Mijn verhaal is gebleven bij vorige week woensdag. 's Ochtends zijn we bijtijds opgestaan om de metingen te doen. Daarna zijn we vroeg gaan rijden omdat om 3 uur de dierenarts zou komen om Rime (de blinde merrie) haar oog te verwijderen. Ze heeft namelijk aan 1 oog glaucoom, wat betekent dat haar oog minstens 2x zo groot is en ze continu hoofdpijn heeft. Met rijden ging ik weer eens op Rim en Celina op Troy, lekker het park in. Halverwege werden we echter door Dave gesmst dat de dierenarts er al tussen half 1 en 1 zou zijn. Wij probeerden te racen om op tijd terug te zijn, maar Rim schrikt tegenwoordig van alles en vloog alle kanten op. Uiteindelijk kwamen we toch nog net op tijd aandraven, de dierenarts belde net Dave om te vragen of hij wel goed zat. We sprongen van de paarden en Celina gooide ze snel de wei in terwijl ik Rime haalde. Ze werd gesedeerd, maar Rock de hengst uit haar weiland bleef maar om haar roepen en zij bleef keihard terug hinniken. Uiteindelijk hebben we wattenproppen in haar oren gedaan en bleef ze lekker rustig staan met haar kop steunend op de prullenbak. Ik heb deze operatie een keer zelf op een kat uitgevoerd, maar nog nooit bij een paard gezien, wel leuk dus! Rime was erg lief en de operatie verliep voorspoedig. Alleen het doorhalen van de oogzenuw vond ze niet zo'n succes, ze werd helemaal gek en lanceerde Celina zowat de lucht in. Maar na eenextra shotkalmeringsmiddel wist de dierenartstoch snel het oog los te knippen. Daarna de boel mooi gesloten en nu hadden wij weer een klusje voor de komende dagen, namelijk het verband/de wond en haar temperatuur controleren.

Toen het meest bloederige gedeelte achter de rug was kwam Dave aanlopen. Hij vond ons voorstel om foto's van de operatie te kijken niet zo'n best idee en bleef op een afstandje staan. Is dat nou een kerel? We hebben Rime nog maar even een paar uur in een stal laten bijkomen aangezienze aardig suf was van deextra shot en we bang waren dat Rock de hengst zijn kans zou grijpen en vooreen nieuw lid in de beestenbende zou zorgen.'s Middags zijn we nog even in de bak gaan rijden en 's avonds een pastaatje met eindelijk ‘echt' gehakt (Meg eet alleen gevogelte, wat dus kalkoengehakt betekend) gegeten.

Donderdag begon de dag uiteraard weer met metingen. Daarna zijn we lekker gaan rijden en 's middags hebben we een poging gedaan om Dave te helpen inpakken. Hij had echter geen hulp nodig, en terwijl hij aan het grasmaaien was hebben wij stiekem zijn verjaardagscadeau in zijn tas verstopt. Het is een fel geel T-shirt met de tekst: 'warning, don't get blinded by my awesomeness', aangezien hij altijd shirts met meer gaten dan stof draagt. We hebben er nog een ballon bij gedaan met allemaal karakteristieke teksten van de afgelopen maanden en uiteraard happy birthday erop. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vind! 's Avonds voor de laatste keer de komende 2 weken hamburgers gegeten en daarna hebben we Dave op het vliegveld afgezet. Vanaf nu hebben we de Prius voor onszelf. Een lekker zuinige hybride auto die gewoon in een parkeervak past, heerlijk! Donderdagnacht was onze eerste avond alleen in het huis, wat dus betekende honden op de slaapkamer, aangezien ze dat gewend zijn en niets anders pikken. Gelukkig is Valentia (de Golden) gewend beneden te slapen dus dat scheelt een boel. Margaret (de gladharige Jack Russel) is helemaal weg van Celina en slaapt dus op haar kamer. En Helen (de ruige Jack) is meer fan van mij en slaapt dus bij mij. Ik was wel blij met deze keuze, aangezien Margaret het liefst midden in de nacht ineens onder de dekens kruipt waardoor je een halve hartverzakking krijgt omdat er ineens een natte neus tegen je buik aan komt. Been there, done that (3 jaar geleden), en heb nu dus de verstandige keuze gemaakt. Ik heb Helen gelijk duidelijk gemaakt dat zij op een kussen náást mijn bed slaapt en gelukkig accepteerde ze dat. Heerlijk, zo'n twijfelaar voor jezelf alleen :D

