leuk Mexicaans restaurant op het terras gegeten en de obers bleven onze glazen maar bijvullen. Refills bleken gratis te zijn! Ook kregen we zodra we zaten een puntzak warme nacho's met salsa, hmmmm. Na het eten zijn we wat rond gaan lopen over het beroemde Ocean Drive (de boulevard), Washington avenue en Collins avenue. Beetje winkeltjes kijken en sfeer proeven. Miami voelt wel weer heel anders dan de andere Amerikaanse steden die we bezocht hebben. Het is echt kijken en bekeken worden. Overal hangen mannen tegen bankjes en puien en je wordt echt nagestaard, wel een beetje ongemakkelijk. Ook vertelde Laila dat jaren geleden in de slechte wijken van Miami toeristen in hun huurauto beroofd en vermoord werden. Daarom hebben ze nu de kentekens van de huurauto's onherkenbaar gemaakt, in plaats van de typische huurauto kentekens. Brrr, niet echt gezellige verhalen dus. Gelukkig zijn we tot nu toe alleen maar leuke mensen tegen gekomen en is dit het goede gedeelte van Miami Beach. Maar wel oppassen en blijven opletten dus!

Na het rondwandelen hebben we nog een cocktail bij onze Mexicaan gedronken en daarna zijn we met de bus terug naar het hotel gegaan. In de lobby zijn Celina en ik op zoek gegaan naar een ‘eigen' hotel en dit is uiteindelijk het Miami Beach International Travelers Hostel geworden. Om half 1 waren we eindelijk klaar met vergelijken en boeken en zijn we lekker ons bed in gedoken.

Vrijdagochtend zijn we weer uitgebreid bij het hotel gaan ontbijten en daarna hebben we de halve dag bij het zwembad liggen lezen en kletsen. Wel even wennen, zo'n relaxed leventje na alle hectiek uit New Jersey, maar het is wel lekker. 's Middags zijn we samen met Daniël en Laila een taxi in gedoken op weg naar ons nieuwe hostel. Het bleek een echt jongeren hostel te zijn, de patio en lobby zaten helemaal vol met jongeren en er werd leuke muziek gedraaid. Een goede binnenkomer dus. Bij de balie bleek dat ze onze reservering nog niet hadden ontvangen, aangezien we om middernacht hadden geboekt. Wel hadden ze nog een kamer vrij aan de overkant van de straat en hier konden we zonder problemen in. Het bleek een ruime kamer met keukentje, koelkast en eigen badkamer te zijn. Ideaal! Al het eten in het hostel is in de prijs inbegrepen. Aangezien het ondertussen 6 uur was werd het gauw spullen droppen en naar de eetzaal dus. Witte rijst met een kippenpoot, best prima maar ik ben benieuwd wat er de komende avonden op het menu staat.

Na het eten zijn we nog even de stad gaan verkennen. Nu met zijn tweeën worden we op bijna elke straathoek aangesproken. Twee lange blonde meiden vallen op in een stad waarin het merendeel van de inwoners uit Zuid Amerika komt en dus een veel donkerder uiterlijk heeft. Op een gegeven moment voelden we ons toch niet helemaal meer op ons gemak en waren we het winkelen ook wel zat. We zijn toen lekker naar onze kamer gegaan en hebben X-men 2 afgekeken.

Zaterdagochtend werden we gesloopt wakker na een verschrikkelijke nacht. Het bed is een piepende en krakende mini-twijfelaar en we bleven maar tegen elkaar aan botsen. Ook is dit gedeelte van de stad en het hostel zelf compleet ingericht om uit te gaan. Erg leuk voor de komende avonden, maar een avondje rustig bijslapen zit er dus niet in. Het ontbijt is van 8 tot 9 en bestond uit stokbrood, 5 soorten cornflakes en koffie of thee. Prima ontbijtje dus. Na het ontbijt zijn we op jacht gegaan naar een handdoek, aangezien mijn handdoek in Long Beach Island, New Jersey tijdens het waterskiën van de speedboot is gewaaid en is gezonken. Uiteindelijk vond ik een mooie kleurige Miami Beach handdoek, helemaal goed dus. Ook hebben we allebei hetzelfde shirtje gescoord, want uiteraard vonden we dezelfde tekst en kleur het mooist. Af en toe is het gewoon eng hoeveel we op elkaar lijken. En dit terwijl we elkaar voor deze reis eigenlijk amper kenden!

