New York City

Vrijdag was het dan zover, New York City! We hebben eerst lekker uitgeslapen, spullen gepakt en zijn toen met onze gigantische truck naar het station gereden. Hier was het parkeren nog even een avontuur. We moesten flink zoeken naar een parkeerplaats en uiteindelijk vonden we naast het spoor een parkeerterrein bij een aantal bedrijven. Toen we echter naar het spoor liepen bleek dat het ‘officiële' (en tevens betaalde) parkeerterrein aan de andere kant van het spoor lag! Woops! Onze trein ging echter al bijna, dus op hoop van zegen hebben we onze unit maar gratis aan de andere kant laten staan.

De trein bracht ons in 1,5 uur naar het centrum van New York. We hadden samen 1 flink zware tas bij ons die we dan ook in ons midden droegen. Op het station aangekomen besloten we naar het hostel te lopen, aangezien dit een kleine 1,6 mile zou moeten zijn. Die tas bleek echter loeizwaar en het lopen door New York, dwars over Times Square, op vrijdag middag na werktijd bleek ook niet zo'n best idee. Mensen in New York houden zich vooral bezig met hun eigen zaken en lopen dus dwars over je heen, tas of geen tas. Het hele weekend was het heet en vochtig weer, en na drie kwartier zeulen door de hitte kwamen we eindelijk bij ons hostel aan. Het Vanderbilt YMCA hostel ligt aan de oostkant van Manhattan in het stadsgedeelte 'Turtle Bay', op loopafstand van hartje centrum. Ideaal dus. We bleken het kleinste kamertje ever te hebben, maar wel lekker met z'n tweeën. Er paste precies een stapelbed, stoel en bureautje in en dan hield je nog een mini gangpaadje over om in te lopen en je bed in te kunnen klimmen. Op de gang was een gezamenlijke douche en toilet. Perfect voor ons doel, namelijk alleen naar onze kamer gaan om te slapen en verder zo veel mogelijk tijd in de stad doorbrengen.

Nadat we onze spullen geïnstalleerd hadden zijn we de stad gaan verkennen. Wat een stad zeg! Alle gebouwen zijn echt gigantisch, je voelt je heel klein. Sommige van de wolkenkrabbers zijn zo hoog dat je bijna achterover valt om het topje te kunnen zien. En de mensenmassa's, echt overal is het druk. We zijn eerst teruggelopen naar Times Square om nu eens goed rond te kijken en mooie foto's te schieten. Wat een bizar plein zeg! Overal waar je kijkt hangen grote schermen met reclame en filmaankondigingen en neon letters. En het hele plein is bezaaid met toeristen en filmfiguren waar je mee op de foto kunt. Er liep zelfs een erg geliefd Vrijheidsbeeld rond. Na Times Square zijn we op zoek gegaan naar het Tourist Information Center. Hier hebben we een stel stadskaarten opgepikt en gevraagd waar we het beste konden gaan stappen die avond. De buurt waar ons hostel staat bleek de beste buurt voor ons te zijn. Geen dresscode, veel locals en gewoon een leuk feestje bouwen. Perfect dus! Aangezien het hier om half 9 al donker wordt zijn we daarna ‘ons' deel van de stad gaan verkennen zodat we goed wisten waar we wilden uitgaan en waar we vooral niet moesten zijn. Uiteindelijk vonden we een leuke tent genaamd 'Turtle Bay'. Ertegenover zijn we Italiaans gaan eten en hebben we met een Corona geproost op ons weekend New York.

Na het mini bordje met 6 Italiaanse Ravioli kussentjes en de schok dat een biertje in de stad je minstens 6 dollar kost zijn we ons gaan optutten voor het uitgaan. We zagen namelijk vanaf een uur of 9 al mensen het Turtle Bay danscafé binnen gaan! Om een uur of 11 waren wij ook zover en was het tijd om naar binnen te gaan. Je moest hier 2 vormen van identificatie laten zien, een paspoort en een creditcard. Heel bijzonder. Maar gelukkig hadden we beide bij ons, dus dat was geen probleem. Binnen gekomen kregen we nog een stempel op onze arm met een waarschuwing erop om niet teveel alcohol te drinken en daar gingen we, de trap op.

Boven gekomen bleek dat feestjes hier letterlijk veel lichter zijn dan in Nederland. Er waren geen echte discolichten en het was schemerdonker. Ook hingen er een aantal grote schermen waarop je naar de Olympische spelen kon kijken tijdens het dansen, vreemd. Wij stonden al gauw lekker te dansen en een biertje te drinken. Op een gegeven moment kwam werd er een liedje gedraaid waarop blijkbaar vaak jongen-meisje gedanst wordt. Voordat we het wisten stonden we allebei met een jongen te dansen, erg gezellig. We hadden een groepje locals ontmoet die erg goed konden dansen, en we hebben de hele avond staan steil/salsa/disco dansen. Halverwege de avond had Celina ineens een Japanner achter zich aanlopen die niet meer van haar zijde wilde wijken terwijl ik met een Zuid Amerikaanse jongen stond te dansen die me wat salsamoves probeerde te leren waar ik toch echt niet flexibel genoeg voor bleek te zijn. Later op de avond werden er een aantal ‘springnummers' gedraaid. Wij gingen natuurlijk een beetje gek doen en rondspringen en half jump-stylen waarop de amerikanen ons wat verbijsterd aankeken. Al gauw kregen ze echter door hoeveel lol wij hadden en begonnen ze mee te doen, zo grappig! Er begonnen er zelfs een paar bij te breakdancen, echt mooi. Uiteindelijk dus een topavond gehad!

Na een kort nachtje slapen was het zaterdag tijd om naar Ground Zero te gaan, de plek waar de voormalige Twin Towers hebben gestaan. Hiervoor moet je van tevoren (gratis) kaarten reserveren. Wij hadden alleen wat problemen met het vervoer. De bus bleek elke 40 minuten te gaan, maar toen hij dan eindelijk kwam stonden wij bij een bordje wat geen halte bleek te zijn. Woops! Uiteindelijk maar de metro gepakt, wat ook eigenlijk veel sneller en praktischer is. Bij Ground Zero aangekomen vonden ze het gelukkig niet erg dat we te laat waren en konden we zo de ellenlange rij in. Na een aantal security checks waarbij je zelfs a la luchthaven je riem af moest doen kwamen we uiteindelijk achter de hekken terecht en bij het nieuwe 9/11 Memorial. Er zijn op de plaats waar de torens stonden 2 grote monumenten neergezet. Het zijn vierkante bakken waarvan aan de binnenkant water in een soort waterval stroomt. Op de rand staan de namen van de verongelukte slachtoffers. Eromheen is een park met allemaal bomen en 1 boom die de val van de torens heeft overleeft. Het was niet meer dan een klein stammetje na de crash, maar hij is in een park opgekweekt en nu als volgroeide boom weer teruggezet. De 'Survivor Tree'. Verder zijn ze op het terrein een nieuwe wolkenkrabber voor het WTC aan het bouwen, de 'Freedom Tower'. Het Ground Zero museum was helaas nog niet af, maar er was wel een korte film te zien over de slachtoffers en hoe zij verder zijn gegaan met hun leven. Erg indrukwekkend allemaal.

