Wijn in een Tupperware en onze laatste dagen Frenchtown

Na onze avonturen dit weekend en de late aankomst zondagavond hadden we gelukkig besloten om maandagochtend eens lekker uit te slapen. Of naja uitslapen, half 8 op maar in ieder geval hebben we een ochtendje geen metingen verricht, heerlijk. 's Ochtends zijn we met onze slaperige hoofden naar Meg's les van Nancy gaan kijken. We hebben Nancy gelijk bedankt voor alle hulp en haar een leuk delfts blauw tegeltje als bedankje gegeven waar ze erg blij mee was. 's Middags zijn we allebei in de bak gaan rijden, want ik wilde graag nog even met Rabi oefenen wat ik van Nancy geleerd had aangezien daar vorige week na de les niets meer van gekomen was. Het ging hartstikke goed, al waaide het behoorlijk hard waardoor de paarden lekker fris waren. Aangezien we nu een weekendje weg zijn geweest heb ik besloten de hele Dave-situatie maar gewoon te negeren en weer gewoon tegen hem te praten alsof er niets is gebeurd. Dit ging opzich best ok en deze week is hij langzaam maar zeker weer zichzelf en uiteindelijk zelfs weer gezellig geworden. Gelukkig maar. 's Avonds zijn Celina en ik op mijn bed Boer Zoekt Vrouw gaan kijken, aangezien we dat zelfs vanaf hier natuurlijk fanatiek volgen.

Dinsdag zijn we een dagje met Meg mee gegaan naar de universiteit om de ECG's te analyseren. We hadden gerekend op 2 volle dagen werk, maar we hebben zo hard doorgebikkeld dat we vandaag alles af hebben gekregen. Yes! Tussen-de-middag even een oppeppertje met een burrito sweet potato en een paar bakken koffie tussendoor en knallen met die ECG's! Op de terugweg zijn we langs een schattig klein huiskamer bibliotheekje in Frenchtown gereden en hebben we Ice Age 1 t/m 3 gehuurd. Meg had ze namelijk nog niet gezien en Margret, één van de Jack Russells, lijkt sprekend op de eekhoorn. Dat beloofd wat deze week dus! 's Avonds wilde Dave football kijken en zijn wij met z'n drieën op de bank gekropen om Ice Age te kijken. Helaas gaat Meg elke avond om half 10 naar bed en eten we vaak pas na 8-en, dus de afleveringen worden een beetje opgesplitst, haha.

Woensdag was de een-na-laatste meetdag. Heerlijk dat aftellen! Na een ochtendje metingen hebben we de hele middag besteed aan de computer analyses van de eerste wedstrijd in Vermont. Wat een werk! 's Middags zijn we voor het eerst sinds tijden weer eens buiten gaan rijden. Celina met Tanka en ik met Rabi, 9 mile door de bossen. Het jachtseizoen is nu officieel begonnen, wel spannend dus! We kunnen daarom alleen midden op de dag en niet meer in het veld rijden, aangezien er vooral bij zons- op en ondergang gejaagd wordt. Wel spannend dus! Gelukkig zijn we niemand tegen gekomen.

's Avonds zijn we met Meg, Dave, Mary en Frank naar de sushi bar geweest. Celina had nog nooit sushi gegeten dus die was erg benieuwd, en ik keek er echt naar uit aangezien het alweer een tijdje geleden is en ik er gek op ben. Veel restaurants in New Jersey hebben geen alcoholvergunning aangezien deze heel duur en erg moeilijk te verkrijgen zijn. Dat betekent dat je je eigen flessen mee mag nemen en dat het eten iets goedkoper is, wel bijzonder haha. We gingen dus met een fles champagne, een fles wijn en een koelboxje bier onder onze arm de sushi bar in. Uiteindelijk ging Celina toch maar voor veilig en besloot een kipgerecht te bestellen en van mij een stukje sushi te proberen. Alleen Meg en ik gingen aan de sushi, waarbij ik een bord vol sashimi en sushi met allerlei soorten vis had, hmmmmm. Celina vond het na een stukje proeven toch niet zo'n succes en was blij dat ze voor iets anders had gekozen. Aan het eind van de avond had ze nog wat over, wat we natuurlijk geheel Amerikaans in een doggy bag mee naar huis konden nemen, lekker voor de lunch. Als toetje kwam er gefrituurd ijs. Heel bijzonder, een gefrituurde laag aan de buitenkant en chocolade ijs aan de binnenkant. Toen was het alweer tijd om afscheid van Mary en Frank te nemen, die ons verzekerden dat ze graag op de hoogte gehouden wilden worden van ons onderzoek en hoe het verder loopt.

Donderdagochtend was de allerlaatste dag meten, yeeeeeha! Uiteraard werkte er geen enkele polarband mee, kregen we de gekste metingen en uiteindelijk zijn er 3 banden toch echt overleden. Dat betekent dat we voor de wedstrijd nog maar 2 meetbanden over hebben, balen. Maar na een ochtendje ploeteren was het dan toch zover, eindelijk klaar. 's Middags zijn we lekker met Rabi en Rim in het bos gaan rijden en deze keer stuitten we wel op een jager. Hij liep in een gedeelte waar helemaal geen jagers mogen komen en klom zonder iets te zeggen over een hek. De paarden hadden het niet meer maar uiteindelijk wisten we ze te kalmeren konden we toch al snel weer verder. 's Avonds was weer een Ice Age avondje en Meg geniet er echt van. Ze kan totaal niet tegen zielige stukjes en leeft helemaal mee, zelfs met een animatiefilm. We moesten haar zelfs beloven dat het echt goed zou komen met Diego de sabeltandtijger die gewond raakt in deel 1 haha.

Vrijdag konden we dan eindelijk eens lekker uitslapen. Om toch nog een beetje een zinnige dag te hebben zijn we uiteindelijk om half 9 opgestaan. We hebben alle computeranalyses van de eerste wedstrijd in Vermont afgemaakt en alle back ups gedraaid. Halverwege besloot Celina's Polar programma ineens blanco te worden en alle data kwijt te raken. Pure paniek, aangezien we wel een back up hebben maar deze heel moeilijk terug in de computer te lezen is en we dit juist aan het verbeteren waren. Uiteindelijk met wat truukjes hier en daar toch het programma weer aan de praat gekregen, gelukkig maar. 's Avonds zijn wij chicken-2night Hawaï zelf gaan maken. Er was alleen een misverstand aangezien Dave tegelijk chinees wilde gaan halen. Uiteindelijk zaten wij dus met kilos gekookte rijst en hadden zij chinees gehaald... Nou ja, dan hebben wij in ieder geval een lekkere lunch de komende dagen. 's Avonds uiteraard weer lekker Ice Age gekeken. De paarden hoeven nu nog maar 1x per dag te eten, aangezien ze aardig dik werden en dit voor iedereen makkelijker is. De tijden variëren nu echter heel erg, waardoor wij het bijna nooit meer doen. Wel jammer aangezien ze altijd zo blij zijn om naar binnen te gaan voor eten. Laatst wilde ik er 1 pakken, wrong Tanka zich door het hek en rende zo naar binnen, haha.

Zaterdagochtend weer lekker een beetje bijgeslapen en daarna zijn we met zijn allen gaan rijden. Ik probeerde de afgelopen dagen al om nog even bij Margaret op de koffie te gaan, maar ze was telkens niet thuis. (Dave z'n moeder waar ik 4 jaar geleden 2 maanden heb gelogeerd en die aan het begin van de werft woont). Ik kwam er alleen vandaag helaas achter dat ze voor een weekje weg is en pas terug komt zodra wij weg zijn. Wel jammer! Gelukkig ben ik voordat ze mee was naar Londen nog wel een paar keer langs geweest maar ik had toch graag nog even gedag gezegd. De rit was met Dave op Harmony, Meg op Cadie, Celina op Rim en ik op Rabi. Het was een lekker vlotte rit, af en toe ietsje te veel voor Rabi die het vooral op de baggerige stukken niet helemaal bij kon benen en bijna ondersteboven ging. Dave was blijkbaar nog nooit in het park geweest en bleef maar zeggen hoe gaaf het daar was. Harmony is na een paar maanden rust net weer opgestart en was lekker druk waardoor hij na de rit onder het kleefkruid zat van een bosje waar hij in was gedrenteld. Het leek net een camouflagepaard haha.

Bij terugkomst thuis zijn we snel gaan douchen en daarna hebben we Meg en Dave meegenomen naar de Italiaan. Ook dit was een restaurant zonder alcohol vergunning dus we hadden ons eigen flesje wijn bij ons. In het restaurant zagen we zelfs een vrouw die wijn in een bakje tupperware had meegenomen, hilarisch. Het was behoorlijk druk en de bediening maakte dan ook overuren en rende rond. Wij hebben heerlijk gegeten en aan het eind ging Celina snel afrekenen terwijl ik Meg en Dave tegenhield en vertelde dat dit als bedankje voor een topzomer was. Uiteindelijk stemden ze toe en lieten ze ons betalen. Bij terugkomst keken we elkaar aan en Meg zei, nog een half uurtje kijken dan? En ja hoor, lekker Ice Age gekeken!

Zondagochtend konden we weer uitslapen en na wat klusjes in en om het huis zijn Celina en ik apart gaan rijden. Ik wilde namelijk op mijn laatste ritje met Rabi nog even afscheid nemen en het leek me daarom leuk om nog even alleen met haar het bos in te gaan. Uiteindelijk was het echt super. Ze wilde alleen maar voorwaarts gaan en ze was relaxed en helemaal vrolijk, echt leuk om zo samen op pad te zijn! Jammer dat ik haar niet stiekem in m'n koffer mee kan nemen! Onderweg in het park zag ik nieuwe affiches waarop stond dat jagen met vergunning nu van zonsopgang tot zonsondergang toegestaan was. Er was ons verteld dat het park gedeelte juist jager-vrij was, wel spannend dus. Op een gegeven moment hoorde ik mensen achter een bosje bewegen. Ik ben maar gauw tegen Rabi gaan kletsen om duidelijk te maken dat we geen hert waren maar het bleken de mannen die de affiches ophangen te zijn, haha. Wat een chicken ben ik af en toe ook! Na een geweldige rit, probeerde ik nog een paar actiefoto's van Rabi te schieten. Normaal gaat ze namelijk eerst rollen en daarna rent ze als een idioot naar achteren. Ik rende dus alvast naar achteren om halverwege klaar te gaan zitten terwijl zij kon rollen. Helaas zag ze dit als een spelletje en toen ik over m'n schouder keek zag ik Rabi's vrolijke hoofd pal achter me terwijl ze achter me aan draafde haha. Dan maar geen foto. Celina kwam een uurtje later aan, aangezien ze eerst Rim in de ring en daarna Tanka buiten had gereden. Zij had helaas een iets mindere maar toch ook wel leuke rit gehad. Zij was vooral veel recreanten tegen gekomen, terwijl je normaal niemand tegenkomt waardoor de paarden het niet echt gewend zijn. Eigenlijk alleen maar goed dus, al kon zij het voor het laatste ritje iets minder waarderen.

Tussendoor hebben we ons laatste wasje gedraaid en eind van de middag zijn we Meg met Epic gaan helpen. Deze 4-jarige wilde ze de hele zomer al gaan beleren, maar dit was er helaas nog niet van gekomen. Vandaag wilde ze toch nog even van onze extra handjes gebruik maken en dus gingen we haar voor de eerste keer longeren (een lange lijn waarbij het paard in rondjes om je heen loopt). Al gauw bleek dat Epic stiekem vanuit de wei naar de anderen had zitten kijken, want ze had het gelijk door. De meeste paarden vallen in het begin continu naar binnen, maar zij liep gelijk goed. Ook vond ze dat langzaam aan in stap beginnen maar niets, dus ze begon gelijk als een volleerde pony rondjes te draven. Wel lief om te zien. 's Avond zodra de kinders op bed lagen zijn Celina en ik weer lekker boer zoekt vrouw op bed gaan kijken. Blijft leuk!

Vandaag is onze allerlaatste dag in Frenchtown. De dag bestaat vooral uit de laatste klusjes, spullen pakken, auto terugbrengen, boodschappen doen, etc. En natuurlijk het afscheid van alle beestjes op de farm. Ook hopen we Mary, Frank en Jenn aka the big Mozart nog even gedag te kunnen zeggen. Vannacht vertrekken we naar Asheville, North Carolina om metingen te verrichten tijdens het nationaal kampioenschap endurance. Tussendoor gaan we, net als in Vermont, weer vrijwilligerswerk doen, zodat we onze maaltijden bij elkaar kunnen sparen en iets leuks te doen hebben. Vanaf Asheville gaan we of via-via liftend, of met de bus naar Orlando. En vanaf daar is dan het plan Miami en de Everglades. Ik probeer mijn blog zoveel mogelijk up to date te houden tijdens deze laatste 3 weken. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar het is wel spannend!

Washington D.C.

Vrijdagochtend vroeg begon ons volgende avontuur: Washington D.C.! We moesten vroeg op, want we konden van Meg een lift tot in Philadelphia krijgen. In Philly aangekomen hebben we even wat extra koekjes ingeslagen (daar kan je natuurlijk nooit genoeg van bij je hebben) en zijn we met de Greyhound bus meegegaan. Onze bagage kon onderin het ruim van de bus en het was aardig rustig dus halverwege de reis hebben we beide lekker een apart bankje in beslag genomen, heerlijk! Na 3,5 uur kwamen we via Baltimore in Washington D.C. aan. De eerste indruk was gelijk al een compleet andere wereld dan New York. Veel groen, ruimte, grote indrukwekkende witte/zandkleurige gebouwen, rustiger op straat en de mensen hebben een stuk minder haast. We hebben gelijk de metro richting hostel gepakt, want dat zeulen doorde stad met een zware tas wilden we niet nog een keer uitproberen.