Vrijdagochtend voor het eerst een beetje bij geslapen en om 7 uur opgestaan. Uiteraard stonden de metingen weer op het programma en daarna zijn we beiden een rondje hard gaan lopen. Deze keer apart, aangezien Celina vooral de heuvels een stuk harde rent, maar ik juist langere afstanden ren en dit dus niet zo'n beste match is. Ik heb me even uitgesloofd en ben 8 km door de velden, heuvel op, heuvel af, gaan rennen, heerlijk. Lekker op m'n eigen tempootje, met een Garmin (paarden)horloge om te zien hoe het gaat. Halverwege kwam ik ineens een stinkdier tegen! Ik gauw foto's maken maar hij vond dat niet echt geslaagd en begon met zijn staart omhoog te dreigen. Uiteindelijk ben ik maar gauw doorgelopen, niet bepaald een nieuw record maar toch lekker gelopen. 's Avonds begon het gigantisch te regenen. We hadden Rime in een stal gezet, aangezien haar oog nog niet nat mag worden. Ze brak echter de tent af en we waren bang dat ze zich eerder zou bezeren dan dat dit haar goed zou doen. Toch maar naar buiten dan maar.

Zaterdagochtend was het zoals gewoonlijk tijd voor de metingen. Het had vannacht echter gegoten en dus was het een beetje te nat en te glibberig om te rijden. We hebben Rime's verband eraf gehaald, aangezien het wel weer was opgedroogd maar we het na vannacht toch niet helemaal vertrouwden . De wond ziet er gelukkig erg mooi uit en aangezien ze niet bepaald coöperatief was bij het verwijderen hebben we besloten het verband er maar af te laten. Een rustig dagje dus waarbij we met behulp van Jeroen al de statistiek voor ons onderzoek hebben uitgezocht. 's Avonds zijn we naar New Hope gegaan, een stadje hier 30 minuten vandaan en de dichtstbijzijnde dansclub. We zijn vroeg gegaan aangezien er een bandje speelde en de tent maar tot 2 uur open is. Toen we binnenkwamen keken we onze ogen uit. We waren veruit de jongste in de tent, overal stonden dronken mensen en de band was vreselijk en speelde vals. Na een klein uurtje kwam de dj echter ten tonele en werd de sfeer een beetje beter. Er kwamen ook meer jongeren en we kregen hier en daar wat aanspraak van mensen die nog gewoon een enkele tong hadden. Uiteindelijk lekker staan dansen en kletsen met de localsmaar de sfeer en de muziek haalde het niet bij onze avond in New York.

Om 2 uur kwam er een fout afscheidsnummer en was het dus tijd om te gaan. Ik was de BOB en na een avond vol Red Bull en cola reed ik ons rustig in de Prius naar huis. Na 10 minuten zagen we echter ineens een kat midden op de weg voor de auto. Hij was duidelijk door een auto voor ons aangereden en kon zich niet goed meer bewegen. Celina sprong uit de auto terwijl ik snel een parkeerplekje ging zoeken. Gewapend met een trui vanuit de achterbak grepen we de kwaaie kat, die zich met een verlamde achterhand al blazend uit de voeten probeerde te maken. Eenmaal gevangen was hij echter heel rustig en konden wij bedenken wat we nu gingen doen. Aanbellen om 3 uur 's nachts om te vragen wiens kat dit was is niet echt een optie, dus uiteindelijk hebben we een auto aangehouden. De eerste auto die stopte bleek gelijk een hele vriendelijke vrouw te zijn die vertelde dat we 911 moesten bellen. Ik twijfelde hier echter aan, aangezien het in Nederland niet bepaald op prijs wordt gesteld als je 112 voor een kat belt. Maar de vrouw sloeg aan het bellen en kwam uiteindelijk bij een 24-uurs dierenkliniek uit. Zij wilden de kat wel tegen betaling van 140 dollar euthanaseren, aangezien dit in de States zomaar mag bij een kat die op dat moment even ‘geen eigenaar' en dus niemand die de rekening komt betalen, heeft. Daar stonden we dan met een kat, zonder jas in de kou langs de kant van de weg, en met de beslissing wat we moesten doen aangezien we hem toch ook niet zomaar daar konden laten liggen. Gelukkig hadden we zelf navigatie in de auto en konden we naar de dierenkliniek rijden. De vrouw was werkeloos maar wilde ons toch wat geld voor de dierenarts meegeven. Wij hebben dit echter beleefd geweigerd en haar hartelijk bedankt voor alle hulp.