Na deze gedenkwaardige ochtend zijn we richting de punt van Manhattan gelopen waarvandaan de gratis veerboot naar Staten Island vertrekt. Deze veerboot gaat recht langs het Vrijheidsbeeld en je kunt de skyline van Manhattan mooi zien, prachtig! Terug op de kade besloten we naar de Brooklyn Bridge te lopen. Dit is een van de bruggen die Brooklyn met Manhattan verbind en één van de hoogtepunten van de stad. Ook al kon je hem al vanaf de hallen van de veerboot zien, toch bleek hij wat verder te liggen dan gedacht. Na een flinke wandeling waren we dan eindelijk op de brug, die helaas niet vanaf de kade begint, maar 4 blokken landinwaarts. Het eerste gedeelte van de brug zie je alleen maar hekken, pas halverwege komt het uitzicht in beeld. En wát een uitzicht! Een prachtig zicht op Manhattan en aan de andere kant de Manhattan Bridge. Zeker de moeite waard.

Hierna hebben we de metro terug gepakt naar het centrum en zijn we langs de grootste wolkenkrabbers van de stad gelopen: Empire State Building waar we ook in de hal hebben gekeken, Crysler Building, Rockefeller Center. Na een hele dag door de stad zwerven zijn we rond half 9 bekaf bij de McDonald's een Big Mac gaan scoren. Daarna nog even Times Square in het donker bewonderen, en daarna ons bedje in. We waren gewoon te moe om nog uit te gaan.

Zondagochtend zijn we na een meegebracht boterhammetje pindakaas weer de stad ingedoken. Nu ging de reis naar ons laatste punt op het lijstje: Central Park. Hier hebben we rondgelopen, mooie foto's gemaakt en lekker in het gras liggen nagenieten van ons weekend New York. 's Middags bij de Taco Bell geluncht nog een paar uur door de stad gezworven en toen was het dan echt tijd om afscheid te nemen. Deze keer namen we gelukkig de metro naar het station en hoefden we dus niet zo ver met die tas te zeulen, aangezien hij uiteraard eerder zwaarder dan lichter was geworden ;) Terug op Hamilton station in New Jersey bleek onze truck netjes in de regen op ons te staan wachten. Wat een opluchting! Voor het eerst in het donker naar huis gereden, wat ook prima ging. Wat is New York een gave stad en wat een geweldig weekend!

Jersey Shore - Long Beach Island

Dinsdagochtend vroeg zijn we met Meg naar de universiteit gereden om de ECG's uit te werken. We hebben de hele dag achter de computer gezeten om ECG's te controleren en de resultaten uit te draaien. Tussen de middag zijn we met Meg lekker een burrito gevuld met sweet potato en bruine bonen gaan halen bij zo'n wagentje langs de weg. Daarna weer aan de slag in onze lange broek en trui want het is ijskoud in dat gebouw! Aan het eind van de dag hadden we de eerste week van 2 paarden af. In totaal hebben we nu 5 weken aan metingen van 9 paarden, dat word nog een hele klus dus!

's avonds zijn we in de bak gaan oefenen met Rim en Rabi, want morgen hebben we onze dressuurles van Nancy! Het ging echt verschrikkelijk. De 2 paarden waren lekker druk en liepen elkaar op te hitsen. Rim vloog met Celina de bak rond terwijl ik op een soort hobbelende kruising giraf/kameel zat. Uiteindelijk na een uur geduld bewaren en proberen zag het er allemaal wat beter uit en zijn we maar gestopt. Hopen dat dat morgen beter gaat!

Woensdagochtend was het dan zover, onze lang verwachtte les! We hebben 1x eerder een les van Nancy gehad, maar deze keer zouden we er uit financiële overwegingen samen 1 doen in plaats van ieder een. Het ging hardstikke goed! Ik kreeg gelijk van Nancy een compliment dat Rabi er al zoveel beter uitzag en beter liep. Ik voelde me net een trotse moederkloek. We hebben uiteindelijk aan wat lastige dressuur/balans oefeningen gewerkt en het ging allemaal erg goed. Celina deed deze oefeningen voor het eerst en moest dus even wennen. Voor mij was het meer het ophalen van stof die ik 3 jaar eerder van Nancy geleerd heb en ging dat dus wat vlotter. Uiteindelijk hadden we een erg leuke en nuttige ochtend.

Woensdagmiddag zijn we een beetje gaan rommelen. Paarden verzorgen, een paar kleine boodschapjes doen, geld pinnen, dingetjes uitzoeken, wassen draaien, appeltaart bakken voor morgen, etc. 's Avonds zouden er vrienden van Meg en Dave komen om naar Tanka te kijken en hem eventueel te kopen. Ze hebben hem helemaal bekeken, aan de hand gedraafd, gelongeerd en uiteindelijk zijn ze nog een stukje op het ruiterpad gaan rijden. Met longeren wilde hij absoluut niet gaan. Normaal luistert hij heel goed naar stem, maar nu zat de rem erop en wilde hij niet veel harder gaan dan stappen. Uiteindelijk kregen we hem aan de gang en ging het best redelijk. De mensen waren echter helemaal weg van hem en willen hem kopen. Meg en Dave zijn met ze uit eten geweest terwijl wij lekker zelf pizza gemaakt hebben en een film hebben gekeken. Prima avondje dus.

Donderdag was het eindelijk zover, we gingen naar het strand! We zijn naar Long Beach Island geweest, aan de kust van New Jersey, waar Dave een paard moest beslaan. Terwijl hij aan het werk ging, gingen wij lekker het strand op. Heerlijk die zee hier, warm water, grote golven en lekker mee springen en duiken dus! Al miste ik het surfen wel, wat een mooie golven zeg! We hebben een uur in de zee gelegen en toen was het alweer tijd om Dave op te gaan zoeken. We gingen naar Michelle, een vriendin van hemdie in hetzelfde plaatsje woont. Zij en haar man waren echt super aardig en kochten gelijk een flink broodje als lunch voor ons allemaal. En wij hadden natuurlijk onze Hollandse appeltaart als bijdrage mee, die binnen no time door de 2dochters veroberd was.Daarna zijn we het strand weer opgegaan om nog een paar uurtjes in de zee te spelen.

Aan het eind van de middag zijn we met Michelle en haar dochters met de speedboot op pad gegaan om te gaan waterskiën! Eerst ging Dave. Hij heeft jaren geleden vaak op de waterski's gestaan en had het dan ook gelijk weer te pakken. Als 2e was Celina aan de beurt. Zij had wat moeite met haar ski's aan krijgen en leek half te verdrinken. Uiteindelijk bleek dat ze het gemakkelijker vond om half onder water een ski aan te trekken, aha. Uiteindelijk was ze zover en pakte ze het touw. De eerste keer eindigde met een splash in het water. Ze had een hele scharefans, een paar gasten die wat op het water dobberden en klapten.Op voor poging 2 dus, en ja hoor nustond ze al! Ai, dit legde de lat wel hoog voor mij. Na Celina was ik aan de beurt. En voor mij gold hetzelfde. De eerste keer werden mn armen er half uit getrokken zonder veel resultaat. Maar de tweede keer ging een stuk soepeler en voilá, daar stond ik.Wat gaaf zeg!! Na mij ging Michelle's dochter nog even met een soort wake-board. Ze oefent elke dag, dus dat zag er ook wel gaaf uit.