's Middags na de lunch met pasta salade zijn we naar onze eerste echte poolparty geweest! Van te voren zaten we met wat jongens uit het hostel te kletsen terwijl we op de bus zaten te wachten. Eerst met een Australiër die vertelde dat hij niets meer van het feest van de avond ervoor wist omdat hij zoals gewoonlijk dronken was. Niets voor ons, dus maar gauw een andere gesprekspartner gezocht! Uiteindelijk hebben we gezellig met 2 Roemenen zitten kletsen. De bus naar het zwembadwas een discobus met geblindeerde ramen. Goed om alvast in de stemming te komen! De poolparty was vrij luxe, een biertje kostte al 8 euro! De hele middag draaide de DJ dezelfde muziek, het leek wel 1 heel lang nummer. Niet echt mijn ding dus dat was een kleine tegenvaller. We hebben wel een tijdje gezellig met de Roemenen staan kletsen maar het was uiteindelijk meer een zwembaddag met een boel jongeren en een DJdan een echt feest. Tegenvaller! Uiteindelijk zijn we maar terug naar het hostel gelopen.

Op dit moment hebben we net avond gegeten, rijst met groenten deze keer. We kijken nog even of we vanavond op stap gaan. Het was wel het plan maar we voelen ons allebei niet zo lekker. Morgen is er in ieder geval een beachparty waar we sowieso heen willen en waar ik erg naar uit kijk!!

Universal - Islands of Adventure, Orlando

Maandagavond rond 8-en kwamen Hernan en zijn vrouw Diana dan eindelijk thuis. Wij hadden ondertussen een lekker chill dagje, boer zoekt vrouw kijken, internetten, spullen uitzoeken... Zodra ze thuis waren hebben we een broodje gegeten, biertje gedronken en lekker bijgekletst en het plan voor de dag erna uitgewerkt. Sammi, Hernan's 3 jarige zoontje kwam 's avonds over zijn verlegenheid heen en begon honderduit tegen ons aan te babbelen. Hij spreekt zowel Spaans als Engels maar is redelijk onverstaanbaar maar wel schattig. Hij bleef maar speelgoed laten zien en ons naar de tv trekken. Van Hernan hoorden we later dat hij helemaal blij is met de 2 nina's, wat meisjes betekend en dat hij continu wil weten waar we zijn. Wel schattig.

Dinsdagochtend vroeg bracht Hernan ons naar de Citywalk, de straat voor de ingang van het park. Hier zag je overal souvenirwinkeltjes met alle Universal figuren en wij kwamen dus al helemaal in de stemming. Bij het kopen van de kaartjes voor het park zei de man achter de toonbank dat hij 20 dollar te weinig had gekregen. Zodra we wegliepen na het betalen riep hij ons echter terug. Er vloog een briefje van 20 door zijn kantoortje. Na een half uurtje wachten en een boel gedoe bleek dat wij inderdaad nu 20 teveel hadden gegeven en kregen we dit netjes terug. Tijdens het wachten hoorden we de man achter de toonbank naast de onze vertellen dat hij 69 was maar het werk zo leuk vond dat hij nog steeds met plezier werkte en gewoon doorging. Hij riep met passie telkens de volgende klanten naar voren, 'Let the magic begin!'.

Om 9 uur was het dan zover, het park ging open! We liepen eerst door Seuss Landing, wat meer een kindergedeelte is en heel zoetsappig met onder andere de cat in the hat en draaimolens. We hadden gehoord dat ‘The wizarding World of Harry Potter' erg druk bezocht wordt aangezien dit het nieuwste gedeelte is. Gelijk daarheen dus! Voordat je een rollercoaster in gaat moet je je spullen in een kluisje doen, die je zo lang gratis kunt huren als de rij duurt. Het systeem werkt met vingerafdrukken, wel handig! Wij gingen gelijk de Dragon Challange in, een rollercoaster waarbij je voeten los bungelen en die het drakengedeelte uit het Triwizard tournament uit deel 4 van de boeken nabootst. Er is een rode en een blauwe variant, wat 2 verschillende rollercoasters zijn. Na een erg gave rit gingen we iets misselijk en draaierig maar op zoek naar een hamburger voor het ontbijt. We hadden namelijk voor 20 dollar de hele dag onbeperkt eten, ideaal.