Bij het Allen Lee Hotel aangekomen liepen we er eerst bijna straal voorbij. Het zal toch niet dat lelijke afgebladderde gebouw zijn? Wel dus! Binnen waren zowel de vloeren als de muren schots en scheef en werden we niet bepaald hartelijk ontvangen door de dame achter de balie. Niet echt een goed begin dus. Onze kamer was ongeveer even groot als die in New York, maar dan met een 2 persoonsbed in plaats van een stapelbed waardoor je toch iets meer manoeuvreerruimte hebt. Alles was netjes en schoon en er waren 2 badkamers en 2 toiletten, waardoor we nooit in de rij hoefden te staan. Best relaxed dus! We hebben gauw onze spullen gedumpt en zijn toen op weg gegaan naar het centrum. Op weg naar buiten zat er een vriendelijke kerel achter de balie, ook dat viel mee dus. Uiteindelijk echt een prima hostel op loopafstand van het centrum.

Op weg naar het centrum viel een ding al snel op: Washington Monument. Een gigantische obelisk die vanuit vrijwel elk punt van de stad te zien is. Wij begonnen gelijk allemaal maffe foto's te maken terwijl we in de richting van die gigantischepaal liepen. Bij het monument aangekomen bleek dat hij dicht is voor bezoek omdat er vorig jaar een aardbeving in dit gebied is geweest en hij dus onder renovatie is. Beetje jammer maar we kregen te horen dat je vanuit 'the old post office' ook een erg mooi uitzicht over de stad hebt dus dat gaan we morgen bekijken. Alle monumenten en regeringsgebouwen liggen in 1 gebied, dus van Washington monument liepen we al snel richting het 'World War II monument', een prachtig monument met de namen van alle staten van Amerika rondom een poel met water met 2 fonteinen. Vanaf hier had je ook al uitzicht over de 'Reflection Pool' en het 'Lincoln Memorial'. Hierbij moest ik gelijk denken aan de film Forrest Gump die hier een toespraak houd: 'Run, Forrest, Run!'

Nadat we alle trappen in de brandende zon weer afgelopen waren zijn we nog even langs het Vietnam en Korean War VeteranMemorial gelopen. Bij beide herdenkingsplaatsen waren er standbeelden van militairen in de plantenperken gezet. En bij het Vietnam Memorial stond er ook een grote spiegelwand met alle namen van de overleden militairen. Wel erg indrukwekkend, monumenten maken kunnen die Amerikanen wel. Overal lopen ook eekhoorntjes door de straten, wel erg schattig. Vanaf de 2 memorials besloten we terug te gaannaar het hostelom een plek te vinden om te gaan avondeten. Het was namelijk ondertussen al best laat geworden in ons enthousiasme om alles gelijk te gaan bekijken. Op de terugweg kwamen we als kers op de taart nog langs het witte huis! Nog even gegluurd of we een glimp van Obama op konden vangen maar helaas.

Terug bij het hostel aangekomen zijn we eerst op bed neergeploft en hebben een (helaas lauw) biertje gedronken en de bus Pringles moest er ook aan geloven. Weer helemaal op krachten gekomen zijn we ons gaan optutten om vanavond misschien op stap maar in ieder geval uit eten te gaan. In de lobby spraken we een aantal jongens die zeiden dat we om te stappen naar 'U-street' moesten zijn. Bijna alle straten in Washington zijn namelijk horizontaal alfabetisch en verticaal gewoon genummerd. Best handig zodra je het systeem door hebt. We besloten echter om voor het avondeten naar de wijk Georgetown te gaan en dan even verder te kijken. Dit bleek een hele gezellige wijk te zijn, heel anders dan het strakke 'The Mall' waar alle monumenten en regeringsgebouwen staan. Ons hostel stond precies tussen the Mall en Georgetown indus we gingen lekker lopen. Al leek dat zo laat op de avond meer op strompelen aangezien Celina van haar nieuwe schoenen van de Walmart overal blaren had en ik een paar dagen eerder met hardlopen per ongeluk mn zool eruit had getrapt. De zool van mijn schoen was bij de hiel namelijk helemaal versleten en hol, en ik was door het gedeelte waar je normaal op staat heen gezakt, waardoor dit nu tot op de grond lag. Oftewel mijn tenen staan nu hoger dan mijn hiel wat een heel apart loopje en niet echt beste demping geeft. Maarja, je moet toch wat, en op slippers de hele dag de stad in is ook zo wat.

Uiteindelijk ging het best prima en zijn we bij een leuk cafeetje beland waar we uiteraard allebei aan de hamburger gingen. Ik heb nog even nagevraagd welk bier er werd aangeraden zodat ik weer eens iets nieuws kon proberen. Het eetgedeelte was helemaal achter in de zaak onder een glazen dak wat open stond. Eigenlijk ‘buiten' dus met een Grieks standbeeld en overal nepplanten, lekker fout maar wel gezellig. Na het eten zijn we nog even naar het bargedeelte van de zaak gegaan maar al snel begon hier een dronken pianoman te zingen en te spelen. Helaas had hij voor beide weinig talent dus we besloten maar snel op te stappen. We waren allebei zo moe van de hele dag reizen dat we besloten morgen maar op stap te gaan en nu lekker ons bedje in te duiken.

Zaterdagochtend zijn we bijtijds opgestaan voor het ontbijt. Ik herinnerde me ineens dat ik vannacht wel iets heel vreemds had gedaan. Ik lag lekker te slapen toen ik ineens ‘wakker' schrok omdat ik de paarden moest zadelen en voeren. Ervan overtuigd dat we op wedstrijd waren heb ik de deur van de kamer opengemaakt en ik was al bijna de gang op gewandeld toen Celina wakker werd. Zij zei heel lief: 'doe de deur maar dicht. En nu de ketting erop. Ga maar terug naar bed. Goed zo'. Waarop ik haar braaf gehoorzaamde en weer lekker terug naar bed ben gegaan. Pas vanmorgen bedacht ik hoe bizar dit eigenlijk was en dat ik zomaar 's ochtends in mijn pyjama onder Washington monument wakker had kunnen worden. Bizar! Ik heb al jaren niet meer geslaapwandeld maar in Vermont had ik ook al zoiets raars. Ik werd toen midden in de nacht wakker en riep 'Jezus wat een zooi' omdat ik dacht dat één van de honden de hele trailer overhoop had gehaald. Toen ik zag dat alles ok was ben ik weer verder gaan slapen, haha.

Maar terug naar het Washington verhaal. Het ontbijt was heel simpel maar best prima. Witte boterhammen, broodrooster, honing, jam en pindakaas. En een kopje koffie of thee. Precies wat je nodig hebt. Na dit ontbijtje zijn we de stad in gedoken om de overgebleven monumenten te bekijken. Natuurlijk stond het Witte Huis eerst op het programma. Gister waren we namelijk zo moe dat we er vandaag nog eens de tijd voor wilden nemen. Allebei op de foto en natuurlijk ook even naar de achterkant. Hier was een street skate hockey toornooitje bezig, wel leuk om te zien. Daarnaast zat een man met borden tegen het homohuwelijk en een eindje verderop was een andere man een redevoering over de terugkomst van Jezus op aarde aan het houden. Best bizar, die protesten zo voor de deur!

Vanaf het Witte Huis zijn we doorgelopen naar 'the Old Post Office'. Binnenin dit grote gebouw waren een aantal souvenirwinkeltjes en verder was het hele gebouw leeg. Echt heel erg zonde aangezien er 11 etages aan lege galerijen waren. Wij namen de lift naar boven en konden vanaf de hoogste toren over de hele stad uitkijken. Wel leuk om te zien. Na dit bezoekje zijn we naar de andere uiterste hoek van ‘the Mall' gelopen, namelijk het Capitol Building. Ook dit was erg mooi, groot en wit om te zien (alle gebouwen in the Mall zijn eigenlijk zandkleurig/wit en overal zijn grote grasvelden en plantsoentjes met bomen'). Hierna zijn we het Museum of American Indian History in gegaan. Alle musea in de stad zijn gratis, wel leuk om even binnen te schieten als je tijd over hebt dus. Het museum was vooral erg groot en vertelde iets minder over de indiaanse geschiedenis dan ik had gehoopt. Wel heb ik weer een aantal inzichten opgedaan zoals dat er voor de komst van de Europeanen nog geen paarden in Amerika waren. Ze hadden ze ook een aantal Indiaanse tuigen en paardenfoto's hangen, wel gaaf om te zien.

Na een uurtje hadden we het wel gezien en wilden we weer naar buiten. Toen we door het raam keken bleek er echter een gigantische storm te zijn losgebarsten! We hebben dus maar geven gewacht en zijn op het gratis wifi netwerk van het museum gaan spelen. Toen de hoosbui over was zijn we gauw terug naar het hostel gegaan. Onderweg kwamen we langs een aantal omgewaaide hekken en er was een drankkraampje zo haastig vertrokken dat er allemaal ongeopende flesjes op de grond waren achtergebleven. Wij hebben dus lekker een colaatje meegenomen voor onderweg ;)

Het begon helaas ook weer te regenen maar wij hebben stevig door gestekkerd en zijn uiteindelijk toch nog redelijk droog bij het hostel aangekomen. Hier hebben we ons even omgekleed waarna we ons weer naar buiten gewaagd hebben richting de wijk Adams Morgan. Hier bleek volgens internet namelijk een leuk uitgaansgebied te zijn en wij wilden dat wel eens van dichtbij bekijken. Dit weekend werden er een aantal stations in het centrum gerenoveerd en dus reed er een gratis shuttle bus over dat traject. Onderweg naar de bus kwamen we langs een McDonald's waar we snel even hebben avond gegeten. Daarna met de bus naar Adams Morgan waarna we nog een eind moesten lopen en toen waren we er. Via internet hadden we de tent 'Grand Central' gevonden. Toen we binnenkwamen lag de gemiddelde leeftijd een stuk hoger maar al gauw kwamen er ook wat jongeren binnen. De sfeer bleef echter wat tam dus op een gegeven moment besloten we een andere tent te gaan zoeken. Tegenover stond bij 'The Reef' een rij dus dat zal wel iets leuks zijn. Binnen gekomen werd ik gelijk door een grote neger geknuffeld die vertelde dat hij zo blij was dat we er waren. Tegelijk werd Celina door een jongen aangesproken die afvroeg of hij knapper was dan zijn vriend (wat hij duidelijk niet was). Wel een grappig begin dus! Uiteindelijk heb ik me los weten te maken uit de omhelzing en zijn we hier de hele avond blijven hangen. Ik heb echter nog nooit eerder een stapavond meegemaakt waarbij er geen enkele knappe kerel te bekennen was. Echt de ene was nog erger dan de ander. We hebben het echter hartstikke naar ons zin gehad en lekker met allerlei jongens staan dansen, feesten en kletsen. Aan het eind van de avond werden we nog meegevraagd naar een after party wat bij doorvragen een ‘privé after party' bij iemand thuis bleek te zijn. Dit hebben we meteen wijselijk afgeslagen en we zijn richting shuttle bus gaan lopen. Vlak bij de halte kwamen we er één tegen maar toen we hem wilden aanhouden wees hij richting halte. Daar aangekomen bleek dit echter de laatste bus te zijn geweest. Balen! Dat werd dik 40 minuten terug lopen dus. Maar na 3 maanden zijn we gelukkig nog lang niet uitgekletst en het werd dus een gezellige nachtelijke stadswandeling.

Zondagochtend moesten we weer vroeg op want het ontbijt wilden we uiteraard niet missen. Daarna zijn we naar het Museum of Natural History geweest aangezien Celina nog nooit zoiets had bezocht en ik het ook wel leuk vind. Na een ochtendje vol met dinosaurussen, mini paardjes en andere bijzondere dieren zijn we terug naar het hostel gegaan om onze tas op te pikken. De tas was met dezelfde inhoud ineens 2x zo zwaar geworden, bizar! We moesten hem nu dus met z'n tweeën dragen, niet echt handig. We wilden met de metro naar de dierentuin, aangezien de toegang hiervan ook gratis was en ik al tijden niet meer in een dierentuin ben geweest. Door de renovaties moesten we er echter halverwege uit en toen slikte het metropoortje onze kaartjes in, balen! Het volgende stukje konden we met de gratis shuttle bus maar het laatste stuk moesten we toch echt weer vervoer hebben. Uit protest tegen de metro besloten we aan een shuttle bus medewerker de beste bus verbinding te vragen. Hij vertelde ons dat we bus 42 moesten hebben, die toevallig net kwam aanrijden en waar we zo in konden springen. Op een gegeven moment duurde de rit wel erg lang en ben ik de buschauffeur maar eens gaan vragen waar we er precies uit moesten. Bleek dat we bus L2 hadden moeten hebben! De aardige buschauffeur vertelde ons echter precies waar we eruit moesten en wees de halte aan, zodat het niet nog een keer fout kon gaan. Zodra we bus L2 in waren gestapt moesten we natuurlijk weer 1,80 dollar per persoon betalen. Dit moest briefje voor briefje en muntje voor muntje in een machine voorin. De buschauffeur werd echter zo ongeduldig dat hij ons na 2 dollar doorstuurde, chill!

Bij de dierentuin aangekomen bleek er nergens een plek om onze bagage te dumpen te zijn. Wij dus met die zware tas het park maar in. Uiteindelijk heb ik bij een knuffelstandje uitgelegd dat we nog maar een uurtje D.C. over hadden en dat die tas wel heel erg zwaar was, waarna we hem van de aardige dames achter de balie daar achter mochten laten. In de Washington Zoo zijn reuzenpanda's te bewonderen maar helaas waren die vandaag binnen. Wel hebben we een groot olifantenverblijf gezien waarbij m.b.v. poortjes de olifanten van het ene naar het andere verblijf geleid worden. Ook de leeuwen en tijgers deelden 1 groot verblijf waarin ze steeds een verblijf doorschoven, wel slim bedacht. Overal in de dierentuin was ook speelgoed voor de dieren en apart soort voorsystemen zodat ze wat te doen hadden. En in 1 verblijf lagen 2 grote mannetjes leeuwen naast elkaar te chillen in het zonnetje, zo lief.