Na ons water ski avontuur was de middag alweer om en was hettijd om naar huis te gaan. De komende dagen ben ik slecht bereikbaar, want we gaan een weekendje naar NEW YORK CITY!

Nockamixon State Park

Zaterdagochtend zijn we om half 6 opgestaan om metingen te doen, want om 9 uur zouden we gaan paardrijden. We zijn deze keer het park in gegaan, een route die we alleen onze eerste rit hier hebben gedaan en daarna nooit meer. Sarah ging mee op Tanka en Celina was helemaal blij dat Rim na zijn week vrij na Vermont weer mocht lopen. Ik heb het idee dat Rabi erg vooruit is gegaan en had Meg gevraagd om haar te rijden om te kijken wat zij ervan vond. Zelf reed ik met Troy mee. Het park was erg leuk, al waren er door de stormen van afgelopen weken wel aardig wat bomen op het pad gevallen waardoor we onze weg af en toe off-trail moesten zoeken. We hebben uiteindelijk 10 mile gereden en Meg vond ook dat Rabi goed vooruit was gegaan. Zo met zijn vieren was het wel een erg rustig ritje, maar toch erg gezellig.

's Middags begon het te regenen en zijn we binnen analyses gaan uitvoeren. Van al dat binnenhangen werd ik aardig chagrijnig en ik ben zodra het droog werd lekker in het bos gaan hardlopen om af te reageren. Het was de eerste keer rennen in de USA en dus een maand of 2 geleden. Ik heb helaas mijn hardloopschoenen thuis moeten laten wegens een overvolle koffer en wilde niet te ver gaan omdat ik dus op mijn sneekers ren. Maar het ging zo lekker dat ik uiteindelijk drie kwartier heuvel op en af ben wezen rennen. Yeeeha! Van al dat paardrijden krijg je blijkbaar toch een aardige conditie ;)

Bij terugkomst hoorde ik dat we naar een cafétje gingen om hamburgers te eten. Gauw douchen en omkleden dus! We gingen naar een van de weinige kroegjes van Frenchtown samen met Meg, Dave, Mary en Frank-Mark-Bill. De gemiddelde leeftijd in de kroeg lag alleen tien(tallen) jaren hoger dan we hadden gehoopt, maar binnenkort willen we naar New Hope (een dorpje in de buurt) om daar te gaan stappen. Mary wist wel een oplossing voor het leeftijdsverschil en probeerde al sms'end Celina aan een Amerikaanse boeren jongen te koppelen. Blijkbaar was de jongen echter te verlegen want hij is niet naar het café gekomen.

Zondagochtend zijn we om kwart over 5 opgestaan om op het "towpath" te rijden. Dit is de oude route langs de Delaware River waar de muilezels vroeger de schepen voorttrokken en geeft een prachtig uitzicht op de river. We zijn heen met Meg en Reveille (geselecteerd voor de wereldkampioenschappen) meegereden. Zij reed alleen een stuk verder, dus wij zijn na 6 mile omgedraaid. Op de terugweg konden we het niet laten om te testen welk paardje het snelst kon rennen. We zijn het er nog steeds niet over eens. Celina vind dat 'haar' Troy het snelst kan, en ik vind dat mijn Rabi toch echt sneller is. Uiteindelijk kwam Meg ons voorbij terwijl ze toch 7 mile verder heeft gereden dan wij (zij 19, wij 12). Maar je hebt het dan ook wel over 1 van de top endurance paarden van de States, dus vonden we het niet zo erg dat ze eerder thuis was. We hebben in ieder geval wel veel lol gehad.

Terug op de farm wilden we weer metingen gaan doen. De stapmolen was echter te nat om de paarden erin te laten lopen, dus we hebben onze analyses van de 1e week, de 1e 5 paarden afgemaakt. Tussendoor waren we zo moe van het vroege opstaan dat we maar even een tukkie hebben gedaan. 's Avonds hebben we een oude Ierse film gekeken over een band, die Meg om de een of andere vreemde reden voor het team van de wereldkampioenschappen moet zien. Ze is 1e reserve, maar het is nog steeds niet duidelijk of ze nu wel of niet naar Londen (na de olympische spelen) gaan. Ze krijgt ondertussen wel super mooi tuig, zadeldekjes en rijlaarzen in de kleuren van de amerikaanse vlag voor het team opgestuurd, wel erg gaaf dus. Duimen maar!

Maandagochtend zijn we wéér om half 6 opgestaan om metingen te verrichten. Meg had namelijk om 8 uur paardrijles en wilde daarvoor nog een paardje rijden, waardoor wij dus vroeg klaar moesten zijn. Onze metingen zijn namelijk altijd voor het rijden. Er zit echter al sinds we hier zijn een flink gat in een deel van de stapmolen, wat door de blubber echt een glibbergat was geworden. De paarden struikelden hier flink in en dus besloot Meg dat we moesten stoppen en dat de stapmolen (door Dave die daar niet zo blij mee was) gemaakt moet worden.

Wij zijn toen lekker met onze giga truck naar het meer hier in de buurt (Nockamixon State Park, Pennsylvania) gegaan. De bedoeling was dat we er in een kwartiertje zouden zijn, maar wij namen per ongeluk de toeristische route (oftewel we waren verdwaald) en deden er bijna een uur over. Uiteindelijk zijn we toch lekker bij het meer gaan liggen en hebben we een stel mooie foto's en heel veel lol gemaakt (foto's volgen morgen in de map Nockamixon State Park).

Aan het eind van de middag zijn we boodschappen gaan doen, maar door het zonnen en de trek is dit iets uit de hand gelopen. We hebben in ieder geval genoeg lekkere dingen voor de komende weken in huis gehaald! Inclusief de grootste zak popcorn die ik ooit heb gezien haha. Morgen vertrekken we vroeg richting de universiteit want we gaan Meg helpen de ECG's te verwerken. Ondertussen hopen we dat Dave de stapmolen maakt.

Donder en Bliksem

Mijn verhaal was gebleven bij dinsdag. Dit was eigenlijk een vrij alledaagse dag. 's Ochtends hebben we onzemetingen verricht. We ontdekten dat eengroot deel van de paarden aardig wat verwondingen had opgelopen in het weekend enhet bovenste deel van het hekrondom het weiland is zelfs gedeeltelijk ingestort! Ik weet niet wat er gebeurd is, maar blijkbaar heeft het gestormd ofzo. Rabi heeft een flinke schram op haar kop en een zon verbrandde neus, Tanka, en de kleintjes Epic en Maddie hebben allemaal een flinke bijtwond op hun lijf en Epic heeft er ook nog een ontstoken oog bij. Dit werd een dag van paarden onder hun vliegenmasker checken en wondjes verzorgen dus. Rim vindt zichzelf, nadat hij de 50 mile wedstrijd in Vermont heeft gelopen, nogal 'awesome' en staat tegenwoordig als eerste bij het hekbij de voerrondeen doet erg lelijk tegen de jongere paarden als ze hem proberen in te halen. Hij voelt zich echt leider van de kudde, al laten Rabi en Troy dat niet helemaal toe. Op een gegeven moment ging ik de paarden halen en kregen Rabi en Rim ruzie over wie er als eerste met mij mee mocht het hek door. Arme Tanka, het zwarte schaap van de kudde, stond ertussen toen de ruzie begon. Rim beet Tanka en Rabi gaf hem een schop in zijn buik. Gelukkig wist hij er gauw tussenuit te kruipen, waarna Rim Rabi probeerde te bijten en zij hem probeerde te schoppen. En ik stond aan de andere kant van het hek de 'kinders' op hun donder te geven en op hun hoofd te timmeren. Gelukkig hielden ze gauw op met die ongein en kon ik ze naar binnen brengen om te eten. Hopelijk is Rim gauw over zijn ster allures heen zeg!