Na een stevig ontbijt gingen we langs bij Olivander, de toverstokmaker. Dit was een optreden waarbij een van de gasten een toverstok kreeg aangemeten zoals ook in de film gebeurt. Wel grappig om te zien, al probeerden ze je daarna natuurlijk een toverstok voor 35 dollar aan te smeren, haha. Het hele Harry Potter terrein was nagemaakt zoals de film, inclusief Hogswart en Hogsmead. Er waren winkeltjes waar je fopartikelen kon kopen, Harry Potter snoep, pratende planten, uilen, enz enz. Erg gaaf gemaakt. Ook het station met de Hogswarts express kon natuurlijk niet ontbreken! Na even rondgelopen te hebben zijn we in de gaafste attractie van allemaal gegaan, het Hogswart kasteel. De hele dag waren er nergens wachtrijen, we hoefden hooguit 5 minuten door de lege rijen te lopen. Binnen in het kasteel was het echte kasteel nagemaakt, inclusief pratende schilderijen, de Dikke Dame en de poort naar Perkamentus zijn kamer. In de attractie zelfzat je in een zwevend karretje wat nabootste dat je in een zwerkbal wedstrijd meespeelde inclusief achtervolging door draken. Erg vet, het voelde net echt!

Na deze beleving zijn we Jurassic Park in gegaan. Hier was een waterattractie waarbij over een wildwaterrivier langs allerlei dinosauriërs ging. Het verhaal was dat je ineens buiten het beveiligde terrein vaarde waar alle dinosauriërs los liepen. Aangezien we toch in het water gebied waren dachten we gelijk de ronde Popeye boot mee te pakken, welke ook over een wildwater rivier ging. Bij de vorige attractie hadden we maar een paar spetters water meegepakt maar zodra we deze boot inliepen kwam er al gelijk een klots water over de rand. Na een leuk ritje kwamen we van top tot teen verzopen maar lachend de attractie weer uit. Tijd om te lunchen en even om te kleden dus.

In het park was ook een heel superhelden gedeelte met onder andere de X-men en Spiderman. Hier stonden allemaal gave tekeningen en er liepen ook een aantal helden over straat. Wij natuurlijk op de foto met deze aardige kerels die gelijk vroegen waar we vandaan kwamen en hoe onze dag was. Celina heeft zelfs een kus van Spiderman gekregen, haha. Ben benieuwd wie er in dat pak zat ;) In dit gedeelte van het park was een gave rollercoaster van de Hulk en een 3D verhaal van Spiderman. Bij dit verhaal zat je in een karretje wat een auto moest voorstellen waarmee je als verslaggever door het verhaal heenreed. Je werd ondertussen door alle slechteriken uit Spiderman nagezeten terwijl Spiderman je probeerde te redden. Erg gaaf!!! We waren er uiteindelijk niet over uit welke attractie nou de leukste was, Spiderman of Harry Potter dus we hebben ze allebei maar 2x getest.

Aan het eind van de dag hadden we nog wat tijd over en ben ik nog even de draaimolen in geweest, aangezien ze helaas mijn favoriet de zweefmolen niet hadden. Celina ging ondertussen Doctor Doom's Fear Fall in, een vrije val attractie die alleen op en neer gaat, niet echt mijn ding. Ook zijn we nog naar een show van Sindbad geweest. Hierbij vocht Sindbad met zijn hulpje tegen een heks om een prinses te redden. Vrij standaard verhaal maar er zaten wel gave effecten in en het eindigde met de heks die letterlijk in brand stond en van de berg af viel. Wel gaaf.

Na 10 uur lang lol maken in het park en een boel eten ging het park dan uiteindelijk toch sluiten. Wij moesten daarop Fernando, een vriend van Hernan bellen die ons op zou pikken. Nadat we het halve parkeerterrein over waren gelopen stonden we uiteindelijk op de goede plek en vonden we hem. Hij ging nog even mee naar binnen en we hebben de hele avond gezellig met Hernan en Fernando zitten kletsen. Door beide werden we ook uitgenodigd om nog een keer langs te komen, echt leuk. Tussendoor bedachten we echter dat we nog kaartjes voor de busrit naar Miami moesten kopen. Wat bleek, die waren compleet uitverkocht! Uiteindelijk na een belletje met een onverstaanbaar bandje wat na 3x bellen naar de website bleek te verwijzen vonden we toch een andere bus. Wat een opluchting.

Woensdagochtend hebben we lekker uitgeslapen en onze spullen gepakt. Vandaag vertrekken we om 5 uur richting onze bus en komen we als het goed is om 23 uur in Miami aan. Celina's broer Daniël en zijn vriendin Laila hebben hier een hotel gehuurd met genoeg ruimte voor nog 2 meiden. Het plan is om hier een paar dagen te blijven hangen en dan verder te reizen.