En daar gingen we, met gemixte gevoelens op weg naar de dierenkliniek. We hebben nog geprobeerd Meg en Dave te bellen, aangezien het op dat moment in Engeland al ochtend was, maar hun telefoons doen het niet in het buitenland. Uiteindelijk besloten we maar gewoon te gaan en daar ter plekke te bekijken hoe erg de kat eraan toe was en wat we zouden doen. Bij de dierenkliniek werd de kat al gauw van ons overgenomen en moesten wij een aantal formulieren tekenen. We mochten niet eens mee de behandelkamer in, maar moesten bij de balie blijven wachten. Daar stonden we dan, midden in de nacht, te rillen zonder jas, terwijl we net een kat in een trui gewikkeld hadden afgegeven. Uiteindelijk kwam er een hele aardige dierenarts vertellen dat ze de kat op pijnstillers wilden zetten en morgen aan de SPCA wilden meegeven. Ze vertelde dat de kat hersentrauma had aangezien hij zijn voorpoten stijf hield en de achterhand verlamd was. Celina riep gelijk 'you mean shiff-sherington?', waarop de dierenarts dit beaamde. Deze verschijnselen zijn echter een teken van rugtrauma, maarja, de kat was verder in ieder geval in goede handen. Uiteindelijk hoefden we ook niets te betalen en werden we bedankt voor het brengen van de kat. Ik denk dat we er ook aardig sneu uitzagen, zo midden in de nacht doodmoe en bevriezend in onze uitgaanskleding. Met pijn en moeite heb ik mezelf weer opgepept om de lange weg terug te rijden. Uiteindelijk kwamen we om 5 uur thuis aan. De honden waren dolgelukkig om ons te zien en snapten er niets van waarom we zo laat nog waren weggegaan. Ze denken elke avond echter maar aan 1 ding, hun kauwbot voor het slapen gaan. We hadden het dus al snel goed gemaakt.

Na een paar uurtjes slapen moesten we er alweer uit, want we zouden om 10 uur gaan rijden met Sarah (die de paarden vaak in lessen rijdt) en Jen (de vrouw die mee naar Vermont was). Daarvoor moesten alle paarden natuurlijk gevoerd worden, een kort nachtje dus! Het rijden was erg leuk, al begon Sarah al gauw te schreeuwen dat we te hard reden. Ze zei dat we al weg galoppeerden voordat zij de bocht om was en dat Tanka begon te bokken, terwijl we juist hadden gewacht tot zij ook zover was. De hele weg liep ze te mopperen en uiteindelijk op een mooi grasveldje waar Celina eerst vroeg of iedereen ok was en toen een galopje maakte, hoorden we een schreeuw achter ons alsof iemand van zijn paard was gevallen. Er was echter niets aan de hand, behalve dat Sarah Tanka zo stevig inhield dat hij uit protest was begonnen met bokken. Een erg vreemde rit dus en aan het eind vingen we een blik van Jen op die boekdelen sprak en ons helemaal gelijk gaf.