Eind van de middag hebben we in de bak gereden. De bak hier is meer een weiland waarvan een klein deel uitwat stenig zandbestaat waardoor het wat minder glad is. Celina oefende met de vandaag-niet-zo-trage Tanka en ik reed op mn favoriet Rabi. We hadden wat balkjes neergelegd om balansoefeningen te doen. Rabi rolde er de eerste keer zowat overheen.Ze bleef telkens een extra stap tussen het 2e en 3e balkje doen (4 in totaal). waardoorik de weg kwijt raakteen zij daardoor weerzowat over het laatste balkjeheen viel. Uiteindelijk hadden wena een uurtje oefenenechter een manier gevonden om samen over de balkjes heente gaan, in plaats van elkaar tegen te werken. Het is zo'n leuk paardje om te rijden, ze doet echt haar best om het zo goed mogelijk te doen, al moet ze nog erg veel leren.

Woensdag begon uiteraard weer vroeg met een meetdag. 's Middags zijn we naar de outlet stores in Flemington gegaan met onze gigantische truck. We zijn allebei helaas niet geslaagd, maar het was toch leuk om er even tussenuit te gaan! Op de terugweg wilde de truck ineens niet starten. Het is een automaat met een hendel aan het stuur. Uiteindelijk wilde hij in z'n vrij gelukkig wel starten en hoefden we Dave niet te bellen om ons te komen redden. Op de terugweg zijn we het beste ijsje ever gaan halen, een 'moose tracks'. Dit is een combinatie van chocolade en brownie ijs met stukjes melk- en pure chocolade en gewoon 'to good to be true'. Daarna langs de liquor store, waar we ondertussen geen onbekenden meer zijn, om onze voorraad Corona en Bud Light Lime weer aan te vullen. In Vermont was het toch iets harder gegaan dan normaal. Thuis aangekomen zijn we lekker met Troy en Rabi in het bos gaan rijden, heerlijk. Het blijft alleen wennen aan de snelheid waarmee de zon hier onder gaat, maar we kwamen gelukkignet voor het donker thuis aan.

Donderdagochtend zijn we uiteraard weer gaan meten. Sinds ons gesprek met onze begeleider van de UU zijn we nu op volle kracht analyses op de computer aan het draaien.Twee laptops, talloze excel bestanden en een software programma met de nodige kuren en gáán. Alles moet handmatig in excel gezet worden.We hebben nu de eerste week aan data van de eerste 2 paarden af. Dat wordt dus nog een hele klus om alle data te verwerken, maar we bikkelen vol goede moed, en met de nodige goeie muziek op de achtergrond,verder.

Omdat er natuurlijk ook tijd voor ontspanning moet worden vrijgemaakt zijn we 's middags met Dave in het bos gaan rijden. Hij reed op Reveille en was niet echt blij met hoe ze liep. Hij ging steeds sneller en sneller en arme Tanka en Rabi konden het maar net bijbenen. Tijdens het rijden is Celina3x van Tanka afgesprongen om zijn beenkappen die gingen draaien rechtte trekken. Ondertussen probeerde ik Rabi in balans te houden terwijl ze hard haar best deed om Dave bij te houden. Bij de allerlaatste ronde reed hij zo hard dat we hem maar hebben laten gaan. Rabi was het er natuurlijk niet mee eens en probeerde koppig toch achter Reveille aan te rennen. Gelukkig ben ik ook vrij koppig en gaf ze het al snel op. Uiteindelijk hebben we 10 mile in recordtijd afgelegd.Wat een moedige toppaardjes hebben we toch. Rabi begint echt langzaam beter en meer in balans te komen en Tanka loopt steeds harder. Ik ben heel benieuwd hoe dat op de wedstrijd gaat! Toen we terugkwamen barstte er een storm los. We probeerden gauw de 6 toppaarden binnen te halen om te eten. De 3 toppers wilden echter niet komen. Rim wilde natuurlijk maar al te graag naar binnen en na een korte achtervolging had ik Rabi en Tanka te pakken die we buiten hadden gegooid om uit te hijgen. Met 2 paarden vastgehoudenaan hun vliegenmasker en een losse veter draafde ik zo snel mogelijk naar binnen terwijl boven ons de storm losbarstte. Net op tijd, want de eerste bliksemflits verscheen alaan de hemel. Na dit spannende avontuur zijn we lekkeronder dedouche gaan opwarmen en hebben we voor het eerst zelf een soort chicken teriyaki gemaakt.

Vandaag zijn we uiteraard weerbegonnen met de metingen. Daarna zijn wedie-hard aan de analyses gegaan. We waren van plan om vandaag naar een meertje in de buurt te gaan, maar de lucht betrok en er was weer onweer voorspeld. Het onweer is uiteindelijk helemaal niet gekomen en eind van de middag klaarde het op. We zijn toen naar het dorp (Frenchtown) gelopen om de boel te verkennen en een ijsje te halen. Zoals verwacht is er helaas weinig te beleven in dit dorp enook was het iets verder lopendan verwacht. Twee uur lopen in de brandende zon verder waren we weer thuis, maar het was toch een leuk uitje met een flinke magnum en een corona met citroentjeals beloning.

ps ik heb weer een paar foto's van afgelopen dagen op mijn blog gezet. Ze zijn terug te vinden in de map 'het dagelijkse leven'.

Vermont

Woensdag was de dag dat we naar Vermont vertrokken. Overdag onze metingen gedaan, honden gewassen en spullen gepakt. We zijn met onze grote truck naar de drive-in bank gereden om cheques van Dave af te leveren. We reden de drive-in in, bleek dat het raampje van de truck iets te hoog was voor de buis waar ik de cheques in moest doen. Een zwarte oksel en een lachende medewerkster van de bank verder en ik had de buis te pakken en gevuld met de cheques. De buis werd opgezogen en we kregen een bonnetje met 2 lollies terug, hmmmm :) 's avonds vroeg naar bed gegaan, want om kwart over 2 moesten we op om weg te gaan! Jennifer, een vriendin van Dave die mee zou rijden met haar paard was er 's avonds al en bleef in haar trailer slapen.