Liftend naar Orlando

Na ons vertrek uit de Biltmorebesloot Meganom tot halverwege Orlandote rijden aangezien het anders een 14 uur durende rit zou worden en ze niet zo goed geslapen had. Ze was blij dat wij mee waren aangezien ze de paarden elke 3 uur even de benen wilde laten strekken en dit een aardig gedoe is in je eentje. Van te voren had ze ons al verteld dat ze erg van het gezonde eten was en zelfs geen rijst, pasta of graan at. We waren dus gewaarschuwd en hadden ons gigantische pak koekjes maar in de trailer laten liggen. Uiteindelijk viel het echter reuze mee en maakte ze voor reizen een uitzondering. We kwamen dan ook voor ontbijt bij de McDonald's terecht waar we haar op een ei-bacon broodje en koffie trakteerden. Zelf hadden we warme havermoutpap met fruit, erg lekker!

Onderweg bleef ze maar kletsen over van alles en nog wat. Erg gezellig en zelfs ik bleef op deze manier goed wakker. Bij de eerste stop gingen wij met de paarden wandelen (nu gelukkig wel met Shami aan een touw) terwijl Megan kon tanken. We vonden een berg flessen stroop die van een vrachtwagen waren gevallen, een mooie buit aangezien dat in de endurance veel wordt gebruikt om elektrolyten aan de paardente kunnen geven. Na de stop wisselden Celina en ik van plek waardoor ik nu voorin kwam te zitten. Binnen 5 minuten begon Megan over haar vermoordde neef te vertellen en biggelden de tranen over haar wangen. Uuuuuuh...... Gelukkig besloot ze al snel op een iets vrolijker onderwerp over te schakelen. Eind van de middag kwamen we bij Steve Rojek zijn 2^e of 3^e huis aan, een vriend van Megan en een hele aardige (en stinkend rijke) man die we ook al in Vermont hadden ontmoet. Hij was zelf in Vermont maar we konden op zijn terrein in Georgia kamperen en de paarden in een wei zetten.

Zodra de paarden verzorgd waren gingen Celina en ik een stuk wandelen terwijl Megan lekker uitrustte. De bomen hier hebben een soort mos overgroei waardoor ze er heel sprookjesachtig uitzien. Verder groeit er overal een soort duingras op zand, en zijn er een boel palmbomen, we reizen echt richting zuiden. Na onze wandeling besloten we te douchen in het huisje waarnaast we de kamper hadden geparkeerd. Nou, dat was een beleving. Er zit veel zwavel in het water in South Carolina, Georgia en Florida, waardoor het water naar rotte eieren ruikt. Het kan verder geen kwaad en je kunt het gewoon drinken, het is alleen niet erg aantrekkelijk. Het schijnt dat als je niet te diep boort, je vaak reukloos water hebt, maar als je dan doorboort, dat het dan toch zwavelwater wordt. Erg bijzonder. We besloten toch maar te gaan douchen,en toen ik onder de douche uit kwam rook ik volgens Celina gewoon naar zeep. Mijn kettinkje en oorbellen waren echter compleet zwartgeworden. Balen! Het kettinkje heb ik nog in een flesje water omgespoeld en werd wel iets beter maar uiteindelijk zal ik die thuis maar schoon moeten wassen.

Na het douchen zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Megan rijdt in een aparte truck met camper achterop en daarachter een trailer. En in de States heb je hier geen apart rijbewijs voor nodig. We hadden de trailer nu afgekoppeld en gingen met alleen de camper op pad. Uiteindelijk bij een leuk wegrestaurantje lekker steak gegeten en een Corona gedronken, dat hadden we na deze week wel verdiend! Megan begon te vertellen dat ze elke week 20 dollar aan iemand probeert te besteden die het echt nodig heeft, zonder dat die persoon het door heeft. Pay it forward. Een heel bijzonder verhaal en het doet je wel nadenken. Uiteindelijk besloot ze blijkbaar dat wij deze week aan de beurt waren aangezien ze ons niet wilde laten trakteren en zelfs voor ons heeft betaald. Ze zei: eens doen jullie voor iemand anders hetzelfde, echt heel lief. Na de maaltijd zijn we gelijk gaan slapen aangezien we alle 3 total loss waren.

Maandagochtend stonden we om 5 uur op, want we wilden voor de file uit naar Hernan in Kissimmee, een dorpje naast Orlando, rijden. Het ontbijt bestond deze dag uit een echt amerikaans ontbijt van donuts en koffie. Dit ging de gezonde Megan echter toch iets te ver. Onderweg viel ik op de achterbank in slaap en probeerde Megan Hernan te bereiken. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon naar zijn huis te rijden. Gelukkig belde hij een uur voor aankomst terug en vertelde dat hij en zijn vrouw niet thuis waren, maar dat zijn Spaans sprekende schoonmoeder er wel was.