Na een uurtje hadden we bijna de hele dierentuin gezien en was het tijd om weer op huis aan te gaan. We waren mooi op tijd voor de bus maar hij kwam helaas niet opdagen. 20 minuten wachten dus. Hierna moesten we ook nog overstappen op de shuttle bus en ineens waren we door het drukke verkeer al bijna 2 uur verder en onze Greyhound bus naar Philadelphia ging dus al bijna! We hebben het laatste stuk vanaf de bushalte keihard door de stad gerend maar toen we precies op tijd bij 'First Street' aan kwamen bleek hier helemaal geen bushalte te zijn! Uiteindelijk bleek dat er van elke genummerde straat er twee zijn in de stad, een noordwest en een noordoost. Er zat 1 straat tussen de 2 verschillendeFirst Streets, maar op ons toeristenkaartje stond noordwest alleen vanaf 2nd street aangegeven en had de ‘goeie First Street' geen naam. Erg verwarrend en balen dus aangezien we nu onze bus hadden gemist! Gelukkig ging de laatste bus 2 uur later maar het kostte wel 15 dollar per persoon om onze ticket om te boeken.

Tijdens het wachten op de bus zijn we maar even de Mc in gedoken voor onze 3^e avond hamburger achter elkaar. Hier hebben we ons ook even omgekleed want in de bus kan het behoorlijk koud zijn. Uiteindelijk konden we dan richting Philadelphia. Meg zou om 12 uur 's nachts met het vliegtuig vanaf een lezing aankomen en onze bus zou nu om half 1 in plaats van de geplande 10 uur in de stad aankomen. We zouden dus als het goed is precies op tijd zijn. Uiteindelijk na een boel heen en weer gesms en gemail vanuit de bus bleek dat Meg haar vlucht vroeger aankwam en dat ze zich afvroeg of we niet beter een nachtje in de stad konden blijven slapen. Wij wilden echter dolgraag terug naar ons ‘eigen' bedje in Frenchtown en uiteindelijk besloot ze 20 minuutjes te wachten. Wij hebben vanaf het busstation gelijk de taxi gepakt en stonden precies op tijd op de afgesproken plek klaar. Wel een spannend eind van een top weekendje D.C.!

Op naar het volgende avontuur!

Maandag was het weer back to normal life, helaas... En dat betekent meten dus! We hoeven nog maar 4 dagen te meten en dan zitten we op 50 dagen = 10 weken en hebben we genoeg gegevens verzameld. Helaas is dit aantal niet echt op iets gebaseerd, behalve op een ‘gevoel' van Meg, maar de onderbouwing komt altijd achteraf toch? ;) Na de metingen ging Meg Harmony rijden, een van de toppaarden die al een tijd op rust staat omdat hij kreupel was en die aardig tonnetje rond is geworden. Het ging hartstikke goed en ze was helemaal blij. Wij wilden ondertussen onze spullen uit de trailer halen maar wat bleek, de deur zat op slot! Toen we dit aan Meg vroegen bleek dat zij niet eens wist dat ze een sleutel hadden, haha. Blijkbaar was Dave dus nog steeds ongesteld, aldus quote van Sar. Wij hadden gelukkig onze koekjes de avond ervoor al binnen gehaald, dus we gingen het wel overleven. Terwijl wij binnen aan de koekjes en de analyses gingen, kwam Mary langs om samen met Meg honing uit de bijenkorven te verzamelen. Uiteindelijk kostte het verwerken van de honing de hele middag, en wij zijn dus vooral ver uit de buurt gebleven. Meg heeft 2 gallon (= 2 x 3,8 L) en Mary heeft zelfs 7 gallon honing verzameld, bizar! 's Avonds hebben we zelfgemaakte tomatensoep gegeten en Celina en ik zijn daarna lekker op bed een filmpje (Boondock saints) gaan kijken.

Dinsdagochtend zijn we weer metingen gaan doen, nog maar 2 dagen te gaan! Zodra Dave naar zijn werk was zijn we de trailer gaan checken en nu was deze gelukkig wel open J De dag was weer erg lang, aangezien we vooral aan het onderzoek werken en verder niet konden paardrijden. De paarden hebben namelijk lekker een weekje vrij na de wedstrijd. Wel fijn voor hun, maar wij missen het rijden onderhand wel! De afgelopen dagen is het ook nog eens grauw miezerweer geweest, lekker Hollands maar toch niet echt iets waar ik naar terug verlang. 's Avonds hebben wij onze specialiteit, kipnuggets uit de oven met aardappels en groenten, gekookt. We hebben namelijk een zak van 2 kg kipnuggets gekocht en die proberen we zo langzamerhand toch maar eens op te krijgen. Tussen Dave en Meg is het ondertussen weer redelijk goed, maar ons negeert hij nog steeds volledig. Een beetje een rotsituatie dus. Bij Celina en mij lopen de emoties ondertussen aardig op. We hebben daarom maar eens goed overlegd hoe dit nu verder moet, aangezien we hier nog 2 weken zitten en daarna 11 uur met z'n drieën in 1 truck naar North Carolina moeten, niet echt een leuk vooruitzicht op deze manier. Uiteindelijk hebben we besloten te wachten met Dave te confronteren maar eerst Meg raad te plegen. Na dit gesprek bleek dat hij haar beloofd heeft zijn excuses aan ons aan te bieden, maar dat hijhiervoor een goed moment zoekt. Verder zei ze dat zij hem ook niet begrijpt en dat ze ook niet weet wat er nu precies aan de hand is. Het grootste probleem is waarschijnlijk dat hij niet gewend is om de hele dag mensen in huis te hebben, een lastig probleem aangezien wij ook niet zomaar kunnen verdwijnen. Het advies was afwachten tot hij de eerste move maakt dus dat doen we voorlopig dan maar....Na dit gesprek zijn we lekker 'Boer zoekt Vrouw' op uitzending gemist gaan kijken. Je moet toch een beetje op de hoogte blijven ;) 's Avonds laat wilde Helen de Jack Russell het liefst op mijn kamer blijven. Elke keer als ik naar de badkamer liep schoot zij mijn kamer weer in, gauw ‘haar' kussen naast mijn bed op. Uiteindelijk is ze dus maar gezellig blijven slapen J

Woensdagochtend werden we wakker en bleek de stapmolen half onder water te staan. Geen metingen vandaag dus en ik ben weer lekker m'n bed in gedoken. De rest van de ochtend zijn we bezig geweest om RefWorks, een handig programmaatje om je referenties in je verslag te verwerken, aan de praat te krijgen. Nog geen letter op papier, maar de referenties staan in ieder geval vast klaar! Na een lunch van ovenfriet van gister uit de magnetron en verse kipnuggets ben ik eerst maar eens gaan hardlopen om wat af te reageren. De Jack Russells gingen gezellig mee, al gaf Helen het na een rondje al op en ging binnen liggen uithijgen. Margret bleef wel gezellig het hele eind bij me. Zodra ik terug was ging Celina rennen en daarna zijn we foto's van de kudde gaan maken. Ze staan door alle regenbuien nu tijdelijk zonder vliegenmaskers buiten zodat ze beter kunnen zien. Een veel mooier gezicht, dus zodra het droog was zijn wij fotootjes gaan schieten. De paarden houden echter allemaal nogal van knuffelen en het was dus best moeilijk om niet continu een groot hoofd voor de lens te hebben. Alle paarden stonden voorin het veld en uiteindelijk besloot ik naar achter te rennen aangezien de achtergrond daar een stuk mooier is. Epic, de 4-jarige kroelmerrie draafde vrolijk achter me aan en al gauw had ik een halve stampede achter me. Wel gaaf maar toch ook altijd wel een beetje spannend, zeker met die onhandige jonge dieren ertussen. Na de fotosessie zijn we een hostel en de reis naar Washington D.C. gaan uitzoeken. Het openbaar vervoer is hier echter niet zo geordend als in Nederland en we kwamen er dus ook niet uit. Om half 8 kwam Meg uit haar werk en zijn we de paarden gaan voeren. Ze krijgen tegenwoordig nog maar 1 keer per dag eten in plaats van 2x en ze stonden dus al hinnikend voor het hek klaar. Terwijl ik Cadie en Rabi vast had perste Tanka zich ook door het hek en galoppeerde richting stal, de drama queen. Zodra alle beestjes gegeten hadden konden wij dan eindelijk ook lekker aan de pasta al besloot Dave zich weer afzijdig te houden en buiten te blijven. Meg heeft ons tijdens het eten meteen met het ov kunnen helpen en het is gelukt!

Donderdag gaan we een dagje naar de Philadelphia om de ECG analyses uit te voeren en vrijdag is het dan alweer tijd voor ons volgende avontuur: WASHINGTON D.C.!!! We vertrekken vrijdagochtend vroeg met de greyhound bus vanuit Philly en komen zondagavond laat weer in Philly aan. Omdat Meg dit weekend vanuit Philadelphia airport naar een congres vliegt konden we op deze manier mooi meeliften, een mazzeltje dus. Ik hoop ook dat Dave als hij een weekendje alleen thuis is ook weer helemaal bijdraait. Maar ik heb nu vooral heel veel zin in Washington D.C.!!!!

Vermont, GMHA 2-day 60 mile competitive trail ride!

Vermont 2-day 60 mile ride!

Vrijdagochtend was het dan éindelijk zover, we vertrokken richting Vermont. Maar eerst moesten natuurlijk alle paarden worden gevangen en in de trailer worden geladen. Cadie, het eigenwijze kleine grijze merrietje waar Meg op zou gaan rijden, besloot ons in de maling te nemen en begon samen met de gepensioneerde Troy door het weiland heen te rennen. En aangezien een weiland hier een stuk groter is dan het gemiddelde weiland in Nederland, leverde ons dat een flinke ochtendwandeling op. Uiteindelijk besloten de 2 paarden tegen elkaar te gaan racen, waarbij arme Troy toch iets minder snel bleek te zijn dan hij dacht en Cadie dus dik won. Na de race stonden ze geduldig voorin de wei te wachten tot wij ze kwamen pakken, de boefjes. Alle paarden kregen nog een ontbijtje voordat we gingen en Troy bleef alleen achter in een aparte wei. Reveille, het wereldkampioenschappaard zou namelijk dit weekend door vrienden teruggebracht worden uit quarantaine en blijft een weekje samen met Troy gescheiden van de rest van de kudde om ziekteoverdracht te voorkomen.

Na het ontbijt was het tijd om te laden. Tanka stribbelde even tegen maar uiteindelijk stonden alle 4 de paarden netjes in de trailer en gingen we op weg. We wisten gelukkig al dat Dave de gehele rit maar 1 plaspauze in 7 uur inlast, niet teveel drinken dus! Meg zou na haar werk invliegen en dat betekende dat ik de hele achterbank voor mij alleen had. Heerlijk! Ik heb dus tot de eerste stop languit met mn kussen op de achterbank, samen met Helen de Jack Russell, liggen slapen. Bij de stop heeft Dave op een ontbijtje van de Burger King getrakteerd en hebben wij een doos donuts voor onderweg gehaald. Tijdens de rit werden er druk geintjes met Jen heen en weer gesmst, die er de vorige keer wel maar helaas dit weekend niet bij was. Een uur voor de vet-inn kwamen we in Vermont aan. Melody, een van de paarden van Meg die verkocht is aan een vriendin, deed mee aan de 40 mile en stond vanuit haar stal al te hinniken zodra we het terrein op draaiden. Cadie herkende haar ook en het was een gehinnik heen en weer, zo schattig. De paarden moeten tot het eind van de wedstrijd op zondagmiddag in stallen staan, zodat ze allemaal onder dezelfde condities verblijven. We hebben dus gauw de stallen in orde gemaakt, het tuig uit de trailer geruimd en toen lekker even met de paarden gewandeld om de beentjes wat los te maken en ze lekker te laten grazen.

Al gauw was het tijd voor de vet-inn. De dierenarts en jury keken de paarden helemaal na en elk wondje en bobbeltje werd opgeschreven. Vooral Tanka, het ranglaagste paardje van de kudde, bezorgde de schrijvers aardig wat werk! Na deze 'hands-on' moest je nog op een rechte lijn en in 2 cirkels draven. De truc is om bij de vet-inn de paarden zo sloom mogelijk te laten lijken maar toch goed genoeg om te mogen starten. Aan het eind van de wedstrijd moet je dan zorgen dat ze zo vrolijk mogelijk draven, zodat het lijkt alsof ze zelfs verbeterd zijn gedurende de 60 mile. Tanka en Rabi vonden het allemaal echter nogal spannend en waren een beetje opgefokt dus ze liepen al slingerend en kijkend hun rechte lijn en ook de volte werd meer een ei dan een volte, haha. Dit leverde wat aaaah's en gelach van de jury op maar uiteraard werden ze gewoon goedgekeurd. Dave moest met zowel Rim als Cadie door de vet-inn omdat Meg pas 's avonds laat zou invliegen. Na de check zijn we de trailer naar Sue Greenall gaan brengen,dezelfde Sue die de Vermont100 endurance wedstrijd heeft georganiseerd waar wij ons onderzoek hebben gedaan en die tijdens onze eerste dagen in Amerika haar 2 merries liet dekken door Rock. Bij Sue aangekomen konden de honden eindelijk een plas doen en zijn we lekker met ze gaan lopen. Een van de Jack Russells had helaas een ongelukje in de trailer gehad wat Dave mocht opruimen. Valentia, de Golden Retriever, sprong gelijk een modderpoel in en was zwart van haar snoet tot aan haar staart. Alleen haar rug was nog schoon. Gelukkig zijn er bij Sue en John op het terrein allemaal kleine plasjes waar we haar in probeerden te laten zwemmen. Uiteindelijk heeft ze niet gezwommen aangezien ze dat nog een beetje eng vind maar is ze toch weer helemaal schoon geworden. Valentia bleef overdag in een buitenkennel, aangezien ze graag kussens sloopt, en de Jack's mochten de trailer weer in. Wij gingen ondertussen weer een rondje met de paarden wandelen en grazen, paarden voeren, en daarna naar de BBQ. Lekker hamburgers met salade en chocoladetaart toe gegeten en ondertussen met een boel mensen gekletst die ons herkenden van de Vermont100. Die wedstrijd was een maand geleden maar in hetzelfde gebied, waardoor er een boel dezelfde vrijwilligers en ruiters nu weer waren. Erg gezellig dus!

Na het eten dropte Dave ons bij de trailer en ging hij Meg ophalen. We zijn nog even met de honden gaan wandelen en toen vroeg ons bed in gedoken want we hadden de wekker op 4 uur gezet! Dave en Meg kwamen rond 12 uur 's nachts thuis en hadden dus helemáál een kort nachtje.