's ochtends omhalf 4waren we dan eindelijk klaar met paarden laden en konden we gaan. Meg zou de dierenarts van een young riders wedstrijd in Kentucky zijn, dus die kon niet mee. Voordat we goed en wel het dorp uitwaren was ik al in slaap gevallen en ik ben alleen bij de 2 stops en een uurtje voor aankomst wakker geworden! Halverwege zijn we gestopt om donuts als ontbijt te halen, heerlijk. De totale rit naar Vermont duurde ongeveer 8 uur. Bij aankomst hebben we de paarden naar Sue gebracht, dezelfde vrouw die die 2 fokmerries hier had gebracht. We hadden Bel bij ons, dus die kon lekker terug naar huis. En voor Rim en Snickers (Jenn's paard) was er een gigantisch weiland. Daarna reden we naar het kampeerterrein om een mooi plekje uit te zoeken en de trailer te parkeren. In de trailer is plek voor 4 paarden en er zit een grote caravan in waar we met z'n 4-en in sliepen. Na aankomst hebben we lekker in het zonnetje zitten chillen en 's avonds naar de snackbar gegaan om hamburgers te eten.

Vrijdag was de dag voor de race. 's Ochtends hebben we speedo gedouched in de trailer, want je wilt natuurlijk niet teveel water verbruiken. Daarna werdenCelina en ikdoor Sue opgetrommeld om te helpen parkeren. En dat ging niet zomaar, nee, we mochten een four wheeler meenemen en hebben daar de hele ochtend met Helen op zitten chillen. Er zijn uiteindelijk maar 8 trailers gekomen, en de mensen luisterden niet al te best, maar we hebben er wel een mooi 'volunteer' shirt en eetbonnen aan over gehouden.

's middags was de vet-in, om alle paarden te keuren voor de wedstrijd.Wij hebben hier op zoveel mogelijk paarden metingen verricht. De bedoeling was om de paarden na de vet-check te meten, maar 1 man begreep het niet helemaal en had zijn paard al voor de vet-check aan ons gegeven. Dat paard is dus met meetband en al door de keuring gegaan, oops. Het was keihard werken om het tempo van de dierenartsen een klein beetje bij te kunnen benen, maar we hebben uiteindelijk 38 van de 80 paarden kunnen meten. Toen we ons aan de dierenartsen gingen voorstellen kwamen we erachter dat Dave ons al had voorgesteld. 'Oh jullie zijn Monique and Unique, right?En dat werden onze nieuwe namen voor het weekend. Oftewel, 'the Eeek sisters' ;)

's avonds was er eten in de tent. We konden Dave en Jenn alleen nergens vinden. Uiteindelijk bleek dat zij ons hadden gezocht maar niet hadden kunnen vinden en toen met een groep vrienden pizza zijn gaan eten. Wij hadden het echter prima naar ons zin op het kamp, en hebben de avond mooi afgesloten met een biertje voor de trailer met Quentin, een jongen die we tijdens de metingen hadden leren kennen. Hij had hele verhalen over vossenjachten en dat we een keer mee moesten gaan. Zijn ouders reden beide mee en hij moest crewen. Zijn vader was een aantal jaar geleden van zijn paard gereden en had zijn rug gebroken. Bij de rugoperatie was hij door een bloedprop blind geworden. Zijn benen waren nu verlamd en hij was bijna helemaal blind maar reed toch de 50 mile! Wij hadden met Quentin een gezellig avondje, het werd alleen iets later dan de bedoeling was.

Zaterdag was het dan eindelijk zover, de race! 's Ochtends om kwart voor 4 opgestaan om de hardlopers te zien vertrekken. Er deden totaal 350 mensen mee, die allemaal 100 mile of 100 km gingen rennen, bizar! De hardlopers lopen dezelfde route als de paarden maar hebben andere rustplaatsen onderweg. Erg gaaf om te zien,paarden en hardlopers naast elkaar, rennendom zo snel mogelijk binnen te komen.Na de start nog een kwartiertje ons bed in gedoken en toen weer op om de start van de paarden te zien die de 100 mile gingen doen. De 75 en 50 mile zouden later die dag starten, zodat iedereen ongeveer tegelijk finisht. Na de start hebben we een lift bij 1 van de dierenartsen geregeld en zijn we meegereden naar de eerste vet-check (hold). We wilden namelijk de hele dag vet-checks afgaan om te kijken of er paarden gediskwalificeerd werden en daarvan dan gelijk de hartslag temeten voor ons onderzoek. De eerste paar 'holds' was er echter op dat gebied nog weinig te doen, dus zijn wegaan helpen omde tijden van de paarden die op de hold binnenkwamen te noteren. De hele dag lang was er bij elke hold vanalles te eten, koekjes, meloen, brownies, salade... En onderweg zijn we ook nog bij een schattigcafetjegestopt om koffie te halen.

Vanaf de 2e hold begonnen er ook paarden uit te vallen en konden we iets aan het onderzoek doen. Rond die tijd begon er ook pizza bij de holds te komen, heel vervelend :P Bij de een na laatste hold zagen we Dale. Hij crewde voor Dave, Gene en Jenn. Wij hebben natuurlijk even geholpen met alles klaarzetten en zodra ze de hold binnen kwamen rijden hebben we water over de paarden gegooid tot hun hartslag laag genoeg was om naar de dierenartsen te gaan (moet onder de 64 zijn). Rim kreeg wat last van buikkrampen en wilde niet meer eten, maar na een wondermiddeltje van Dave (calciumgluconaat en een honingdrankje)begon hij weer te grazen en zag hij er een stuk beter uit. Alle paarden kwamen heelhuids door de vet-check en de mannen begonnen lekker koude pizza te eten. Na een half uurtje moesten ze weer verder en galloppeerden ze de 'hold' uit.

Bij de laatste hold kwamen we ze weer tegen en hebben we weer geholpen.Daarna was het tijd om terug te gaan naar het kamp waar de finish was, want het eerste paard zou de 100 mijl met een tijd van 13,5 uur afsluiten. De snelste rennerdeed de 100 mile in15 uur, bizar!

Terug in het kamp is Celina de hartslag van het eerste paard gaan meten en ben ik naar de 'treatment barn' gegaan. Hier zou Lisa, de behandelend dierenarts, metingen voor ons uitvoeren. Helaas was dit niet gelukt en kon ik nog net 1 paarddie we op de hold hadden gemist meten. Daarna moest ik terugrennen naar de finish, want er zou een grote groep gaan finishen. Helaas was ik net te laat en stond Celina er alleen voor. We hebben er helaas een boel moeten laten gaan, ook omdat we maar 3 hartslagbanden hadden.

Dave, Gene en Jenn kwamen al snel binnen en waren als 4e gefinisht. Ze hadden de 50 mile gereden. Een uurtje later kwam Quentinons een biertje brengen enonshelpen hartslagbanden aangeven en uitleggen aan de ruiters wat we precies aan het doen waren. Op een gegeven moment werd ik door een auto opgehaald omdat er nog 2 paarden naar de treatment barn waren gekomen. Deze heb ik ook even gemeten en toen weer gauw teruggerend naar het hoofdkamp. Drukke avond dus! Rond 1 uur 's avonds werd het wat rustiger en zijn we een hamburgertje gaan bietsen bij de kok van de hardlopers. Uiteindelijk hebben we tot half 4 gewacht op de laatste ruiters. Deze hadden natuurlijk weinig zin om nog mee te doen, maar uiteindelijk hebben we ze toch over kunnen halen. Er was eigenlijk maar 1 ruiter, van een gediskwalificeerdpaard, die weigerde mee te werken.De allerlaatste ruiter werd om 5 uur of later verwacht dus daar hebben we niet meer op gewacht. Het was ondertussen tegen 4-en en ijskoud! Lekker ons bedje in dus!