Rond 11-en kwamen we in Kissimmee aan. De schoonmoeder, Maria Martinez, bleek een heel aardig vrouwtje te zijn en met handen en voeten werk en een paar woorden engels kwamen we er prima uit. Ik moest wel gelijk aan het dierenasiel in Rusland terugdenken waar ook niemand engels sprak, haha. We hebben samen een ruime kamer en er werd ons verzekerd dat hun huis het onze is en dat we alles mogen pakken. Echt ontzettend gastvrij. Hernan en zijn vrouw zouden 's avonds thuis komenondertussen hebben wij ons gesettled en zijn we wat op de computer gaanspelen, naar huis geskypeden mail gaanbijwerken. Morgen bezoeken we Island of Adventure van Universal, ik ben benieuwd! De vakantie is begonnen!!!

Biltmore - National Championship Endurance

Dinsdagochtend (of eigenlijk maandagnacht) om 2 uur moesten we op, want we gingen naar het National Championship Endurance. 's Avonds hebben we eerst nog aardappelsalade voor mee op reis gemaakt en is Jennlangs geweest om afscheid te nemen. Ook zijn we de truck even naar Mary en Frank wezen terugbrengen. Frank was jarig en natuurlijk hebben we hem op een oerhollands ‘er is er 1 jarig' getrakteerd. Ook hadden we een klein porseleinen klompje als grapje aan de auto sleutels achter gelaten, wat ze helemaal geweldig vonden. Ondertussen was het echter al vrij laat en donkergeworden, dusreden we snel weer naar huis om onze koffers in te gaan pakken.

Het koffers pakken was nog een hele tour, aangezien Celina's koffer en mijn tas absoluut niet dicht wilden. Ik was zo stoer geweest om (met heel veel moeite en lichte dwang van Celina) 1 T-shirt en mijn compleet versleten rijbroek vol met gaten weg te gooien, maar nog ging hij niet dicht. Nadat we mekaar wat hadden geholpen en de boel 3x hadden herpakt konden ze gelukkig wel dicht. In de kelder zou een weegschaal staan om te kijken hoe zwaar onze bagage was, maar dit bleek een ouderwetse schaal met tegengewichten te zijn. Niet echt succesvol als je met een loei zware tas staat te stoeien. Uiteindelijk maar gegokt dat we de komende 2 weken nog wel ergens kunnen wegen en dat we het nu dus maar wagen, we kunnen altijd nog spullen weggooien.

Uiteindelijkwas hetdoor al het pakken en zoeken naar een vermiste USB stick zo laat geworden dat ik maar besloot omwakkerte blijven.Om 2 uur gingen we in de regen enhet pikkedonkerde paarden Cadie en Tanka halen en gaf ik Rabi nog snel een laatste knuffel aangezien alle paarden kwamen kijken wat we aan het doen waren. Cadie zou met Meg de 100 mile gaan lopen en Tanka is aan de ride managers (Sheryl en Stag) verkocht en zou in de 50 mile meelopen met een dame die als begeleider voor haar dochter meereed. In 12 uur zijn we naar de Biltmore in North Carolina gereden. Ik heb lekker op de achterbank liggen slapen en halverwege zijn we bij een echt zuiderlijk amerikaans tentje gaan ontbijten. In Virginia hebben we Lori opgepikt, een betaalde crew die voor Meg en Dave in ruil voor de rit erheen en voor een andererijder uit de 50 mile rit zou gaan crewen. Ze vertelde onderweg haar hele levensverhaal aan Dave, inclusief dat haar huis door haar toenmalige man in de brand was gestoken toen zehem wilde verlaten, bizar! De hele rit goot het, en dan natuurlijk vooral op de momenten dat wij stopten om de honden uit te laten.

Eind van de middag kwamen we in de Biltmore aan. Een gigantisch en prachtig landgoed eigendom van de familie van der Bilt. Het complete 100 mile kampioenschap werd over dit landgoed gereden. Bij aankomst besloten we eerst de honden en paarden uit te laten. Valentia, de Golden Retriever, besloot dat ze voor het eerst in haar leven wilde gaan zwemmen en rende keihard de rivier in. Door alle regen was deze echter behoorlijk gestegen en de stroming was flink. Gelukkig konden we haar net op tijd terugroepen! Daarna gingen Dave en Lori uit eten waarna ze Meg van het vliegtuigzouden halen. Wij zijn lekker een filmpje gaan kijken en hebben wat salade bij de trailer gegeten.