Thuis aangekomen vertrok Sarah vrijwel direct en zijn wij drieën nog even blijven kletsen. Jen zei dat ze nog nooit iemand tegen was gekomen die zoveel klaagde en vroeg of Sarah vaker buiten rijdt. Sarah zegt echter altijd dat ze veel heeft gesprongen en cross country heeft gereden, maar vandaag was ze toch echt bang van een kleine pony. Gelukkig konden wij er wel om lachen en zijn we maar gauw gaan douchen. We waren namelijk door Jen uitgenodigd om naar vrienden van haar te gaan die een zwembadparty hielden. Daar aangekomen bleken we echter de enige genodigden te zijn. Het was een bewolkte dag en niet echt aanlokkelijk om te zwemmen dus alhoewel het water behoorlijk warm was. We hebben de hele middag lekker zitten kletsen, Pina Colada gedronken (deze keer was Celina de BOB met de virgin Pina Colada)en vooral veel lol gemaakt. Het was een heel schattig huisje met een zwembad en een waterval in de tuin. Erg gaaf! Uiteindelijk bleek echter dat het ‘schattige huisje' alleen maar het ‘poolhouse' was, en dat het ‘echte' huis 10 meter verderop stond. Echt gigantisch! Tom en Sue, het echtpaar wat daar woonde, waren echt ontzettend gastvrij. Hij speelt in een bluesband en begon desoulversie van‘I'm sexy and I know it' met Celina's telefoon mee te zingen, en nog goed ook haha. Ik heb met Jen's man John nog 2 potjes staan poolen naast het zwembad en we hebben een poging gedaan om te hoelahoepen. Ik kreeg vooral het commentaar dat ik wat soepeler moest bewegen in plaats van als een stokje te blijven staan en die hoepel een hele harde zwieper te geven, haha. Wat een verrassing! Celina had hem uiteindelijk wel redelijk te pakken, en heeft vandaag flinke spierpijn. Op een gegeven moment vroeg Tom zich af wat ‘asshole' eigenlijk in het Nederlands was. Wij vertelden dat dit ‘klootzak' is, waarop hij vroeg: 'Mozart?'. Ze hadden daarop dikke lol en besloten uiteindelijk 'Mozart is an asshole!' Wat gelijk de nieuwe slogan van de dag werd. Niet lang daarna kwamen alle sterke wiet-rook verhalen boven tafel. Ze hadden natuurlijk 2 Hollandse meiden aan tafel, dus tsja dan krijg je dat. Jen wist te vertellen dat de laatste keer dat zij geblowd had bij de buren, ze dit voor haar man probeerde teverbergen door als Pink Panter tegen de muur te gaan staan terwijl hij aan kwam lopen zodat ze onzichtbaar zou zijn. Hilarisch! Al met al een hele leukemiddag en uiteindelijk gingen we na een heerlijke maaltijd bij het zwembad gauw op huis aan. De paarden moesten namelijk nog gevoerd worden, terwijl het al pikkedonker was! Uiteindelijk doken we allebei nog voor tienen bekaf ons bedje in.

Maandag begon de dag na de vrije dag van gister helaas weer met de metingen. Hierna hadden we een skype gesprek met onze stage begeleider om onze voortgang te bespreken. Zij gaat voor ons de statisticus stalken die zegt dat hij ons alleen mondeling in Nederland kan helpen omdat het te ingewikkeld is om over de skype uit te leggen. Ik hoop dat dit ons iets verder gaat brengen! Ook heeft ze beloofd de examencommissie aan te spreken die onze aanvraag voor verlenging van de stageperiode heeft geweigerd. Je moet namelijk een statistisch aangetoonde reden hebben waarom je onderzoek langer duurt dan standaard. Wij hebben echter geen statistische maar een logistieke reden, namelijk dat alle metingen en analyses meer tijd kosten dan we van te voren hadden kunnen verwachten en dat we zelfs de ECG's zelf moeten uitwerken waarvan van te voren geen sprak was. De examencommissie vond dit echter geen reden, ik hoop dat Inge ze echter wel zover krijgt! Na het gesprek ben ik lekker gaan hardlopen. Deze keer van de velden in de bossen en daarna had ik nog zoveel energie over dat ik maar weer het veld in gerend ben. Heuvel op, heuvel af, off road en met een beverrat die voor mijn voeten wegschoot. (Een beverrat is een soort bever zonder die platte staart). Uiteindelijk ben ik helemaal vrolijk op mijn nieuwe record van 9,2 km gestopt! Vlak na het rennen vonden de Jack Russell dames een stinkdier die ze op gingen jagen. Helaas spoot het stinkdier flink van zich af en hebben wij nu dus 2 honden die een uur in de wind stinken. Zelfs na een wasbeurt is de lucht niet helemaal weg. Tegen de avond ben ik nog even met Rabi in de bak gaan rijden en sloten we de dag af met Taco's en een Coronaatje.