Zaterdag begon de dag dus al vroeg. Even opfrissen, koude pannenkoeken als ontbijt die vielen als een baksteen en toen op naar de paarden. Daar moest namelijk gevoerd, gepoetst, opgezadeld en warmgelopen worden. Tussendoor was er ook nog de ‘riders meeting' waar je informatie kreeg over je time frame en de kleur pijlen die je moest volgen. Wij hadden vandaag voor 40 mile (= 64 km) een time frame van 6.50 tot 7.20 uur om deze rit uit te rijden. Hierbij inbegrepen zit een rustpauze in het midden van een half uur. Je moet binnen je time frame finishen, anders krijg je strafpunten. Tijdens het warm wandelen probeerde Tanka Celina telkens mee te sleuren. Dat beloofde wat! Rabi, normaal de druktemaker van de twee, was vrij relaxed en liep netjes naast me. Gelukkig kalmeerde Tanka zodra Celina opsteeg en was hij de hele rit erg braaf en voorwaarts.

De rit was erg mooi, een en al heuvels met amper een vlak stuk te bekennen. Een groot deel van de 40 mile voerde over onverharde wegen, die door de droogte en de auto's echter flink hard waren aangestampt. Best zwaar voor de paarden dus. Dit deel van Vermont is een gebied wat een beetje Canadees/Oostenrijks aan doet. Veel bos met af en toe een open veld en overal meertjes en plassen water, prachtige uitzichten dus. De start van de rit was individueel, iedereen startte een paar minuten na zijn voorganger. Wij reden met z'n vieren en mochten dan ook met z'n vieren starten. Meg reed het grootste gedeelte van de rit met de ervaren Cadie voorop, maar ook Rim, Tanka en Rabi hebben een stuk van de rit geleid. Rabi, het paardje waar ik op reed, werd helemaal blij toen ze voorop mocht lopen maar vond het toch wel spannend. Oortjes naar voren, als een harddraver proberen te draven en dan plotseling voor een boomstronk opzij springen. Wel grappig maar ze kalmeerde gelukkig al snel en deed het hartstikke goed.

Na een mijl of 10 knalde mijn stijgbeugel ineens uit de ‘valbeveiliging' en schoot los. Gelukkig voelde ik hem net op tijd schieten en kon ik met m'n knieën de stijgbeugelriem vastklemmen en in het zadel blijven zitten. Gauw de boel herstelt en daar gingen we weer. Het was hartstikke gezellig, al vonden we het allemaal wel jammer dat er zo weinig mooie bospaadjes en zo veel onverharde wegen in het parcours zaten. Na elk grappig paadje kwam er namelijk telkens weer een heel eind weg waar we over moesten. Elke 5 mijl stond er een grote waterbak waar de paarden konden drinken, wij ze konden afsponzen om af te koelen en waar af en toe ook de ruiters een glas water en een handje druiven of sinaasappel kregen. Tijdens de rit stonden er af en toe ook mensen langs de weg te klappen en te juichen, erg leuk!

Vlak voor de rustpauze maakte Dave een opmerking over Tanka zijn hoefijzers die er niet uit zagen. Hij had namelijk voor de rit beslagen moeten worden, maar omdat Dave door Rim geschopt was, was dit er niet meer van gekomen. Celina maakte daarop een grapje terug wat helemaal verkeerd viel bij Dave. Hij begon te schreeuwen dat hij toch zeker de hoefsmid was en of zij het dan beter wist. Eerst dachten we dat hij een grapje terug maakte, maar al gauw bleek dat het bloedserieus was. Celina zei snel dat het een grapje was en dat ze het niet zo bedoeld had maar het mocht niet meer baten. Al scheldend galoppeerde hij met Rim vooruit, weg van ons drieën. In een wat bedrukte stemming waarbij Meg verzekerde dat hij vooral moe was en dat het niet onze schuld was reden we verder. Al gauw kwamen we bij de ‘hold' aan, waar het halve uur rustpauze was. Dave was natuurlijk al een paar minuten voor ons binnen gekomen en negeerde ons compleet. Ik stond naast Meg en stond mijn paard zo snel mogelijk met koud water af te koelen. Celina stond een eindje verderop en dacht dat je bij de hold moest afzadelen (wat optioneel is) waardoor ze haar hele tuig eraf had getrokken. Wel lekker voor het paard, maar het kost wel wat tijd. Binnen 10 minuten moet je de hartslag van je paard laten checken en alle 3 waren ze gelukkig onder de 64 (de bovengrens). Rabi had zelfs een hartslag van 44, en stond lekker te grazen en te chillen. Tanka, Celina's paard, had nieuwe achterijzers nodig en gelukkig was er een hoefsmid bij de hold die supersnel de ijzertjes kon vervangen. Ondertussen was er een vrijwilliger die een van de paarden wel vast wilde houden waardoor wij omstebeurt naar het toilet konden, een sandwich konden eten en het tuig weer op Tanka konden gooien terwijl hij beslagen werd. Dave reed ondertussen na ‘zijn' half uur pauze de hold weer uit. Uiteindelijk hadden wij drieën maar een paar minuten vertraging en konden we weer verder. De 'out-timer' was schrijver geweest van de dierenarts waarbij wij in de auto zaten tijdens ons onderzoek. Hij herkende ons meteen en wenste ons veel plezier en geluk tijdens de rest van de rit, erg leuk!

De eerste paar mijl na de hold hing er een wat bedrukte stemming. Maar gelukkig werd de sfeer al snel beter en hebben we er toch nog een erg leuke rit van kunnen maken. Omdat het parcours vrij zwaar was met al die hellingen, keiharde onverharde wegen, en veel rotsen op de bospaadjes gingen we voor de maximale tijd. Zeven uur en een kwartier na de start kwamen we bij de finish aan. Daar is het zaak om je paard in 20 minuten af te koelen, af te zadelen en een zo laag mogelijke hartslag te laten krijgen. Bij een hartslag van 44 of lager krijg je geen strafpunten. Alles daarboven levert strafpunten op en boven de 64 krijg je 10 minuten extra en wordt je als hij niet daalt uiteindelijk gediskwalificeerd. Wel spannend dus! Rabi was gelukkig precies 44 en stond lekker hooi te eten. Alleen Tanka had het het laatste gedeelte van de rit wat zwaarder gehad en had nu een hartslag van 50 slagen per minuut en dus een paar strafpunten. Na de hartslagmeting moesten we nog heen en weer over een rechte lijn draven om op kreupelheid te checken en toen mochten de paarden lekker chillen op stal. Wij gingen ondertussen lunchen en naar de uitreiking van de 40-milers kijken. Er is in dit weekend namelijk een 100-mile wedstrijd van vrijdag t/m zondag, een 40-mile alleen op zaterdag en een 60-mile op zaterdag en zondag. Alle afstanden lopen dagelijks op hetzelfde parcours, gezellig druk dus! De lunch was erg uitgebreid met chocoladetaart als toetje. Melody, het paard dat Meg aan haar vriendin Lynn had verkocht was ‘Grand Champion' en had daarmee de 40 mile gewonnen!

Na de uitreiking zijn we langs Steve, een hele rijke vriend van Meg en Dave, gegaan om een zadel te lenen. Meg reed vandaag namelijk op een westernzadel omdat haar zadel nog in quarantaine is vanuit Londen. Het zadel beviel echter niet echt en dus had ze aan Steve een zadel te leen gevraagd. Hij heeft echt een gigantisch huis met 30 paarden, 16 gigantische paardentrailers en een gigantische zadelkamer met wel 50 zadels netjes aan steunen, alles netjes geordend. Meg kon kiezen welk merk zadel, de maat singel, de soort stijgbeugels en stijgbeugelriemen en het soort dekje, echt geweldig! Hierna gingen we in Jo haar auto (een vriendin die ook bij de Vermont100 was), opgepropt op de achterbank achter een hek met haar Australian Shepherd hond in het midden, terug naar Sue. Hier gingen we even speedo douchen in de trailer en toen weer terug naar de paarden om ze te laten grazen en te voeren. Tussendoor was er nog een borrel bij de paardenwinkel waar we even rond hebben geneusd en van de Sangria en brownies hebben gesnoept.

's Avonds zijn we bij Sue en haar man John gaan eten. Ze hadden ratatouille met alleen ingrediënten uit eigen tuin gemaakt, iets wat ik alleen van de film ken maar wat in het echt erg lekker is! We zaten buiten bij de houtkachel , rood wijntje erbij, heerlijk! John wilde Celina en mij zijn koetsen laten zien en we stonden met open mond te kijken. Hij heeft een verzameling van wel 30 ouderwetse paardenkoetsen, helemaal opgepoetst en met bordjes, foto's en attributen erbij. Zo gaaf! Hij rijdt er ook wedstrijden mee en volgende week zou er een Duitse filmploeg langs komen om ze te filmen. Uiteindelijk zijn we pas tegen 12'en onze trailer in gedoken, een kort nachtje dus!

Zondag ging om 4 uur de wekker weer. Hetzelfde ritueel als de dag ervoor. Alleen de deur van de koelkast, die al een tijd nogal gammel in zijn scharnier hing, viel er ineens uit toen Celina in de koelkast keek! Dit leverde een hatelijke lach en een ‘that's just great' van Dave op. Pfff dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig had de deur een stevige sluiting en konden we hem weer terughangen. Bij de paarden aangekomen besloot Dave niet te starten aangezien Rim een iets zere rug had. Rabi was vandaag een stuk drukker en danste door haar stal terwijl ik haar probeerde te zadelen. Na twee keer tussen haar en de muur half geplet te zijn heb ik toch maar Celina's hulp in geroepen en kon ik haar snel zadelen. Zodra ik erop zat kalmeerde ze gelukkig weer en gingen we vol goede moed op pad. Al gauw werden we ingehaald door Steve en Gene, die met nog een meisje een eind met ons opreden. Wel leuk, zo'n club van 6 paarden dravend door de bossen. Deze dag waren er bijna alleen maar leuke bospaadjes en amper wegen. We hebben zelfs een grote uil gezien die ons vanuit het bos aanstaarde! We hadden vandaag tussen de 2.45 en 3 uur tijd om de 20 mile (= 32 km) uit te rijden. We hadden echter van Sue gehoord dat het geen 20 maar 22 mile was, doorrijden geblazen dus. De eerste helft van de rit bestond bijna geheel uit stijgende paden. De markeerpijlen waren echter iets minder duidelijk dan de dag ervoor, dus het was af en toe nogal zoeken naar de juiste paden. Toen we uiteindelijk bovenop 'Cookie Hill' kwamen kregen we een home made chocolate chip cookie en gingen we weer naar beneden. Tijdens de 2^e helft van de rit begon iedereen steeds dichter bij elkaar in de buurt te rijden aangezien het time frame maar 15 minuten wijd was vandaag. Uiteindelijk reden we met 10 paarden dicht op elkaar. Ik reed in het midden en Rabi liep relaxed tussen de andere paarden in. Tanka liep achter haar maar niet dichter op haar dan normaal. Opeens haalde ze echter uit het niets uit en sloeg hem met 2 benen vol in z'n gezicht. Tanka liep daarop met zijn mond open en een vertrokken kop rond, maar na een korte check bleek hij in orde te zijn en konden we weer verder. Nu reden we voor de zekerheid maar een eindje achter de hele groep. Uiteindelijk zijn we mooi binnen de tijd gefinisht en konden we de paarden weer gaan koelen en de hartslagen laten checken. Alle 3 de paarden hadden een hartslag onder de 44 en zagen er nog fit en vrolijk uit. Op naar de final vet-check dus!

Rabi had zich zowel zaterdag als zondag tijdens gedeeltes van de rit, wanneer er een paar paarden steeds achterop kwamen en dan weer langzamer gingen rijden of ons inhaalden, erg druk gemaakt waardoor ze met haar beentjes tegen elkaar was gaan lopen. Ze had hierdoor aan beide voorbenen en 1 achterbeen een paar kleine wondjes opgelopen, wel jammer. Tanka was tijdens de laatste paar mijl zaterdag vrij moe en had hierdoor waarschijnlijk aan beide voorbenen een klein wondje opgelopen. En ook Cadie was getroffen door het zware parcours en de drukte op het traject en had aan haar beide voorbenen een klein wondje. Dit leverde allemaal een paar strafpunten op dus! Verder zagen ze er echter perfect uit en werden ze helemaal goed gekeurd. Ze mochten daarna nog even naar hun stal om te eten en daarna moesten we allemaal weer verzamelen voor het draven voor de dierenarts en jury. Deze keer moesten we weer heen-en-weer en 2 cirkels draven. Tanka had er weinig zin meer in en besloot middenin een cirkel te gaan stappen. Rabi had er gelukkig iets meer zin in en liep netjes haar rondjes. Nu mochten ze éindelijk ongestoord met een pluk hooi hun stal in en konden wij gaan lunchen.

Na de lunch hebben we zoveel mogelijk spullen terug de trailer in gegooid en was het tijd om weer te gaan zadelen. De prijsuitreiking was namelijk in de buitenbak vanuit het zadel. Vooral de 2 jonge paarden Rabi en Tanka snapten er helemaal niets van. Rabi was ervan overtuigd dat we weer op pad gingen en begon in haar stal rond te dansen. Ook in de bak stond ze geen moment stil. Iedereen stond netjes in een rij, maar Tanka en vooral Rabi dansten erop los en stonden dan weer achterstevoren, dan weer dwars maar geen moment netjes tussen de anderen. Zodra we de bak inreden kregen we een speldje aangereikt maar Rabi besloot zijwaarts van de vrouw weg te dansen waardoor ze achter ons aan moest lopen. Uiteindelijk wist ik net ver genoeg te reiken om het speldje aan te pakken. We stonden dus compleet voor gek met onze paarden maar ik besloot er maar om te lachen. Het waren ook veruit de jongste paarden van het weekend en ze leren het vanzelf wel. Tijdens de prijsuitreiking liep Tanka ineens achteruit een hele groep slapende 100 mile paarden in. En ook toen Celina naar voren werd geroepen liep hij eerst weer achteruit voordat hij uiteindelijk ging. Zelfs Cadie had weinig rust in haar kont en begon halverwege de uitreiking te draaien, haha. Uiteindelijk zijn Celina en ik beide 2^e geworden en is Meg `Grand Champion´ geworden. (de onderverdeling begint bij grand champion, dan reserve champion, dan 1^e, 2^e, enz. Wij zijn dus eigenlijk 4^e in de rij geworden). Er deden in totaal 11 paarden aan de 60 mile mee, best een goede prestatie dus! Ik had 93,25 van de 100 punten en Meg had er 99,25! Celina en ik kregen allebei een lintje en een zweetmes. En Meg kreeg een lint, een plaid en een kleedje aangezien ze ook nog de prijs voor ‘beste arabier' kreeg.