Op woensdagochtend werden we na een ontbijtje bij de trailer bij de parkeerwachten ingedeeld. Er waren echter al 2 mannen aan het werkdie precies wisten wat ze deden en er kwam maar 1 trailer per kwartier,niet echt een spannend baantje dus. Wij kregen in ruil echter wel een knalgroen T-shirt en mealtickets, perfect. Tussendoor hebben we onze overbuurman Hernan ontmoet die ons uitnodigde om een paar nachten bij hem en zijn vrouw in Orlando te komen logeren als we daar de pretparken zouden bezoeken. Ideaal! Hij zei ook dat hij waarschijnlijk wel een lift voor onskon regelenen een dag later vertelde hij dat Megan, een zuid-afrikaanse dierenarts, langs zijn huis naar het zuiden reed en ons wel mee zou willen nemen. Perfect voor ons, aangezien we anders een 23-urige busreis voor de boeg hadden en dit toch een stuk gezelliger was.

Tijdens onze parkeerwachtbaan kwamen we ineens Joan, een van de dierenartsen uit Vermont tegen. Zij was hier om als vrijwilliger voor de andere dierenartsen te schrijven en was helemaal blij om ons te zien, erg leuk. Ze zou schrijven voor Art King, ook een dierenarts uit Vermont die ons daar continue Monique en Unique noemde. Om 1 uur begon de vet-inn en moesten wij dus onze metingen gaan uitvoeren. Gelukkig wilden veel ruiters participeren en hebben we voldoende paarden kunnen meten. Vanaf vandaag was de regen ook gestopt en de zon flink gaan schijnen. De meeste mensen waren ook hartstikke vriendelijk en dus hebben we aardig staan kletsen tijdens de metingen. 1 man die al wat vreemd uit zijn ogen keek vroeg echter terwijl ik op de meting van zijn paardstond te wachten met zo'n hele foute blik of ik naar zijn riemgesp zat te staren. YAK! Gelukkig bleek dezelfde griezel op donderdag bij de 1^e vet-check al gediskwalificeerd tezijn waardoor ik in ieder geval niet voor het onderzoek in het donker alleen met hem ergens in het veld zou komen te staan. Na de vet-inn zijn we nog een paar paarden in het kamp gaan meten en daarna was het met onze verbrande toeten tijd om naar het diner te gaan. Pasta, salade en een bosbessentaart als toetje. 's Avonds nog even voor de trailer gezeten en met een aantal crewleden en Lynn, onze buurvrouw en goede vriendin van Dave en Meg, zitten kletsen. Daarna vroeg naar bed want morgen wordt een behoorlijk lange dag.

Donderdagochtend begon de wedstrijd om half 7. Dave ging echter al om half 5 op om Cadie (het paard waar Meg de 100 mile mee zou rijden) te voeren en klaar te maken. Wij zijn even bij de start gaan kijken, 48 paarden die om het nationaal kampioenschap strijden, een mooi gezicht. Daarna zijn we bij de 'pulse-timers' gaan helpen om de tijden op te schrijven waarop de paarden bij de vet-check worden aangeboden bij de dierenarts. Er waren totaal 5 vet-checks, allemaal op dezelfde plaats bij het basiskamp. Bij binnenkomst heeft het paard 10 minuten de tijd om zijn hartslag onder de 64 slagen per minuut te krijgen. Een kwestie van snel het zadel eraf halen en koelen dus. Zodra de ruiter en/of crew denkt dat het paard er klaar voor is wordt hij aangeboden bij de vet-gate, waar wij de tijd van aanbieden noteerden. In de vet-gate wordt de pols gecontroleerd en worden de paarden nagekeken op kreupelheid en metabole problemen. Als de dierenarts het paard goed keurt mogen ze terug naar de ‘crew-area' en hebben ze 20 tot 40 minuten rust, afhankelijk van op hoeveel mijl ze al zitten. Wel lekker hectisch allemaal dus.

Terwijl we bij de timers stonden probeerden we ondertussen de paarden die door de dierenartsen afgekeurd werden in de gaten te houden, aangezien we die voor ons onderzoek moesten meten. Uiteindelijk zijn er gedurende de dag 16 van de 48 uitgevallen, een behoorlijk hoog aantal dus. Het parcours scheen ook erg veel rotsen en boomwortels door de harde regens van dinsdag te bevatten, veel kreupelheden dus.De andere vrijwilligers lieten ons telkens weten als er een paard uit viel en eentje hield ervan om ons ondertussen lekker in de zeik te nemen. En uiteraard trapte ik er continu in. Dan was het 'nummer 106 is uitgevallen' en ik schreef het al bijna op voordat ik bedacht dat de nummering maar tot 48 ging, haha. Tussendoor kregen we lunch en avondeten en de race ging door. Mustafa, een aardige man uit Abu Dhabi, verzekerde ons continu dat hij 1^e zou worden. Uiteindelijk moest 'Moose' echter toch iets rustiger aan doen omdat zijn paard moe werd en om 9 uur 's avonds wist Meg met Cadie als nummer 1 te finishen! Wij verzekerden Moose dat 11^e ook goed is, aangezien dat 2x een 1 is, lekker onzin gein dus. Uiteindelijk werd hij 5^e.