Zondag zijn we weer bijtijds opgegaan voor de awards. De laatste renner die het hele parcours heeft uitgelopen kwam om 10 uur binnen. Om een 'buckle' te verdienen moesten dehardlopers binnen 24 uur binnen zijn. En om een 'completion' te krijgen moesten ze binnen 30 uur (en dus om 10 uur 's ochtends) binnen zijn. De meeste hardlopers kwamen gister zo stoned als een garnaal en lachend binnen strompelen. Vandaag liepen de meesten wat kreupel maar ze hadden de grootste lol en waren vol met grote verhalen. Dave en Rimbaud zijn uiteindelijk 4e geworden én hebben BC gewonnen ! Dit is best conditioned, een prijs voor het fitste paard in de top 10, o.a. het gewicht van de ruiter telt hier ook bij mee. Errug goed dus!

Na de awards zijn we lekker gaan eten en had Quentin ons uiteraard al snel weer gevonden. Emailadressen uitgewisseld en daarna de trailer opgeruimd en een biertje in het zonnetje gedronken terwijl Dave nog een paard moest beslaan. Uiteindelijk om 2 uur met de paarden vertrokken en om 9 uur kwamen we, met maar 1 plasstop onderweg en 3 dames die moesten rennen voor de wc, thuis aan. Onderweg heeft Celinadeze keer liggen slapen, en heb ik niet geslapen maar lekker mijn boek uitgelezen (Robin Hobb, the rain wild chronicles deel 2, aanrader!). We zijn door2 staten (New York en Massachussetts) gereden voordat we bij Vermont waren, maar helaas hebben we hier op zowel de heen als terugreisweinig van gezien aangezien het voor een groot deel een en al bos en boomlangs de snelweg was. Maar toch kunnen we weereen paarstaten aan het lijstjetoevoegen.Voor een schets van de reis en waar ik geweest ben check de 'kaart'.

Bij aankomst thuis hebben we de spullen opgeruimd, soepje gegeten en gedouched. Het water werd zowat zwart, aangezien we alleen vrijdagochtend de mogelijkheid hadden gehad om even snel te douchen.

Vandaag moesten we nog een beetje bijkomen van het weekend. Lekker tot half 8 uitgeslapen en 's ochtends met Rabi en Troy gaan rijden. Daarna hadden we een uur lang een skype-gesprek met onze begeleider Inge gehad, om wat besluiten te nemen over hoe nu verder te gaan. 's middags zijn we alle data van Vermont gaan structureren en hebben wede paarden gevoerden wat boompjes bemest. Na een bordje pasta is het nu wel tijd om naar bed te gaan, lekker bijslapen!

Philly dag 2 en de brokkenpiloot

Mijn verhaal was gebleven bij zondag. Dit was eigenlijk een weinig bijzondere dag. 's ochtends metingen gedaan en 's middags naar de Wallmart. We waren voor het eerst sneller met boodschappen doen dan Dave en Meg! Een record! 's Avonds zijn we nog even gaan rijden met Bel en Troy. Maar helaas begon het al snel te onweren. We zijn toengauw terug gegaanen dat was maar goed ook want zodra we helemaal klaar waren en de paarden in de wei stonden begon het te gieten.

Maandag was het tijd voor een 2edagje Philly! 's Ochtends om half 6 ons beduit om zo snel mogelijk de metingen te doen. Gelukkig had het de hele nacht geregend dus we hoefden de stapmolen niette sproeien. In recordtijd alle metingen gedaan en we konden uiteindelijk nog rustig douchen voordat Meg zover was om weg te gaan. Zij had namelijk 's ochtends eerst rijles en zou daarna met de auto naar Philladelphia gaan. Op de heenweg heb ik (uiteraard) heerlijk liggen bijslapen in de auto.

Helemaal uitgerust inPhiladelphia aangekomenhebben we eerst wat sight seeiing gedaan. Het gedeelte waar we vorige keer niet aan toe waren gekomen.Onze tour begon met eenhalve footlong bij Subway en daarna vol goede moed naar China Town, het chinese gedeelte van de stad wat begint met een grote versierde poort. De voertaal is Chinees en je ziet overal in de restaurantjes de pekingeenden, inclusief kop, hangen. De straatnamen zijn zelfs vertaald in zowel Engels als Chinees! Het stonk alleen ongelofelijk in dit deel van de stad, aangezien het aardig heet was, dus we zijn gauw weer verder gegaan.

Nu was het de beurt aan Elfreth's Alley,een van deoudste straatjes van de VS, uit 1702 volgens de reisgids. Een klein grappig straatje waar de Ieren zijn neergestreken, nu vol met schoolkinderen op studiereis.

De ochtend was ondertussen omgevlogen, dus het werd tijd voor wat shoppen op South Street, helemaal aan de andere kant van de stad. Hier een yoghurt ijsje gehaald waarbij je zelf kon kiezen wat voor fruit/snoepjes je erbij wilde gooien en je betaalde per gewicht. Soort Swirl maar dan anders.

Uiteindelijk geeindigd bij het Hard Rock Café. Altijd leuk om even rond te kijken, al was het niet echt Celina's ding (can you imagine? ;)). Ineens was de tijd alweer om en moesten we terughaasten naar de vetschool. Want we hadden rond half 5 met Meg afgesproken. Aangekomen op de uni had zij een afspraak met een heel lief klein vrouwtje voor ons geregeld die ons de universiteitskleding zou laten zien. Ergens helemaal in de kelder van het gebouw, via allemaal trappen en deuren te bereiken was het studentenverkoophok. Aangezien het zomer is was er zoveel mogelijk kleding verkocht, maar we mochten kijken wat we pasten en wat er nog over was. Ze zei zelfs dat als we er een T-shirtje bij wilden, zij wel een oogje dicht zou knijpen. Uiteindelijk hebben we beide na veel gepas van veel te grote joggingsbroeken en shirts wat passende dingen gevonden. Allebei een bordeaux rode 'University of Pennsylvania - School of Veterinary Medicine' hoody en een polo'tje. Er was nog maar 1 damespolo, maar ik wist me in een kindermaatje te wringen wat alleen iets aan de korte kant is helaas. De sweater was 30 dollar en de polo 20. Het vrouwtje zei: 'maak er maar 30 van'. Wij hadden echter alleen briefjes van 20 dus zeiden, ach we doen wel 40. Maar zij liet ons beloven tegen niemand iets te zeggen en zei dat 20 wl voldoende was. Voor 20 dollar dus een mooie sweater en polo gescoord, wat een mazzel! Kunnen we dit weekend tijdens de race in ieder geval in stijl onze metingen doen!

Meg had haar kat Ernie meegenomen naar de kliniek om hem te laten checken (hart, nieren, voorpootjes, bloedwaarden), APK'tje zeg maar. Op de terugweg lieten we hem uit de tas waar hij inzat en hij besloot prompt om over mn nieuwe shirts heen te plassen, YAK! Thuis maar gelijk even gewassen dus.