Na de prijsuitreiking hebben we snel onze laatste spullen gepakt, de paarden in de trailer geladen en zijn we naar huis gegaan. Dave was tijdens het hele evenement gezellig tegen iedereen op het terrein maar praatte nog steeds niet tegen ons drieën. Vrij ongemakkelijk als je 7 uur lang met elkaar in een auto zit. Gelukkig had ik oortjes, een boek en een kussen mee en hebben we ons uiteindelijk prima kunnen vermaken. Halverwege de rit stopte hij bij een Mc Donalds en stapte zonder een woord te zeggen de auto uit. Wij zijn daarop ook maar naar binnen gegaan om een hamburger te scoren en hoopten vooral dat zijn humeur snel weer wat op zou klaren. Uiteindelijk hebben we het net aan gered aangezien de truck het half begaf het laatste uur. Om 10 uur kwamen we in het donker thuis aan, gauw de paarden de wei in, de belangrijkste spullen uit de trailer en toen naar bed. We hebben ondanks de vreemde ruzie met Dave toch een topweekend gehad en de 60 mile (= 96 km) uitgereden die bekroond is met een 2^e plaats!!!

De dagen voor de grote wedstrijd......

Maandagochtend begon de dag weer erg vroeg, want om 8 uur zou ik een les van Nancy hebben en daarvoor moesten natuurlijk de 1^e ronde aan metingen gedaan zijn. We meten namelijk de paarden vóórdat ze aan het werk gaan. Om kwart voor 8 hadden we echter al 2 rondes gedaan en stond Rabi opgezadeld en wel klaar. Maar het begon te stortregenen! En niet zo'n beetje ook! Nancy kwam nog wel langs op haar knalgele balerina's (deze droeg ze omdat er een paard als een puppy in dr armen en op dr voet was gesprongen waardoor ze nu een donkerpaarse voet had). De les ging echter met de regen niet door aangezien 'that's no fun' volgens Nancy en hij werd naar woensdag verplaatst. Nancy was wel erg tevreden over Rabi's rug en vond dat ze er al een stuk happier uit zag, waar ik het helemaal mee eens was!

Zodra Nancy weg was gingen wij snel verder met het onderzoek. Plastic zakjes om de apparatuur en gaan met die banaan. Celina liep als een verzopen kat rond terwijl ik de klusjes in de stal afmaakte. Goed geregeld ;) Uiteindelijk moest ik er ook aan geloven en waren we allebei lekker doorweekt maar wel in recordtijd klaar. Hierna zijn we gauw nog even gaan stofzuigen en hebben we alles aan kant getrokken en toen was het alweer tijd om Meg en Dave op te gaan halen van Philadelphia Airport.

Ik heb de Prius in één keer, zonder fout te rijden, door het wegennetwerk langs de prachtige skyline van Philly richting vluchthaven gemanoeuvreerd en we waren dan ook mooi op tijd aangezien de vlucht 40 min. te vroeg aan kwam. Een erg leuk weerzien waarbij Dave gelijk uitriep: 'what did you do to my horse!', waarbij hij het natuurlijk over het afhalen van het ijzer van Rim had. Dit leverde een aantal verwonderde blikken op maar wij liepen al lachend en bijpratend richting de auto. Thuis aangekomen hebben we de appeltaart gegeven en zijn Dave en Meg gelijk alle beestjes gaan knuffelen. Een heel werk met een kat, 3 honden en 13 paarden! We hadden als verrassing de moestuin helemaal opgeknapt en gelukkig viel dit Meg ook op en was ze er erg blij mee J

's Avonds na het voeren hebben we Harmony en Cadie, die voorheen met Reveille als 3 toppaarden samen apart in een wei stonden, in de wei bij de rest van de kudde gegooid. Beide paarden liepen zij aan zij direct naar Troy toe, de oudste en leider van de kudde. Ze roken aan elkaar en liepen daarna de weide in. Zo gaaf om te zien, alsof ze hem om toestemming vroegen! Rim voelde zich als grootste van de kudde echter erg stoer en begon Harmony en Cadie van de rest van de kudde te scheiden. Maar Rabi heeft een kalverliefde voor Cadie ontwikkeld en week niet van haar zijde, waardoor Rim daar geen kans meer maakte. Harmony werd wel bij elke toenadering geweerd. Uiteindelijk na een boel heen en weer geren besloot Rim dat hij het toch maar wel ok vond en begon hij te grazen. Kleine Maddie, de grijze merrie van 1,5 jaar oud was voor het eerst hengstig en stond van alle opwinding overal te plassen en tegelijk te grazen, alsof ze het ook allemaal nog niet zo goed wist wat ze nu wilde. Een grote paardenchaos dus.

Zodra alles in de wei weer rustig was heeft Meg Rabi's rug nagekeken en haar acupunctuur skills op haar los gelaten. Meg is veterinair cardioloog maar sinds ongeveer een jaar is ze hiernaast ook paarden acupuncturist. Iets waar ik een beetje sceptisch over was, maar nu ik heb gezien hoe soepel Rabi na één behandeling al voelde en welke moves ze eerst niet kon en nu weer wel ben ik toch van plan me hier iets meer in te verdiepen. Een mooie invulling voor een keuzeweek ofzo, maar dat komt wel als ik terug ben, 1 plan tegelijk :P

Van al het bijkletsen en de drukte had ik een aardige hoofdpijn te pakken en ik was dus maar eens lekker vroeg m'n bed in gedoken. Uiteraard wel na Meg, die altijd de eerste is en als vermoeide reizigster het nu zelfs presteerde om er al om half 9 in te liggen!

Dinsdagochtend bij het wakker worden hing er ineens een petje aan mijn deur! Bleek dat we allebei een echte Wereldkampioenschappen Endurance pet als souvenir hadden gekregen, hoe vet is dat!!! Toen we om 7 uur opstonden bleek het nog of weer te regenen. Na één blik richting elkaar besloten we lekker terug te duiken en over een uurtje wel weer verder te zien. Een uur later werd ik helemaal fris en fruitig na mijn 11-urige nachtrust wakker en bleek het droog te zijn. Aan het onderzoek dus! Er lagen wel wat plassen in de stapmolen, maar och daar stappen die paarden wel omheen.

's Middags zijn wij binnen aan de analyses gegaan terwijl Dave Rimbaud ging beslaan. Voor komend weekend moeten 3 van de 4 paarden namelijk nog beslagen worden, dus hij heeft nog zat te doen. Op een gegeven moment hoorden we ineens de hele kudde galopperen. Toen ik uit het raam keek zag ik Rim met de 2 'cross ties' nog om, de touwen waarmee de paarden in de gang vaststaan, voor de wei langs rennen. Wij dus gelijk op een drafje naar buiten om te kijken of alles in orde was en om Rim te vangen. Terwijl we hem net te pakken hadden kwam Dave echter zonder een woord te zeggen aanlopen om hem weer mee naar binnen te nemen. Wij gingen er natuurlijk gelijk achter aan om te vragen of we konden helpen of hem vast konden houden of iets dergelijks. Op het moment dat we dat net wilden vragen kwam Dave echter woest de stal uit stormen en smeet een hoefijzer de lucht in. Ik toch maar mijn moed bij elkaar geraapt en hem gevraagd of we iets konden betekenen, waarop er een scheldtirade kwam dat Rim hem harder geschopt had dan hij ooit was geschopt en dat Rim normaal altijd zo braaf was dus dat hij er niets van begreep. Het geraas eindigde met 'just leave me alone!', wat wij dan ook maar al te graag deden.

De rest van de middag zijn we maar aan het onderzoek gegaan terwijl we wachtten tot Dave klaar was zodat we konden gaan rijden. Toen we een paar uur later al een tijdje geen gehamer meer uit de stal hadden horen komen gingen we maar eens poolshoogte nemen. Dave was in geen velden of wegen te bekennen en lag waarschijnlijk in de trailer te slapen. Wij zijn toen gauw Rabi en Tanka gaan halen voor een rustige 5 mijlsrit met alleen maar stappen en draven. Het was de eerste keer sinds een week dat ik weer op Rabi klom, best spannend aangezien deze rit bepalend was of ze aankomend weekend wel of niet mee mag naar de 60 mijlsrit! Gelukkig voelde ze hartstikke goed, behalve dan dat ze lekker schrikkerig was aangezien ze al een week niets had gedaan. We kwamen net voor het donker thuis en vonden Meg op de bank die zich afvroeg waar iedereen was. Gelukkig was zij het met me eens dat Rabi's rug al een stuk beter voelde dan de dag ervoor en dat ze dus dit weekend mee op wedstrijd kan :D Als ik Rabi niet had kunnen rijden had ik in plaats van Dave op Rim mogen rijden maar dit is toch wel 10x leuker aangezien Rabi echt ‘mijn' paardje is. Ik ben dus hardstikke blij dat ze toch mee kan! Met z'n drieën hebben we snel de paarden gevoerd en zelf een hapje eten gemaakt, van Dave was de hele avond geen spoor te bekennen....

Woensdagochtend was weer een vroege ochtend aangezien vandaag poging 2 van de paardrijles was. Gelukkig regende het nu niet en kon de les gewoon door gaan. Nancy was hartstikke blij met hoe Rabi eruit zag en voelde en de les begon dus al vrolijk. Uiteindelijk heeft ze een uur les gegeven, in plaats van het half uur wat ik verwacht had aangezien het in eerste instantie een les van Celina en mij samen was geweest waarvoor dit een vervanging was. Het ging hartstikke goed, al vind ik het nog steeds moeilijk om op commando te ontspannen. Het gaat echter al een stuk beter en Nancy vond dat ze me nog nooit zo relaxed had zien rijden. Puntje voor mij dus :D Uiteindelijk een hele leuke les gehad en achteraf wilde ik Nancy dan ook voor een privéles betalen. Zij vond dat echter niet nodig, en rekende gewoon een 2-persoonsles, aangezien ze blij was dat ik haar hulp had ingeschakeld toen ik dacht dat er iets mis was met Rabi, zo lief! Hierna zijn we het tuig van de paarden gaan schoonmaken voor de wedstrijd. Aangezien de endurance hoofdstel/halsters en borsttuigen allemaal van een soort plastic materiaal zijn gemaakt kun je dit gewoon met een sopje en een schuursponsje af doen. Wij zijn dus lekker in het zonnetje gaan zitten en uiteindelijk hebben we 3 uur lang op de vier tuigen zitten boenen maar ze zien er dan ook weer als nieuw uit. Celina rijdt op Tanka in een felgekleurd tuig met oranje, blauwe, groene en gele stukken. Dave rijdt op Rim in een wit tuig wat dus ook afschuwelijk was om schoon te maken aangezien een deel van het vuil gewoon in het tuig is getrokken. En Meg rijdt op Cadie net als Rabi en ik in het rood-wit-blauw, de kleuren van de Amerikaanse vlag.

's Middags bleek Jeroen een heel gaaf excelbestand voor ons te hebben gemaakt waar we heel gemakkelijk onze gegevens in kunnen proppen en deze worden dan automatisch in SPSS-style (een horror-statistiek programma van horen zeggen) getransformeerd. Hij is de afgelopen dagen druk bezig geweest met verhuizen naar zijn nieuwe kamer en het was dan ook leuk om even bij te kunnen kletsen en te vertellen wat ik van de foto's vond J Eind van de middag is Celina in de bak gaan rijden terwijl ik haar volgens haar eigen zeggen ‘les' heb gegeven. Dit kwam vooral neer op een Nancy imitatie met hier en daar een opmerking op wat ik in de les anders had gezien of wat beter kon. Uiteindelijk hebben we samen wel lol gehad en heb ik haar met een aantal oefeningen vanaf de grond nog kunnen helpen ook! J Na het rijden hebben we de paarden gevoerd, de pluk manen bij het halster weggeschoren voor de wedstrijd en was Meg ondertussen thuis gekomen. Dave heeft de nacht in de trailer geslapen en vandaag hebben we de hele dag door af en toe een glimp van hem opgevangen maar hij was het grootste deel van de dag weg om paarden te beslaan. We hebben nog steeds geen woord met hem gewisseld dus het begint een beetje ongemakkelijk te worden. Hopelijk wordt dit morgen beter aangezien we vrijdag wel 6 uur met z'n drieën in een truck moeten zitten op weg naar Vermont. Hij praat gelukkig wel weer tegen Meg dus dat valt in ieder geval mee, al loopt hij wel flink kreupel.

's Avonds hebben we kip-teriyaki gemaakt met spinazie uit blik. Het zag er even vies uit als het klinkt maar uiteindelijk was het redelijk te doen. De honden mogen hier gewoonlijk de borden aflikken, maar zelfs Helen de Jack Russell vond dit vandaag weinig succesvol en draaide haar neus ervoor weg.

Donderdag stond helemaal in het teken van spullen pakken, want morgenochtend gaan we terug naar Vermont, alleen zullen we deze keer zelf rijden! De dag begon echter weer met het onderzoek. Daarna zijn we lekker met Tanka en Rabi een 9 mile ritje gaan maken en Rabi voelde helemaal goed aan waar ik natuurlijk erg blij mee was! Bij terugkomst zijn we snel boodschappen gaan doen en ben ik pannenkoeken gaan bakken om als koud tussendoortje /lunch in Vermont te eten. Daarna de paardenspullen in de trailer gestopt, onze eigen laatste spullen gepakt en de paarden gevoerd. Dave is gelukkig weer helemaal opgeklaard al loopt hij nog wel behoorlijk kreupel. Hij gaat het weekend echter gewoon rijden dus het zal wel goed zijn... Ik ben in ieder geval blij dat alles weer als vanouds is en hij zijn gewone vrolijke zelf weer is. 's Avonds kip met aardappelpuree gegeten en daarna vroeg naar bed, want morgenochtend vertrekken we voor het licht wordt richting Vermont!