De laatste ruiterkwam pas om kwart voor 6 's ochtends binnen. Gelukkig hadden we haar bij haar laatste vet-gate voor de finish per ongeluk al gevraagd of we haar paard mochten meten en ze had ons gezegd dat ze daar echt geen zin meer in had als ze gefinished was. Daar hoefden we niet op te wachten dus. De een-na-laatste ruiter kwam om 4 uur 's nachts binnen en wilde gelukkig wel meewerken. Nog even gemeten en om half 5 's ochtends was het dan eindelijk tijd om lekker ons bedje in te duiken. Het was ondertussen behoorlijk koud geworden, iets wat we totaal niet verwacht hadden aangezien we richting het zuiden reizen. Maar helaas, in de Biltmore was het continu lange broek met T-shirt weer en 's nachts was het zelfs in een dikke trui en zomerjasniet warm te krijgen.

Vrijdagochtend om 9 uur was het ontbijt en de awards. Uiteraard wilden wij hier bij aanwezigzijn en dus moesten we na een paar uurtjes slapen alweer op. Meg won het nationaal kampioenschap, was het ‘Best Conditioned' paard, had de hoogst vetscore, was 1^e arabier en won met haar team ook nog een prijs. Een hele stapel dus: 2 dekens, een tuig, een beeld van een paard, een emmer, medaille, aantal linten, te veel om op te noemen, wel gaaf! Meg besloot uiteindelijk haar gewonnen blauwe tuig voor een groene te ruilen die Rabi krijgt, ben benieuwd naar de foto's! Onze buurvrouw Lynn reed de hele dag met Meg op en was uiteindelijk met haar paard Basha Bada Bing 4^e geworden.

Na de awards even snel gelunched en daarna begon de vet-inn van de 50 mile ruiters, aan het onderzoek dus! Na de vet-inn zochten we Sheryl, de ride manager, op om haar de startlijst van de 50 mile ride te vragen. Omdat we maar af en toe vrijwilligerswerk konden doen naast ons onderzoek hadden we aan het begin geen enveloppe met maaltijdtickets gekregen, maar moesten we dit voor elke maaltijd apart vragen. Vanmorgen hadden we echter de rest van de tickets voor deze week gekregen. Sheryl verstond me echter verkeerd en vroeg gelijk of we vandaag wel voor haar hadden gewerkt. Wij zeiden dat we tot 4 uur 's nachts aan het timen waren geweest maar dat vond ze niet genoeg en ze snauwde ons af met een ‘geen werk is geen eten'. Heel gezellig dus. Aangezien we stiekem al wel tickets hadden hebben we haar verder maar ontweken en als geheel passendecodenaam ‘de snor' gegeven om elkaar te kunnen waarschuwen. We hadden namelijk elk vrij momentje die we hadden voor haar gewerkt en niet eens tijd gehad om het beroemde Biltmore huis te zien. Wel balen dat ze zo moeilijk deed dus. Het eten was hetzelfde als de 2 voorgaande dagen, niet veel bijzonders maar wel lekker dus.

Zaterdagochtend om 7 uur was de start van de 50 mile. Hier deden 96 paarden aan mee, wel een gaaf gezicht dus. Na de start lekker met een bakkie koffie onze koffers gaan herschikken en naar Lynn gebracht. Meg en Dave zouden vandaag namelijk tijdens de race al vertrekken terwijl wij nog aan het werk waren. Vervolgens konden we even snel douchen. Door het beperkte waterreservoir van de trailer betekend dit nat maken, inzepen terwijl de kraan uitstaat, en dan snel afspoelen en klaar. Oftewel, na deze speedo douche komt er vaak nog van alle kanten sop uit je haar, maar we konden in ieder geval deze week 2x snel douchen.