Thuis aangekomen zagen we datMary haar gigantische Ford Excursionhad gebracht (zie foto's Philly dag 2). Die mogen wij de komende maanden lenen omerop uit te kunnen, echt zo gaaf en lief! Na een bewonderende blikzijn Celina en ik nog met Troy en Rabi wezen rijden. Troy droeg nu een iets zwaarder bit en Celina vond het tijd dat hij eens leerde luisteren. Halverwege de rit moest hij, terwijl ik wegreed, netjes even wachten.Rabi en ikgalloppeerden op een rustig tempo weg en ikbesloot een paar meter verder even te wachten en te kijken of ze er al aankwamen. Toen hoorde ik ineens een schreeuw en mijn naam. Ik ging gauw terug en vond Celina staand naast Troy. Hij was terwijl ik wegreed achteruit gaan lopen. Ze had hem de ruimte gegeven vooruit te lopen en had hem een tik gegeven waarop hij alleen maar harder achteruit ging. Uiteindelijk vloog hij achteruit en is waarschijnlijk in een kuil gaan staan en toen gevallen. Bovenop Celina's been. Gelukkig voelde ze zich behalve een beurse knie, elleboog en vinger wel ok en hebben we ons ritje afgemaakt. We waren echter zo laat thuis dat we maar even een eitje hebben gebakken en toen zijn gaan slapen. Het was echter 40 graden dus van slapen is weinig gekomen.

Dinsdag werd ik dan ook aardig brak wakker. Het was weer tijd voor metingen! 10 minuutjes na mij hoorde ik Celina de trap af hobbelen. Dat was wel even schrikken, ze liep zwaar kreupel. Haar rechterknie en elleboog waren aardig stijf en pijnlijk geworden van een nachtje slapen. Gelukkig werd dat na wat beweging langzaam beter en loopt ze nu weer bijna normaal.

Vanmiddag na de metingen zijn we met Mary's auto naar de Liquor Store gereden om wat bier te halen (Yuengling, regionaal gebrouwen bieruit een vande oudste brouwerijen van de VS). Ik heb heen gereden, en dat was best even wennen. Het is een gigantisch ding waar 9 man in kunnen. Het is een automaat met de hendel aan het stuur. Nadat ik alles ingesteld had gingen we op pad, raampjes open, radio aan en gaan over de smalle weggetjes. Gelukkig tot aan de grote weg niemand tegen gekomen en het ging allemaal prima. Terug heeft Celina gereden en ook dat ging zonder brokken. Vanavond als het wat afkoelt (het is nu tegen de 40 graden) gaan we nog even paardrijden en morgen alle spullen inpakken en de honden wassen want die slapen bij ons in de trailer. Morgennacht vertrekken we namelijk naar Vermont, om onze eerste metingen op een wedstrijd te gaan doen!

Blairstown Hunter Pace

Vanmorgen vroeg op, want het was tijd voor onze rit in Blairstown, NJ. De Hunter Pace! Een rit over de velden en onder leiding van de jachtclub, gewoon voor de lol.Eerst de paarden gevangen en gevoerd endaarna kwam Sarah aan. We hebben ze nog even geborsteld en toen geladen en klaar om te gaan! Dave heeft de 8 paardstrailer, een gigantisch ding, naar Blairstown gereden. Wij volgden in de auto van Sarah inclusief donuts :)

Na iets meer dan een uur rijden waren we er. Paarden uit de trailer gehaald en gezadeld. Nog best een gedoe met 4 paarden waarvan er maar 1 aan de trailer kan worden gebonden. Voor vertrek maakte Dave op verzoek nog een aantal foto's en toen gingen we onderweg. Dave ging lekker zijn eigen ding doen terwijl wij gingen rijden. Er was een langzame stapgroep, een stap-draf groep en een stap-draf-gallop groep. Wij (Sarah met Tanka, Celina met Rim, Meg met Troy en ik met Rabi) gingen uiteraard mee met de 'snelle' groep.

De 2 uur durende rit was heel bijzonder. Mooie glooiende velden afgewisseld met stukken bos. Een echt jachtlandschap. De rijstijl was nog bijzonderder. We moesten een gids volgen die de snelheid aangaf. In onze groep zaten een stuk of 20 paarden. De meeste stukken werden gestapt, afgewisseld door korte stukken snelle draf en gallop met telkens een flinke (nood)stop aan het eind.Rabi snapte er helemaal niks van. Die wilde eindelijk eens gáán, in plaats van die lange stukken stappen. Uiteindelijk zat ik dus met een dribbelend paard die het er totaal niet mee eens was. Dat werd na het eerste echte langere stuk gallop echter beter, toen begon ze het toch een beetje te begrijpen.

Meg had minder mazzelmet haar keus Troy, de 20-jarige gepensioneerde. Hij probeerde continu haar naar beneden uit het zadel te trekken en ging er dan vandoor achter de rest aan. Uiteindelijk heeft hij flink op zijn donder gehad en besloot ze voortaan een ander bit te gebruiken. De rest van de ruiters varieerde erg. Er waren er een aantal die na een klein stukje al naar een langzamere groep wilden. Ook waren er wat mensen die aan het eind zeurden dat het te snel ging, scheef op hun paard zaten, vlak langs je heen galoppeerden,van hun paard vielen, of half voorover een zak aardappels imiteerden. Halverwege de rit knalde een Chinese dame met haar paard tegen Rabi aan, zo hard datwe bijna omver geduwd werden. Dit pikte mijn vurige paardje natuurlijk niet, dus resulteerde deze botsing in een bok van Rabi richting het grote zwarte paard. Gelukkig raakte niemand gewond, maar ik hoorde even later wel die vrouw mompelen dat ik een rood strikje in haar staart had moeten doen (betekent paard schopt). Sommige mensen begrijpen het echt niet.

Aan het eind van een erg grappige mooie rit van 6 mile in 2 uur (normaal doen we 8 1/2 in ong. 1 1/4 uur) stond er een lunch op het programma. Ze hadden echt hun best gedaan. Een heel varken op de BBQ, verschillende salades, vers fruit, vers gebakken koekjes, brownies en taart, enz. enz.Heerlijk! Dave bracht ondertussen de paarden naar huis en na de lunch zijn wij snel gevolgd.

Thuis aangekomen hebben we Sunny, de 2-jarige baby arabier gevangen. Dit ging niet zomaar. Eerstde andere 7 paarden de wei uit, en toen kon hij zo los achter een anderde stal inlopen. Twee dagen geleden hadden we hem binnen gehaald om hem eens lekker te poetsen en te laten wennen. Toen kwam ik erachter dat hij een grote wond op zijn kaak onder zijn vliegenmasker had zitten. We hebbende wondtoen uitgewassen en ontsmeten hemweer in de weide gezet. Nu zag het er gelukkig een stuk beter uit, al begint er wel wat wild vlees te groeien. Een ander zalfje erop gesmeert en hup weer terug in de wei.

Daarna hebben we onder het genot van een Bud Light Lime de foto's die Dave had gemaakt bekeken (zie album Hunter Pace). Echt hilarisch! Hij zegt zelf dat hij het schermpje niet goed kon zien door de zon, wat dus heeft geresulteerd in een hoop foto's zonder hoofd van de personen of paarden. De ene nog kunstiger dan de ander!