De wedstrijd is een 2 daagse 60-mile ride, op zaterdag rijden we 40 mile en op zondag 20 mile, wat uitkomt op een totaal van 96 km! We rijden met z'n vieren, Dave op Rim, Meg op Cadie, Celina op Tanka en ik op Rabi. Het is een ‘competitive trail ride' wat betekent dat je in een bepaald time-frame binnen moet komen en aftrekpunten krijgt op elk puntje waarbij je paard er zaterdagochtend bij de start beter uit zag dan zondagmiddag bij de finish. Dit kunnen dingen zijn als wondjes, vermoeidheid, hartslagfrequentie, etc. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan! Ik heb eerder 2x een 25 mile competitive trail ride gedaan en 1x een 2-daagse 100-mile endurance wedstrijd waarbij ik de 1^e dag op 30 mile een kreupel paard had en de 2^e dag wel heb uitgereden. Dit is dus weer een soort zelfde race, alleen heb ik dit jaar veel minder paardgereden dan ik toen deed en is het paard waar ik nu op rij jonger en groener. Ik ben heel benieuwd en kijk erg naar het weekend uit!!!

There was absolutely NOTHING good about that!

Dinsdag begon de dag uiteraard weer met metingen. Na de metingen zijn we lekker gaan rijden en hebben we foto's met onze paarden gemaakt. Het zijn dezelfde foto's als die we eerder hebben gemaakt en die ik als header boven mijn blog heb, maar dan zijn de graanstoppels helaas verdwenen en vervangen voor groen gras. Het weer is na een paar koelere weken weer aan het verbeteren en het was dan ook flink heet met rijden. Na het rijden zijn we Rime haar oog gaan verzorgen (het oog is vorige week verwijderd en we checken de wond en temperaturen haar nog 2x per dag) en daarna op naar Mary en Frank/Bill/Mark. Zij wonen voor Amerikaanse begrippen om de hoek en we zouden gaan kijken hoe Mary met haar pony voor de kar rijdt (ze rijdt aangespannen wedstrijden op hoog niveau). Uiteindelijk konden we omstebeurt meerijden terwijl zij dressuurproeven oefende. Wel leuk om te doen! Terwijl ik met Mary naar het dressuurveld reed, kwam Celina op een stoere four-wheeler aancrossen. Op de terugweg ging zij op de koets en mocht ik opdat ding. Het is een soort crossmachine met 4 wielen die net zo schakelt als een motor. Ik wist alleen niet dat Celina de benzinetoevoer had dichtgezet waardoor ik halverwege de oprit strandde. Gelukkig was Mary's moeder, een 80+ omaatje, in de buurt om me weer aan de gang te helpen. Blunder! Maar al gauw crosste ik weer weg. Na het rijden hebben we met een biertje (het was Celina's beurt om te bobben) naar de zonsondergang zitten kijken en uiteraard weer een paar mooie foto's gemaakt. O.a. van een van de ándere auto's van Mary en Frank (naast de giga excursion die wij geleend hebben), een gave rode convertible wat volgens Jeroen een Mazda MX5 en volgens mij gewoon een gave bakis. De avond werd uiteraard afgesloten met hamburgers van de grill. Frank dacht zelf dat zijn burgers minder waren dan die van Dave, maar wij hebben lekker zitten schranzen. Uiteindelijk met een aantal recepten om augurken te maken (jaaa, dat wist ik ook niet maar die worden blijkbaar van courgette of komkommer gemaakt) en een kaartje voor de braderie in ons zak weer richting huis. De braderie is eigenlijk meer een boerenmarkt met allerlei beestenraces en shows, erg leuk maar helaas zijn we er niet meer aan toe gekomen om daar heen te gaan. Gelukkig hadden we de paarden al voor ons bezoek gevoerd en konden we thuis aangekomen direct ons bedje in duiken.

Woensdag begon de dag veel te vroeg met metingen en daarna een combo paardrijles samen met Celina van Nancy. Rabi en ik waren deze keer als eerste. Ik had al een tijdje problemen met Rabi. Ze wilde maar slecht de rechterkant op en de oefeningen (voor de kenners, o.a. schouder binnenwaarts) aan die zijde wilde ze ook niet goed meer uitvoeren. Ze begon dan als een gek rondjes te draaien en dezelfde oefeningen als waar ik om vroeg de andere kant op uit te voeren. Alsof ze wilde vragen, 'is het zo wel goed'? Ik had haar rug al nagekeken maar niet echt iets duidelijks kunnen vinden. Aangezien ik niet zeker wist of ik als ruiter nu iets verkeerd deed of dat er iets met mijn paardje was,had ikbesloten om nog een les te doen. Tijdens de lesvond Nancydat ze haar rechter achterbeen iets minder actief gebruikte en met het zadel op bleek ze erg pijnlijk in haar rug te zijn vlak achter het zadel. Einde les voor mij dus. Ik heb Rabi terug op stal gezet en met Nancy een plan bedacht om haar een aantal dagen vrij te geven, 2x per dag een half uurtje te masseren en aan de hand te wandelen. Ondertussen had Celina nog veertig minuten over van wat nu ineens een privéles werd. De les was helemaal gericht op onze 2-day 60 (60 mile in 2 dagen) wedstrijd in Vermont van volgende week. Nancy is een heel lief vrouwtje, puur amerikaans, vol met complimenten, achter in de 50, hoge rijbroek met een shirt in haar broek, geen kont of kuiten, hoge laarzen, een echte paardrij instructrice. Ze vroeg Celina om met Tanka aan te galopperen en zodra zij dat deed riep ze 'No, no, no, there was absolutely NOTHING good about that!' waarop ze uitlegde hoe ze het wel graag zou willen zien.Het zal je maar gezegd worden, haha.Tot op de dag van vandaag is dit natuurlijk onze nieuwe uitspraak voor alles wat mis gaatgeworden, hilarisch!

's Middags zijn we op jacht gegaan naar nieuwe paardrij chaps (beenkappen), aangezien die van ons er door al het rijden niet meer uitzien. We zijn half New Jersey en Pennsylvania door gereden zonder al te veel succes. Uiteindelijk hadden ze overal alleen hele dure of rare maten en vormen. We kwamen zelfs bij 1 'tack shop' die niet meer bleek te bestaan. Na een hele dag rondrijden gingen wemaar weer richting huis. Celina wilde nog even Rim gaan rijden, maar 1 van zijn achterijzers bleek los te zitten. Hij was helemaal gedraaid en daarna was Rim weer op het ijzer gaan staan waardoor 1 van de voorlippen nu in de wand van zijn hoef stak. Gelukkig hebben wij allebei onze cursus 'Hoefverzorging' op school gevolgd en kunnen we zo'n ijzertje duswel even afhalen ;)Na een kort overleg over wie het mocht doen ging Celina aan de slag aangezien het ‘haar' paardje is en zij het losse ijzer ontdekt had. Voor de zekerheid hadden we het nummer van Mary en Frank achter de hand, mocht het ijzer toch te vast zitten en we wat extra mankracht nodig hadden, dan zouden ze zo ter plaatse zijn. We zijn Dave zijn hoefsmedenwagen in geklouterd, hebben de juiste tang en ander gereedschap uitgezocht en Celina sloeg zijn hoefsmedenschort om haar rijbroek. Netjes de nagels terugslaan, één voor één ze eruit trekken en dan hoppa het ijzer eraf. Gelukkig bleef Rim netjes staan en konden we achteraf een stel mooie foto's met de tekst 'How to sabotage David Augustine's horse?? --> Like that!! ;-) ' op facebook plaatsen om Dave eens lekker in de maling te nemen. Na dit avontuurtje Hollandse pot met bloemkool, gebakken aardappeltjes en kipnuggets/vissticks gegeten en daarna waren we alweer afgeserveerd en was het tijd om naar bed te gaan.

Donderdagochtend begon de dag uiteraard weer vroeg met metingen. Daarna zijn we omstebeurt gaan hardlopen. Celina rent namelijk sneller, maar ik ren een stuk verder waardoor samen lopen niet echt een succes bleek te zijn. Ook willen we allebei graag het Garmin horloge mee nemen om te kijken hoe hard je rent. Het was een bloedhete dag en Celina kwam met een rood hoofd terug om te zeggen dat het maar net aan te doen was. Ik besloot daarop een zakdoek nat te maken en om mijn hoofd te knopen en als zigeunertje te gaan rennen. Uiteindelijk heb ik een PR gezet, 10 km door de velden en de bossen!!! Het verst wat ik ooit heb gerend! Margret, één van de Jack Russells, was mee gaan rennen en die heb ik achteraf voor de zekerheid maar even een koude douche gegeven om af te koelen. Zodra ik zelf ook weer op adem was zijn Margret en ik nog een uur met Rabi in het bos gaan wandelen nadat ze natuurlijk haar enige echte paardenmassage had gehad. En dat valt nog best tegen, zo'n paard is best eengrote unitom ‘even' te masseren! Maar uiteindelijk liepen we heerlijk relaxed door het bos met z'n drietjes.

's Middags was het tijd om eens serieus aan het onderzoek te gaan en hebben we een berg computer analyses uitgevoerd. Tegen vijven besloten we nog even de groene waterbakken van de paarden met een borstel schoon te schrobben en's avonds kwam Jen echte Hollandse pannenkoeken eten. Ze had haar paard Snickers bij zich omdat hij net bij de dierenarts een paar injecties in zijn rug had gekregen waardoor hij een paar uur in een stal moest blijven staan. Ondertussen konden wij natuurlijk met een Bud Light Lime lekker chillen op de patio. Zodra het donker begon te worden is Celina pannenkoeken gaan bakken en zijn Jen en ik de paarden gaan voeren en Rabi nog een keer gaan masseren. Zodra wij klaar waren, waren de pannenkoeken ook zo'n beetje klaar en konden we meteen aanschuiven, heerlijk. Zelfs Jen vond ze lekker!

Vrijdagochtend begon weer met metingen, waarna we bij Sarah gingen kijken die les op Tanka had. Erg leerzaam aangezien Nancy ook wat comments onze richting op maakte. Al lijkt Sarah ons weliets minder te mogen sinds onze laatste buitenrit. Na de les zijn we in de moestuin gaan werken. We hadden namelijk bedacht om deze helemaal op te knappen voordat Meg weer terug is. Een goed voornemen, maar heel wat meer werk dan we in eerste instantie hadden gedacht! Eerst moet namelijk al het onkruid gewied worden, de tomatenplanten zijn overwoekerd en moeten met strotouwtjes opgebonden worden, endan moeten ernatte kranten met daarop hooi/gedroogd gras gelegd wordenzodat het onkruid minder snel terug komt. 's Middags zijn we naar de supermarkt gegaan en op weg daarheen langs het postkantoor om gratis kranten te halen. Van de dame achter het loket mochten we zoveel meenemen als we nodig hadden, maar helaas zaten er niet veel kranten meer in de bak. Bij de supermarkt hebben we nog een stapel reclameblaadjes meegenomen en zo hadden we dus genoeg om mee te beginnen. We kregen 's middags ook te horen dat Meg de dag erna in de wereldkampioenschappen mee zou rijden! Ze was namelijk 1^e reserve, maar toch voor de zekerheid naar Londen overgevlogen. Nu bleek er een ander paard niet goed te zijn waardoor zij mee kon doen. Uiteindelijk bij de vet check voor de race bleek er nog een paard afgekeurd te zijn. Er waren nu 4 paarden voor het team over en Meg zou als 5^e rijder als individu rijden en dus niet voor het Amerikaanse team uitkomen.

's Avonds zijn we met een kom soep en een knoflookbrood op de bank geploft om 'National Velvet' te kijken. Een hele oude paardenfilm die we van Sarah hadden geleend. Na een uurtje stortten we echter allebei om en zijn we ons bed maar in gedoken.

Ook zaterdagochtend gingen de metingen gewoon door. Na de metingen hebben we nog even in de moestuin gewerkt, waterbakken bijgevuld, Rabi gemasseerd, paarden in en uit de stapmolen gehaald, gevoerd, Rime's wond gechecked, hondenpoep van Valentia gezocht en opgeruimd, een normale ochtend in Frenchtown dus. Tussendoor renden we steeds naar binnen want de wereldkampioenschappen endurance zijn begonnen. Meg reed de hele dag langrondom de18^e plaats, als snelste van alle amerikanen. Uiteindelijk is er 1 amerikaanse rijderuitgeschakelt, maar om het team te plaatsen zijn er 3 finishers nodig en die waren er. Amerika was daarmee 4^e in de landenlijst. Meg zelf reed echter als snelste en finishte als 11^e ruiter, 1 seconde achter nummer 10. Rond het tijdstip dat de Amerikanen aan het finishen waren begon het flink te onweren in Londen. De race is uiteindelijk afgelast en de plaats die elke rijder op dat moment had werd zijn/haar finish plaats.Wij vonden het super spannend en bleven de hele dag facebook en de endurance site in de gaten houden en ondertussen hadden we contact met Jen die via via weer nieuwe informatie kreeg. Tijdens al het rondgemail met Jen heb ik ineens de bijnaam Marvelous gekregen. Ze vroeg namelijk of 'M&U' waar Celina en ik onze mails mee ondertekenen voor 'Mozart & Unique' (Mozartbetekent klootzak en Unique is Celina's bijnaam sinds Vermont) stond, waarop ik reageerde, nee Marvelous natuurlijk Mozart! Uiteindelijk bemoeide John, Jen's man, zich er ook mee endacht dathet allemaal over Beethoven ging in plaats van Mozart. Uiteindelijkis dit dus zijn nieuwe bijnaam geworden, en word ikMarvelous genoemd,haha.Maar ik geloof dat ik het toch beter heb getroffen dan het echtpaar Mozart & Beethoven ;)

Zodra Meg gefinished was was het tijd om naar onze 'Poolparty' te gaan. We gingen weer naar hetzelfde huis als vorig weekend. Helaas was het net als vorige week weer bewolkt maar dat mocht de pret niet drukken. Zodra we aan kwamen werd ons gelijk een hamburger aangeboden en ging Tom aan het grillen naast het zwembad. En wij waren nog wel bang dat we op hamburger dieet moesten nu Dave er niet was, haha. Na het eten zijn we gelijk het zwembad in geplonst en terwijl Celina, Jen, Tom en Sue met een biertje langs de rand hingen ben ik als BOB lekkervan de duikplank af gaan duiken.Ook hadden ze een ‘onderwaterskateboard' wat nog best lastig was om überhaupt op te blijven staan maar waar we ons prima mee hebben vermaakt. Volgens Tom was het water het warmst als je eerst het zwembad in ging (wat al 92 graden Farenheid = 33 graden Celcius was), daarna er gelijk weer uit, hoelahoepen, bij de waterval kijken, gedag tegen de pelikaan zeggen, de hond aaien en dan weer terug. En ja hoor, dat bleek wel te kloppen, je kreeg het namelijk tijdens dat rondje aardig koud en dan voelt het zwembad inderdaad warmer,haha. Eind van de middag besloten we de hot tub nog even uit te testen. Heerlijk buiten in de hot tub, met een tv erbij waarop het weerbericht continu draaide om de storm Isaac in de gaten te houden die richting Florida komt, en bubbels!!! Uiteindelijk besloot de rest er ook bij te komen en zaten we gezellig met z'n vijven in de hot tub.