Na de douchesnel naar de timers, want de eerste paarden kwamen al binnen. Bij de 50mile ridewaren 2 vet-checks en het was 1 grote chaos. De paarden kwamen in grote groepen aan en reden veel te snel waardoor er veel paarden niet door de vet-check kwamen. Werk voor ons dus! Totaal zijn er die dag een stuk of 20 paarden afgekeurd, meer dan bij de 100 mile dus en dat in maar 2 checks! We bleven maar naar paarden zoeken, die zeker 's ochtends in de kou een deken over hun achterhand kregen waardoor het nummer op hun kont niet meer te zien was. Uiteindelijk hebben we toch 15 paarden kunnen vinden en meten, een best goede score! Van 1 tot 5 begonnen er ook paarden te finishen, welke we ook zoveel mogelijk wilden meten. Chaos dus. Overal uitleggen waar het onderzoek over ging, 10 minuten meten, en ondertussen natuurlijk lekker kletsen over van alles en nog wat. We waren ondertussen ook nog op zoek naar een slaapplaats, aangezien Lynn wel een tentje voor ons had maar er werden onweersbuien voorspeld. Niet echt ideaal dus.

Halverwege de middag kwam Tanka, het paard van Meg en Dave die ze net aan de ride managers Sheryl en Stag hadden verkocht, binnen. Hij had het hartstikke goed gedaan en Meg en Dave zouden meteen na zijn finish vertrekken. Om 3 uur kwamen ze ons opzoeken en na een dikke knuffel gingen ze ervandoor. Meg verzekerde me wel 3x dat ik altijd welkom was en bleef me maar knuffelen. Toen ze weg waren bedachten we ineens dat we de ECG spullen waren vergeten mee te geven. Terwijl Celina naar de trailer rende kwam ik Meg weer tegen die afscheid van wat mensen nam. Ik maakte nog een geintje dat als ze te veel paarden had ze Rabi altijd naar mij kon sturen. Meg antwoordde daarop dat ik altijd met haar wedstrijden in de states mocht komen rijden en na nog 2 knuffels ging ze er toch echt vandoor. Wel raar gevoel dat we nu echt op eigen benen staan. Ik mis mijn Amerikaanse thuis nu al!

Tot half 6 kwamen er paarden binnen en waren we druk met het onderzoek. Daarna was het avondeten en de awards van die dag. Lynn had ondertussen Megan te pakken gekregen en geregeld dat we daar vannacht al konden blijven slapen. We hebben daarna nog even snel alle data op de computer gezet en onze tassen van Lynn's trailer naar die van Megan verhuisd. Megan had een lift voor onze tassen geregeld en dus was alles zo verhuisd en konden we uitgeput gaan slapen.

Zondagochtend stonden we rond 8-en op om met de paarden te wandelen terwijl Megan alle spullen in de trailer zette. Ze had de 100 én de 50 mile gereden en had 3 paarden bij zich. Thuis had ze nog een aantal paarden en alle paarden namen klonken als Sashi, Shami, Shari, etc. erg verwarrend dus! Tijdens het wandelen mocht Shami lekker los lopen terwijl wij ieder met 1 van de andere paarden liepen. Dat trok wel aardig wat bekijks, zo'n loslopend paard die alle emmers op het kamp afschooierde naar voerresten. Na het wandelen zijn we op zoek gegaan naar Sheryl, de ride manager, aangezien zij voor ons onderzoek foto's van alle rider cards had gemaakt. Dit zijn de kaarten waarop de dierenartsen hun opmerkingen schrijven. Sheryl was echter in geen velden of wegen te bekennen maar gelukkig vonden we al gauw haar man Stag. Hij zei dat ze ergens in het bos was, aangezien er vandaag een Competitive Trail Ride National Championship bezig was,en hij wilde me wel een lift geven terwijl Celina Megan ging zoeken.

Uiteindelijk kwamen webij Sheryl aan en zij bedankte me uitbundig voor al onze hulp terwijl ze de files op mijnUSB stickzette. Wel verrassend aangezien ze daarvoor alleen maar op ons had gemopperd, zal wel de stress zijn geweest. Op de terugweg verzekerde Stag me dat we altijd welkom waren als we nog eens een plek om te overnachten nodig hadden. Hij was helemaal gelukkig met zijn nieuwe paardje Tanka en bleef maar vertellen hoe goed hij nu in de kudde lag en dat hij al vrienden had. Thuis bij Meg en Dave werd hij namelijk niet bepaald door de kudde geaccepteerd en was hij altijd alleen en zat hijonder de beetwonden. Dit was dus erg leuk om te zien voor de verandering. Terug in het kamp vloog ik nog even langs Lynn en de dierenartsen Joan en Art om gedag te zeggen. Na overal geknuffeld te zijn was het dan echt tijd om de auto in te springen en daar gingen we, op weg naar het zuiden!