's avonds hebben Celina en ik weer eens gekookt. Pasta ala Spinazie met het recept van Karen. Errug lekker! Morgen weer een dag meten, en maandag gaan we naar Philadelphia!

De fotoshoot....

Mijn verhaal is gebleven bij dinsdag. Uiteraard begon deze dag (weer) met metingen. Omdat het zo droog is moeten we nu ook elke ochtend de stapmolen sproeien, een flinke klus dus we zijn elke dag iets later klaar. Terwijl Celina de boel sproeit krijg ik het echter wel voor elkaar om 3 paarden per keer uit de wei te halen. Best een gemanoevreer, met 3 halstertouwen in je hand en verschillende karaktertjes, maar het gaat best goed.

's morgens na de metingen zijn we lekker buiten gaan rijden en hebben we een fotoshoot gedaan (zie album fotoshoot buitenrit). Ik zat op Tanka en Celina op mijn geliefde Rabi. In het begin was Tanka vrij sloom, wilde zowat op de plek galopperen en was niet vooruit te branden. Maar uiteindelijk begon hij het truukje door te krijgen en ook echt vooruit te gaan. Op elke mooie plek moesten we natuurlijk even stoppen om foto's te maken. Ieder van ons had een camera aanhaar riem. En er zijn hier zoveel mooie plekken,dat weuiteindelijk 2,5 uur over een rit van 1,5 u hebbengedaan! Ook hebben we geprobeerd wat filmpjes te maken, welke nu een stuk beter zijn gelukt.

Bij terugkomst de paarden gecheckt, bleken ze vol met teken te zitten, aaargh! Tanka had er 10, waarvan Celina hem gelukkig bevrijd heeft. En Rabi 3. We hebben een mooie pletsteen uitgevonden wat nu een soortteken begraafplaats is, yak. 's middags zijn we aan de slag gegaan met het lezen van de artikelen. Zonder veel succes. 's avonds lekker met Bel (de pas beleerde merrie) en Rim op pad gegaan. Ik zat op Bel en het ging hardstikke goed! Na haar kleine rondje hebben we haar ingewisseld voorTroy,het 20-jarige gepensioneerde toppaard, enben ik daarop verder gegaan. Hij was zo blij dat hij mee mocht. Oortjes naar voren en gáán! En dan ook letterlijk, net een trein, niet te stoppen! Rim had behoorlijk moeite met zijn snelle pas. Halverwege besloot ik achter Rim te gaan rijden. Nou daar was Troy het dus niet mee eens. Na 5 minuutjes nukkig erachter op een bospad te hebben gelopen besloot hij in het veld een soort vreemde sprong omhoog te maken waardoor zijn borsttuig van de singel losbrak. Weg overmacht. Aan het borsttuig zat namelijk een zogenoemde martingaal, waarmee je zorgt dat een paard zijn hoofd niet zo hoog op kan gooien. Maar de rest van de rit ging behoorlijk goed, alleen de grote heuvels en hellingen gingen niet meer zonder borsttuig, want dan kan het zadel gaanschuiven.

's avonds hebben Celina en ik lekker hollandse pot (brocolli, bloemkool, verse aardappels en cordon bleu) gemaakt en daarna bekaf tegen half 12 ons bedje in gedoken.

Woensdag begon de dag met metingen doen, stallen schoonmaken, blue berry's plukken, waterbakken vullen en toen hop, aan de literatuur. De concentratie was weer ver te zoeken en na wat gegeeuw over en weer besloten we een middagtukkie te doen. Na een half uurtje was ik weer wakker en ben lekker mn boek gaan lezen op de bank. Ik heb deel 1 van 'the rain wild chronicles van Robin Hobb' bijnauit en het is echt super spannend!!! Celina lag ondertussen boven nog 2 uur in coma, terwijl Dave naast me op de andere bank lag te snurken. Af en toe stelde hij een vraag, en zaagde daarna lekker verder. Na onze middag break zijn we fris en fruitig aan de literatuur en het uitpluizen van de computer software gegaan. Helaas niet gereden vandaag. Op een gegeven moment hoor ik een gil naast met op de bank, is er een teek in Celina dr shirt gevallen. Zomaar uit het niets, binnen! Zal wel van de honden komen, brrrr. 's avonds heeft Dave lekker hamburgers en courgette gegrilled met witte bonen in tomatensaus. Daarna vroeg naar bed, want we waren nog lang niet uitgeslapen!

Donderdag zijn we 's ochtends metingen gaan doen en daarna artikelen gaan lezen. Harmony was helaas kreupel vandaag. Hij moet volgende week 75 mile in Vermont gaan lopen met Dave, maar nu is het dus maar de vraag of hij kan gaan. Tegen de avond zijn we met Sarah, de vrouw die maandag rijles had, gaan rijden. Bij het halen van de paarden uit de wei bleken ze helemaal achterin te staan. Terwijl we met Tanka, Rim en Rabi terugliepen hoorden weineens een soort stampede achter ons. En ja hoor, daar wasde hele kudde met Troy voorop, alsof hij wou zeggen 'Vergeet mij niet!'.Hij had het gister blijkbaar wel heel erg naar zijn zin en is het er totaal niet mee eens dat hij met pensioen is.

Derit wasgezellig met z'n 3en.Sarah heeft zelfs een stuk voorop gereden!Halverwege vergat Celina echter de richting te zeggen, waardoor Sarah met Tanka in het struikgewas belandde, haha. Met wat moeite kon ze toch weer draaien en gingen we de grootste helling op. Toen we terug kwamen was het alweer tegen 9en. Wat vliegt de tijd hier toch! Deze keer ben ik zo dapper geweest om zelf 13 teken van Rabi af te vissen.En ikbegin het nog leuk te vinden ook!Zodra we ze terug naar de wei brachten stond Troy daar voor het hek ons op te wachten. Hij leek echt een beetje teleurgesteld dat hij niet mee mocht. Binnenkort maar weer proberen te gaan. Daarna hebben welekker pizza gegeten, gedoucht (tegenwoordig vergeet ik het steeds vaker en wordt het een om de dag bezigheid) en lekkerliggen lezen in bed terwijl mijn haar droogde en toen als een roosje in een koele airco slaapkamerliggen slapen.

Vrijdagochtend hebben we uiteraard weer metingen gedaan. Er waren een paar misverstanden tussen verschillende docenten over een aantal vragen over de software die we gesteld hadden. We hebben een stuk of 7 mails moeten sturen vandaag, maar hopen dat het nu allemaal opgelost is. Daarna heb ik eindelijk mijn artikel afgelezen, waar ik de hele week al mee bezig was. 1-0 voor Mo! Nog maar een berg artikelen te gaan! ;) 's avonds zijn we met Dave wezen rijden. Die rijdt wel een stuk sneller dan Meg zeg! Hij wilde Rim testen voor Vermont, omdat Harmony nog steeds kreupel is. Rabi vloog achter hem, en Celina was nog moeier dan Tanka van het aansporen. Maar uiteindelijk een erg lekkere rit zonder teken! 's avonds zelfgemaakte (te kort gekookte) erwtenwatersoep gegeten met uiteraard een hamburger van de grill. Ik dacht dat we morgen een wedstrijd zouden gaan doen, maar het blijkt een buitenrit te zijn. Maar ik heb er in ieder geval erg veel zin in!