Vanmorgen ging om 6 u de wekker al, want vandaag is de grote dag! We hebben namelijk voor t eerst met de 2 te vergelijken meetsystemen gemeten ( voor de geïnteresseerden, een hartslagband zoals je zelf ook kunt dragen maar dan maatje paard vs een ECG systeem). Dit tegelijk meten gaf echter een boel extra hersenbrekers, want hoe plaats je 3 plakkers, een hartslagband, een horloge en een meetkastje op 1 paard zonder dat er iets afzakt of losgaat? Dit bleek ondanks ons briljante plan toch lastiger dan gedacht. ( foto's van deze trial and error volgen). Uiteindelijk met een rol leukotape losgegaan en voilà, problem solved! 9 paarden bij 3 verschillende snelheden meten kostte echter wat meer tijd dan gepland (lees: gehoopt) dus we waren uiteindelijk pas om 3 u klaar. Toen was het tijd voor een welverdiende douche. Bij 37 graden in de zon bikkelen is namelijk niet niks. Voor we het wisten was het alweer tegen de avond en was het tijd voor dekking numero 3. Daarna lasagne gegeten, welke uit de magnetron lekkerder was dan de ' verse' lasagne van gisteren ( van wie heb ik dat vaker gehoord? ;)) Toen we weer buiten kwamen vroeg Celina ineens: zie ik daar nu een lichtje, wat is dat nou? Goed kijken: Vuurvliegjes!!! Langzamerhand kwamen er steeds meer, totdat Je over de hele weide lichtjes zag flikkeren, prachtig! En die beestjes zijn ook nog oerstom, dus makkelijk te vangen en in een potje te doen (no worries, ik heb me ingehouden) Tegelijkertijd ontdekten we dat Justin de lama al een paar uur niet meer gesignaleerd was. Hij bleek in de uitloopstal te liggen en kon niet goed meer overeind. 2 jaar geleden heeft hij een worminfectie gehad van een wormtype die naar het ruggenmerg migreert (sounds likje grey's anatomy, but it is real!). Hierdoor staat hij nu wat apart en kan hij moeilijk overeind. Nu, waarschijnlijk i.c.m. de hitte, kon hij echter helemaal niet overeind. Meg is daarop naar de dichtstbijzijnde kliniek gereden om spullen te halen, aangezien zijn tijd was gekomen.... Dave was ondertussen een gat in het bos aan het graven (de rendac kennen ze hier niet). Toen Meg terugkwam bleek hij in het donker naar buiten te zijn gelopen de koelte in. Van hieruit wilde/kon hij echter weer niet verder waarop we hebben besloten het tot morgen aan te kijken aangezien hij best happy was met een berg hooi en emmer water om hem heen. Sue, de typisch Amerikaanse dame van de 2 merries die hier gedekt zijn en die de afgelopen dagen in een grote trailer in de achtertuin heeft gekampeerd gaat morgen met 1 merrie richting huis. En wij gaan weer vroeg op voor de volgende metingen :)