Al gauw werd het echter donker en besloten wij maar weer eens op huis aan te gaan. In het pikke donker moesten we daar namelijk nog de paarden voeren en Rabi masseren. Gelukkig zijn ze allemaal nogal food oriented en moet je ze eerder wegduwen dan dat je ze achter uit het veld hoeft te halen. Ze stonden zelfs al hinnikend klaar terwijl wij de auto uit kwamen, haha.

Vandaag was het dan éindelijk uitslaapdag! Helaas dacht Helen, de Jack Russell die op een kussen naast mijn bed slaapt, daar anders over en besloot om half 7 dat het tijd was om eruit te gaan. Ik stond dus om iets over half 7 in mijn pyjama buiten om de honden uit te laten. Gelukkig kon ik daarna nog even terugduiken maar om kwart voor 9 vond Helen het toch echt genoeg geweest en begon te blaffen voor het leven. Er was gewoon geen houden meer aan, dus besloten Celina en ik maar eens op te staan en die gekken (de gillende Jack Russels) de tuin in te schoppen. We hadden besloten vandaag ook een vrije dag van het onderzoek te nemen, heerlijk! Na het voeren in de ochtend ben ik Rabi gaan masseren en heb ik haar drie kwartier aan de longe laten draven. Het gaat gelukkig al een stuk beter met haar rug en je kunt niet echt meer een reactie uitlokken. Morgen komt Nancy terug voor de 2^e helft van mijn les, ik ben benieuwd hoe dat gaat!

Morgen komen Meg en Dave terug dus vandaag moest alles zoveel mogelijk aan kant gemaakt worden. Het huis schoonmaken, kranten en hooi in de moestuin leggen, van de kilo's tomaten die we oogsten pastasaus maken, plantjes water geven, paarden verzorgen, stal schoonmaken en aanvegen, enz. enz. We hoorden van Jen dat er een uitverkoop in een grote paardenwinkel was dus daar moesten we tussendoor ook nog even heen om chaps te scoren. Ik zag meteen gave zwarte chaps met paarse sterretjes langs de rand, maar helaas bleken die alleen in kindermaatjes te zijn en pasten mijn kuiten daar net niet in. Verder hadden ze alleen hele dure of vreemde modellen, een beetje een bummer dus. Op de terugweg hebben we onszelf daarom maar getrakteerd op een ‘klein' ijsje. Met het tanken van de Prius bleek dat na een hele week touren door New Jersey en Pennsylvania voor chaps, 2x naar het zwembad, stappen in New Hope en het droppen van die gevonden kat, en naar de supermarkt we voor maar 29 dollar aan benzine hadden opgereden. Een meevaller dus!

Bij thuiskomst eindelijk weer eens gaan paardrijden! Dit was ondertussen al bijna een week geleden, hoogste tijd dus. Ik ging op Troy en Celina op Tanka, de enige paardjes die we nog over hebben nu Rimzijn ijzer kwijt isen Rabi geblesseerd is. Halverwege de rit werd Troy ineens erg nerveus en schrikkerig terwijl dat normaal niets voor hem is. Op dat moment zagen we een gigantische luchtballon in het veld naast de paarden landen en sprongen we net op tijd van de paarden af om ze te kalmeren voordat ze met ons aan de haal zouden gaan.Na deze bizarre actienog even de paarden in de wei gechecked maar alles was in orde en de rust was weder gekeerd. Daarop hebben wij onze rit afgemaakt, heerlijk! 's Avonds hebben we een appeltaart gebakken met een 11 en USA erop voor Meg's terugkomst. Een druk dagje zo en ons laatste dagje home alone. Morgen is het weer een vol huis, zal wel wennen worden.

Mozart is an asshole!

Mijn verhaal is gebleven bij vorige week woensdag. 's Ochtends zijn we bijtijds opgestaan om de metingen te doen. Daarna zijn we vroeg gaan rijden omdat om 3 uur de dierenarts zou komen om Rime (de blinde merrie) haar oog te verwijderen. Ze heeft namelijk aan 1 oog glaucoom, wat betekent dat haar oog minstens 2x zo groot is en ze continu hoofdpijn heeft. Met rijden ging ik weer eens op Rim en Celina op Troy, lekker het park in. Halverwege werden we echter door Dave gesmst dat de dierenarts er al tussen half 1 en 1 zou zijn. Wij probeerden te racen om op tijd terug te zijn, maar Rim schrikt tegenwoordig van alles en vloog alle kanten op. Uiteindelijk kwamen we toch nog net op tijd aandraven, de dierenarts belde net Dave om te vragen of hij wel goed zat. We sprongen van de paarden en Celina gooide ze snel de wei in terwijl ik Rime haalde. Ze werd gesedeerd, maar Rock de hengst uit haar weiland bleef maar om haar roepen en zij bleef keihard terug hinniken. Uiteindelijk hebben we wattenproppen in haar oren gedaan en bleef ze lekker rustig staan met haar kop steunend op de prullenbak. Ik heb deze operatie een keer zelf op een kat uitgevoerd, maar nog nooit bij een paard gezien, wel leuk dus! Rime was erg lief en de operatie verliep voorspoedig. Alleen het doorhalen van de oogzenuw vond ze niet zo'n succes, ze werd helemaal gek en lanceerde Celina zowat de lucht in. Maar na eenextra shotkalmeringsmiddel wist de dierenartstoch snel het oog los te knippen. Daarna de boel mooi gesloten en nu hadden wij weer een klusje voor de komende dagen, namelijk het verband/de wond en haar temperatuur controleren.

Toen het meest bloederige gedeelte achter de rug was kwam Dave aanlopen. Hij vond ons voorstel om foto's van de operatie te kijken niet zo'n best idee en bleef op een afstandje staan. Is dat nou een kerel? We hebben Rime nog maar even een paar uur in een stal laten bijkomen aangezienze aardig suf was van deextra shot en we bang waren dat Rock de hengst zijn kans zou grijpen en vooreen nieuw lid in de beestenbende zou zorgen.'s Middags zijn we nog even in de bak gaan rijden en 's avonds een pastaatje met eindelijk ‘echt' gehakt (Meg eet alleen gevogelte, wat dus kalkoengehakt betekend) gegeten.

Donderdag begon de dag uiteraard weer met metingen. Daarna zijn we lekker gaan rijden en 's middags hebben we een poging gedaan om Dave te helpen inpakken. Hij had echter geen hulp nodig, en terwijl hij aan het grasmaaien was hebben wij stiekem zijn verjaardagscadeau in zijn tas verstopt. Het is een fel geel T-shirt met de tekst: 'warning, don't get blinded by my awesomeness', aangezien hij altijd shirts met meer gaten dan stof draagt. We hebben er nog een ballon bij gedaan met allemaal karakteristieke teksten van de afgelopen maanden en uiteraard happy birthday erop. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vind! 's Avonds voor de laatste keer de komende 2 weken hamburgers gegeten en daarna hebben we Dave op het vliegveld afgezet. Vanaf nu hebben we de Prius voor onszelf. Een lekker zuinige hybride auto die gewoon in een parkeervak past, heerlijk! Donderdagnacht was onze eerste avond alleen in het huis, wat dus betekende honden op de slaapkamer, aangezien ze dat gewend zijn en niets anders pikken. Gelukkig is Valentia (de Golden) gewend beneden te slapen dus dat scheelt een boel. Margaret (de gladharige Jack Russel) is helemaal weg van Celina en slaapt dus op haar kamer. En Helen (de ruige Jack) is meer fan van mij en slaapt dus bij mij. Ik was wel blij met deze keuze, aangezien Margaret het liefst midden in de nacht ineens onder de dekens kruipt waardoor je een halve hartverzakking krijgt omdat er ineens een natte neus tegen je buik aan komt. Been there, done that (3 jaar geleden), en heb nu dus de verstandige keuze gemaakt. Ik heb Helen gelijk duidelijk gemaakt dat zij op een kussen náást mijn bed slaapt en gelukkig accepteerde ze dat. Heerlijk, zo'n twijfelaar voor jezelf alleen :D

Vrijdagochtend voor het eerst een beetje bij geslapen en om 7 uur opgestaan. Uiteraard stonden de metingen weer op het programma en daarna zijn we beiden een rondje hard gaan lopen. Deze keer apart, aangezien Celina vooral de heuvels een stuk harde rent, maar ik juist langere afstanden ren en dit dus niet zo'n beste match is. Ik heb me even uitgesloofd en ben 8 km door de velden, heuvel op, heuvel af, gaan rennen, heerlijk. Lekker op m'n eigen tempootje, met een Garmin (paarden)horloge om te zien hoe het gaat. Halverwege kwam ik ineens een stinkdier tegen! Ik gauw foto's maken maar hij vond dat niet echt geslaagd en begon met zijn staart omhoog te dreigen. Uiteindelijk ben ik maar gauw doorgelopen, niet bepaald een nieuw record maar toch lekker gelopen. 's Avonds begon het gigantisch te regenen. We hadden Rime in een stal gezet, aangezien haar oog nog niet nat mag worden. Ze brak echter de tent af en we waren bang dat ze zich eerder zou bezeren dan dat dit haar goed zou doen. Toch maar naar buiten dan maar.

Zaterdagochtend was het zoals gewoonlijk tijd voor de metingen. Het had vannacht echter gegoten en dus was het een beetje te nat en te glibberig om te rijden. We hebben Rime's verband eraf gehaald, aangezien het wel weer was opgedroogd maar we het na vannacht toch niet helemaal vertrouwden . De wond ziet er gelukkig erg mooi uit en aangezien ze niet bepaald coöperatief was bij het verwijderen hebben we besloten het verband er maar af te laten. Een rustig dagje dus waarbij we met behulp van Jeroen al de statistiek voor ons onderzoek hebben uitgezocht. 's Avonds zijn we naar New Hope gegaan, een stadje hier 30 minuten vandaan en de dichtstbijzijnde dansclub. We zijn vroeg gegaan aangezien er een bandje speelde en de tent maar tot 2 uur open is. Toen we binnenkwamen keken we onze ogen uit. We waren veruit de jongste in de tent, overal stonden dronken mensen en de band was vreselijk en speelde vals. Na een klein uurtje kwam de dj echter ten tonele en werd de sfeer een beetje beter. Er kwamen ook meer jongeren en we kregen hier en daar wat aanspraak van mensen die nog gewoon een enkele tong hadden. Uiteindelijk lekker staan dansen en kletsen met de localsmaar de sfeer en de muziek haalde het niet bij onze avond in New York.

Om 2 uur kwam er een fout afscheidsnummer en was het dus tijd om te gaan. Ik was de BOB en na een avond vol Red Bull en cola reed ik ons rustig in de Prius naar huis. Na 10 minuten zagen we echter ineens een kat midden op de weg voor de auto. Hij was duidelijk door een auto voor ons aangereden en kon zich niet goed meer bewegen. Celina sprong uit de auto terwijl ik snel een parkeerplekje ging zoeken. Gewapend met een trui vanuit de achterbak grepen we de kwaaie kat, die zich met een verlamde achterhand al blazend uit de voeten probeerde te maken. Eenmaal gevangen was hij echter heel rustig en konden wij bedenken wat we nu gingen doen. Aanbellen om 3 uur 's nachts om te vragen wiens kat dit was is niet echt een optie, dus uiteindelijk hebben we een auto aangehouden. De eerste auto die stopte bleek gelijk een hele vriendelijke vrouw te zijn die vertelde dat we 911 moesten bellen. Ik twijfelde hier echter aan, aangezien het in Nederland niet bepaald op prijs wordt gesteld als je 112 voor een kat belt. Maar de vrouw sloeg aan het bellen en kwam uiteindelijk bij een 24-uurs dierenkliniek uit. Zij wilden de kat wel tegen betaling van 140 dollar euthanaseren, aangezien dit in de States zomaar mag bij een kat die op dat moment even ‘geen eigenaar' en dus niemand die de rekening komt betalen, heeft. Daar stonden we dan met een kat, zonder jas in de kou langs de kant van de weg, en met de beslissing wat we moesten doen aangezien we hem toch ook niet zomaar daar konden laten liggen. Gelukkig hadden we zelf navigatie in de auto en konden we naar de dierenkliniek rijden. De vrouw was werkeloos maar wilde ons toch wat geld voor de dierenarts meegeven. Wij hebben dit echter beleefd geweigerd en haar hartelijk bedankt voor alle hulp.

En daar gingen we, met gemixte gevoelens op weg naar de dierenkliniek. We hebben nog geprobeerd Meg en Dave te bellen, aangezien het op dat moment in Engeland al ochtend was, maar hun telefoons doen het niet in het buitenland. Uiteindelijk besloten we maar gewoon te gaan en daar ter plekke te bekijken hoe erg de kat eraan toe was en wat we zouden doen. Bij de dierenkliniek werd de kat al gauw van ons overgenomen en moesten wij een aantal formulieren tekenen. We mochten niet eens mee de behandelkamer in, maar moesten bij de balie blijven wachten. Daar stonden we dan, midden in de nacht, te rillen zonder jas, terwijl we net een kat in een trui gewikkeld hadden afgegeven. Uiteindelijk kwam er een hele aardige dierenarts vertellen dat ze de kat op pijnstillers wilden zetten en morgen aan de SPCA wilden meegeven. Ze vertelde dat de kat hersentrauma had aangezien hij zijn voorpoten stijf hield en de achterhand verlamd was. Celina riep gelijk 'you mean shiff-sherington?', waarop de dierenarts dit beaamde. Deze verschijnselen zijn echter een teken van rugtrauma, maarja, de kat was verder in ieder geval in goede handen. Uiteindelijk hoefden we ook niets te betalen en werden we bedankt voor het brengen van de kat. Ik denk dat we er ook aardig sneu uitzagen, zo midden in de nacht doodmoe en bevriezend in onze uitgaanskleding. Met pijn en moeite heb ik mezelf weer opgepept om de lange weg terug te rijden. Uiteindelijk kwamen we om 5 uur thuis aan. De honden waren dolgelukkig om ons te zien en snapten er niets van waarom we zo laat nog waren weggegaan. Ze denken elke avond echter maar aan 1 ding, hun kauwbot voor het slapen gaan. We hadden het dus al snel goed gemaakt.

Na een paar uurtjes slapen moesten we er alweer uit, want we zouden om 10 uur gaan rijden met Sarah (die de paarden vaak in lessen rijdt) en Jen (de vrouw die mee naar Vermont was). Daarvoor moesten alle paarden natuurlijk gevoerd worden, een kort nachtje dus! Het rijden was erg leuk, al begon Sarah al gauw te schreeuwen dat we te hard reden. Ze zei dat we al weg galoppeerden voordat zij de bocht om was en dat Tanka begon te bokken, terwijl we juist hadden gewacht tot zij ook zover was. De hele weg liep ze te mopperen en uiteindelijk op een mooi grasveldje waar Celina eerst vroeg of iedereen ok was en toen een galopje maakte, hoorden we een schreeuw achter ons alsof iemand van zijn paard was gevallen. Er was echter niets aan de hand, behalve dat Sarah Tanka zo stevig inhield dat hij uit protest was begonnen met bokken. Een erg vreemde rit dus en aan het eind vingen we een blik van Jen op die boekdelen sprak en ons helemaal gelijk gaf.

Thuis aangekomen vertrok Sarah vrijwel direct en zijn wij drieën nog even blijven kletsen. Jen zei dat ze nog nooit iemand tegen was gekomen die zoveel klaagde en vroeg of Sarah vaker buiten rijdt. Sarah zegt echter altijd dat ze veel heeft gesprongen en cross country heeft gereden, maar vandaag was ze toch echt bang van een kleine pony. Gelukkig konden wij er wel om lachen en zijn we maar gauw gaan douchen. We waren namelijk door Jen uitgenodigd om naar vrienden van haar te gaan die een zwembadparty hielden. Daar aangekomen bleken we echter de enige genodigden te zijn. Het was een bewolkte dag en niet echt aanlokkelijk om te zwemmen dus alhoewel het water behoorlijk warm was. We hebben de hele middag lekker zitten kletsen, Pina Colada gedronken (deze keer was Celina de BOB met de virgin Pina Colada)en vooral veel lol gemaakt. Het was een heel schattig huisje met een zwembad en een waterval in de tuin. Erg gaaf! Uiteindelijk bleek echter dat het ‘schattige huisje' alleen maar het ‘poolhouse' was, en dat het ‘echte' huis 10 meter verderop stond. Echt gigantisch! Tom en Sue, het echtpaar wat daar woonde, waren echt ontzettend gastvrij. Hij speelt in een bluesband en begon desoulversie van‘I'm sexy and I know it' met Celina's telefoon mee te zingen, en nog goed ook haha. Ik heb met Jen's man John nog 2 potjes staan poolen naast het zwembad en we hebben een poging gedaan om te hoelahoepen. Ik kreeg vooral het commentaar dat ik wat soepeler moest bewegen in plaats van als een stokje te blijven staan en die hoepel een hele harde zwieper te geven, haha. Wat een verrassing! Celina had hem uiteindelijk wel redelijk te pakken, en heeft vandaag flinke spierpijn. Op een gegeven moment vroeg Tom zich af wat ‘asshole' eigenlijk in het Nederlands was. Wij vertelden dat dit ‘klootzak' is, waarop hij vroeg: 'Mozart?'. Ze hadden daarop dikke lol en besloten uiteindelijk 'Mozart is an asshole!' Wat gelijk de nieuwe slogan van de dag werd. Niet lang daarna kwamen alle sterke wiet-rook verhalen boven tafel. Ze hadden natuurlijk 2 Hollandse meiden aan tafel, dus tsja dan krijg je dat. Jen wist te vertellen dat de laatste keer dat zij geblowd had bij de buren, ze dit voor haar man probeerde teverbergen door als Pink Panter tegen de muur te gaan staan terwijl hij aan kwam lopen zodat ze onzichtbaar zou zijn. Hilarisch! Al met al een hele leukemiddag en uiteindelijk gingen we na een heerlijke maaltijd bij het zwembad gauw op huis aan. De paarden moesten namelijk nog gevoerd worden, terwijl het al pikkedonker was! Uiteindelijk doken we allebei nog voor tienen bekaf ons bedje in.

Maandag begon de dag na de vrije dag van gister helaas weer met de metingen. Hierna hadden we een skype gesprek met onze stage begeleider om onze voortgang te bespreken. Zij gaat voor ons de statisticus stalken die zegt dat hij ons alleen mondeling in Nederland kan helpen omdat het te ingewikkeld is om over de skype uit te leggen. Ik hoop dat dit ons iets verder gaat brengen! Ook heeft ze beloofd de examencommissie aan te spreken die onze aanvraag voor verlenging van de stageperiode heeft geweigerd. Je moet namelijk een statistisch aangetoonde reden hebben waarom je onderzoek langer duurt dan standaard. Wij hebben echter geen statistische maar een logistieke reden, namelijk dat alle metingen en analyses meer tijd kosten dan we van te voren hadden kunnen verwachten en dat we zelfs de ECG's zelf moeten uitwerken waarvan van te voren geen sprak was. De examencommissie vond dit echter geen reden, ik hoop dat Inge ze echter wel zover krijgt! Na het gesprek ben ik lekker gaan hardlopen. Deze keer van de velden in de bossen en daarna had ik nog zoveel energie over dat ik maar weer het veld in gerend ben. Heuvel op, heuvel af, off road en met een beverrat die voor mijn voeten wegschoot. (Een beverrat is een soort bever zonder die platte staart). Uiteindelijk ben ik helemaal vrolijk op mijn nieuwe record van 9,2 km gestopt! Vlak na het rennen vonden de Jack Russell dames een stinkdier die ze op gingen jagen. Helaas spoot het stinkdier flink van zich af en hebben wij nu dus 2 honden die een uur in de wind stinken. Zelfs na een wasbeurt is de lucht niet helemaal weg. Tegen de avond ben ik nog even met Rabi in de bak gaan rijden en sloten we de dag af met Taco's en een Coronaatje.

LONDON 2012

Ik zit nu lekker met mn sloffen aan, kopje thee en koekje erbij en een dekentje op de bank mijn blog bij te werken. Buiten giet het niet te zuinig en wij hebben vanmorgen in deze hoosbui onze metingen verricht. Nu is het dus tijd om lekker op te warmen en mijn verhaal bij te werken, aangezien het alweer 1,5 week geleden is.

Sinds we terug zijn gekomen uit New York staat alles eigenlijk in het teken van de wereldkampioenschappen endurance in Londen op 25 augustus. Meg is met Reveille eerste reserve en het was de hele week afwachten of ze nu wel of niet naar Londen zouden worden gevlogen. Ondertussen moestenze elke avond Reveille's benen laseren en zwachtelen om haar in een zo goed mogelijke conditie te krijgen.Uiteindelijk is last minute besloten dat ze toch mochten gaan, en afgelopen zondag is Meg naar Londen vertrokken.

Maar even terug in de tijd. De week na NewYork zijn we eigenlijk vooral keihard aan het onderzoek bezig geweest. Elke dag, ook het weekend, zijn we de paarden gaan meten om onze verloren dagen in te halen. En natuurlijk elke middag lekker rijden, want de training hoort er natuurlijk ook bij ;) Het is nu namelijk eindelijk zeker dat we begin september een 'Competitive Trail Ride' in Vermont gaan rijden. Dit is een variant op endurance, je moet alleen binnen een bepaald time-frame binnen komen en je paard wordt voor en na de wedstrijd compleet gekeurd waarbij je aftrek punten krijgt voor elk schrammetje wat je tijdens de wedstrijd oploopt. Meg moet vrijdagochtend werken, en redt het niet om op tijd bij dewedstrijd te zijn, dus die heeft een ticket geboekt! Zo gaaf! Wij vertrekken dan volgens hun vrijdagochtend, wat volgens ons donderdagnacht is, met andere woorden, vroeg dus! De wedstrijd is in hetzelfde gebied als waar we de vorige keer onze metingen hebben verricht. We gaan zaterdag 1 september 40 mile rijden en zondag 2 september 20 mile. Meg gaat op Cadie, het paardje wat ik3 jaar geleden op haar 1e wedstrijdje hebgereden en wat nu wereldklasse niveau heeft. Dave gaat met zijn grote vriend Rimaud. Celina op Tanka, en ik natuurlijk op Rabi.Ik heb er echt zo'n zin in, maar we moeten bij zowel de paarden als onszelf nog wel even hard trainen en de puntjes op de i zetten.

Vrijdag zijn we na de metingenboodschappen gaan doen in de Walmart. Het was even zoeken, aangezien we hier nog nooit zelf heen waren gereden, maar uiteindelijk toch de goede plek gevonden. Dave is vrijdag de 17e jarig, maar vliegt de 16e al naar Londen. Hij draagt telkens shirts die meer gaten dan stof bevatten, dus wij hebben voor zijn verjaardag een nieuw knalgeel shirt gekocht met de tekst 'Warning, don't get blinded by my awesomeness' of iets in die richting. We gaan hem stiekem in zijn tas doen met een kartonnen zakje eromheen met daarop: don't tear this one apart, Happy Birthday! Ik ben heel benieuwd wat hij ervan zal vinden! In de Wallmarkt heeft Celina nog nieuwezwart-roze sportschoenen voor 15 dollar gekocht. Mijn maat hadden ze helaas niet...

Vrijdagavond kwamen vrienden van Meg en Dave, Jeremyen Ellen, met de trailer in de achtertuin staan. Zij hadden 2 paarden bij zich, eentje die naar iemand in New Jersey moest en een ander die geleased wordt aan een Japanse ruiter envoor het Japanse team aan de wereldkampioenschappen meedoet. Hele aardige mensen! We hebben lekker pizza zitten eten en bier gedronken, topavondje dus.

Zaterdag zouden we na de metingenmet Megen Sarah gaanrijden in het park. Sarah belde echter af en we zijn toen met z'n drieën naar buiten gegaan, erg gezellig.Eind van de middag gingen Meg, Dave, Jeremy en Ellen naar eenbeursen etentjewaar zevoor uitgenodigd waren. Wijhebben toen lekker een meidenavondje gehouden: film, bier en pizza :)

Zondag eind van de ochtend vertrok Meg naar Londen. Last minute moest er nog vanalles ingepakt worden, maar uiteindelijk vertrok ze maar een uurtjelater dan gepland. Wij zijn toen nogeven langs Dave z'n moeder gegaan om haar ook veel plezier te wensen en te vragen of we nog iets konden doenaangezien zij woensdag naar Londen vertrekt om vrienden te bezoeken enbij Meg en Dave langs te gaan. Ze had echter alles al geregeld, al kregen we wel zelfgemaakte brownies mee, hmmmm. 's middags wilde Celina haar nieuwe schoenen testen en zijn we dus een rondje gaan hardlopen. Deze keer niet het bos in, maar 3,5 km rond de maisvelden. Wel een leuk rondje, al viel het hier ook weer tegen hoeveel hoogte verschillen er eigenlijk zitten. Te paard voelt dat toch anders :P

's Avonds had Dave wat vrienden uitgenodigd die ook voor het Amerikaanse team rijden en hij zou hun later die avond naar het vliegveld brengen. Niet iedereen had namelijk dezelfde vlucht. Jenn kwam ook gezellig langs, en nodigde ons gelijk uit om volgende week zondag naar een feestje van een vriendin van haar te komen. We hebben lekker hamburgers met maiskolven van de grill gegeten (hier heet dat een bbq) en Jenn had nog extra bier mee waardoor onze koelkast nu met het bier van haar en Ellen en Jeremyhelemaal afgeladen zit :) Het was reuze gezellig, gewoon lekker kletsen, een spontaan feestje.

Maandagochtend gingen we weer (net als de afgelopen 7 dagen) aan de metingen. Daarna zijn we om het af te leren gelijk maar een rondje gaan hardlopen. Deze keer 4,5 km, het begint langzaam ergens op te lijken. Omdat ik nog steeds op mn gewone sneekers ren wil ik echter liever sneller dan verder rennen. En aan die heuvels moet ik ook nog steeds een beetje wennen.

Eind van de ochtend bracht Dave Jeremy en Ellen met hun paard Red naar het vliegveld. Ondertussen zijn wij artikelen gaan lezen en maar aan onze klusjes begonnen: plantjes water geven, Valentia's (de golden) voetjes trimmen, honden wassen, stapmolen aanharken. 's Middags heb ik Rabi nog even in de bak gereden. Het ging opzich wel lekker maar ze begint zo fit te worden dat het moeilijk is om nog rustig een rondje te rijden zonder dat ze wil gaan racen. Maar uiteindelijk reed ik zingend door de bak en liep zij lekker relaxed haar oefeningetjes. 's Avonds hebben we een filmpje gekeken. Het is wel stil zo, zonder Meg en Jeremy en Ellen. En het wordt nog stiller zodra Dave ook naar Londen is vertrokken.

Vanmorgen zijn we weer metingen gaan doen. Halverwege de metingen begon het echter ineens te gieten, maar we hebben het toch verzopen en wel af kunnen maken. Hopelijk wordt het vanmiddag nog even droog en kunnen we lekker gaan rijden.