Vermont 2-day 60 mile ride!

Vrijdagochtend was het dan éindelijk zover, we vertrokken richting Vermont. Maar eerst moesten natuurlijk alle paarden worden gevangen en in de trailer worden geladen. Cadie, het eigenwijze kleine grijze merrietje waar Meg op zou gaan rijden, besloot ons in de maling te nemen en begon samen met de gepensioneerde Troy door het weiland heen te rennen. En aangezien een weiland hier een stuk groter is dan het gemiddelde weiland in Nederland, leverde ons dat een flinke ochtendwandeling op. Uiteindelijk besloten de 2 paarden tegen elkaar te gaan racen, waarbij arme Troy toch iets minder snel bleek te zijn dan hij dacht en Cadie dus dik won. Na de race stonden ze geduldig voorin de wei te wachten tot wij ze kwamen pakken, de boefjes. Alle paarden kregen nog een ontbijtje voordat we gingen en Troy bleef alleen achter in een aparte wei. Reveille, het wereldkampioenschappaard zou namelijk dit weekend door vrienden teruggebracht worden uit quarantaine en blijft een weekje samen met Troy gescheiden van de rest van de kudde om ziekteoverdracht te voorkomen.

Na het ontbijt was het tijd om te laden. Tanka stribbelde even tegen maar uiteindelijk stonden alle 4 de paarden netjes in de trailer en gingen we op weg. We wisten gelukkig al dat Dave de gehele rit maar 1 plaspauze in 7 uur inlast, niet teveel drinken dus! Meg zou na haar werk invliegen en dat betekende dat ik de hele achterbank voor mij alleen had. Heerlijk! Ik heb dus tot de eerste stop languit met mn kussen op de achterbank, samen met Helen de Jack Russell, liggen slapen. Bij de stop heeft Dave op een ontbijtje van de Burger King getrakteerd en hebben wij een doos donuts voor onderweg gehaald. Tijdens de rit werden er druk geintjes met Jen heen en weer gesmst, die er de vorige keer wel maar helaas dit weekend niet bij was. Een uur voor de vet-inn kwamen we in Vermont aan. Melody, een van de paarden van Meg die verkocht is aan een vriendin, deed mee aan de 40 mile en stond vanuit haar stal al te hinniken zodra we het terrein op draaiden. Cadie herkende haar ook en het was een gehinnik heen en weer, zo schattig. De paarden moeten tot het eind van de wedstrijd op zondagmiddag in stallen staan, zodat ze allemaal onder dezelfde condities verblijven. We hebben dus gauw de stallen in orde gemaakt, het tuig uit de trailer geruimd en toen lekker even met de paarden gewandeld om de beentjes wat los te maken en ze lekker te laten grazen.

Al gauw was het tijd voor de vet-inn. De dierenarts en jury keken de paarden helemaal na en elk wondje en bobbeltje werd opgeschreven. Vooral Tanka, het ranglaagste paardje van de kudde, bezorgde de schrijvers aardig wat werk! Na deze 'hands-on' moest je nog op een rechte lijn en in 2 cirkels draven. De truc is om bij de vet-inn de paarden zo sloom mogelijk te laten lijken maar toch goed genoeg om te mogen starten. Aan het eind van de wedstrijd moet je dan zorgen dat ze zo vrolijk mogelijk draven, zodat het lijkt alsof ze zelfs verbeterd zijn gedurende de 60 mile. Tanka en Rabi vonden het allemaal echter nogal spannend en waren een beetje opgefokt dus ze liepen al slingerend en kijkend hun rechte lijn en ook de volte werd meer een ei dan een volte, haha. Dit leverde wat aaaah's en gelach van de jury op maar uiteraard werden ze gewoon goedgekeurd. Dave moest met zowel Rim als Cadie door de vet-inn omdat Meg pas 's avonds laat zou invliegen. Na de check zijn we de trailer naar Sue Greenall gaan brengen,dezelfde Sue die de Vermont100 endurance wedstrijd heeft georganiseerd waar wij ons onderzoek hebben gedaan en die tijdens onze eerste dagen in Amerika haar 2 merries liet dekken door Rock. Bij Sue aangekomen konden de honden eindelijk een plas doen en zijn we lekker met ze gaan lopen. Een van de Jack Russells had helaas een ongelukje in de trailer gehad wat Dave mocht opruimen. Valentia, de Golden Retriever, sprong gelijk een modderpoel in en was zwart van haar snoet tot aan haar staart. Alleen haar rug was nog schoon. Gelukkig zijn er bij Sue en John op het terrein allemaal kleine plasjes waar we haar in probeerden te laten zwemmen. Uiteindelijk heeft ze niet gezwommen aangezien ze dat nog een beetje eng vind maar is ze toch weer helemaal schoon geworden. Valentia bleef overdag in een buitenkennel, aangezien ze graag kussens sloopt, en de Jack's mochten de trailer weer in. Wij gingen ondertussen weer een rondje met de paarden wandelen en grazen, paarden voeren, en daarna naar de BBQ. Lekker hamburgers met salade en chocoladetaart toe gegeten en ondertussen met een boel mensen gekletst die ons herkenden van de Vermont100. Die wedstrijd was een maand geleden maar in hetzelfde gebied, waardoor er een boel dezelfde vrijwilligers en ruiters nu weer waren. Erg gezellig dus!

Na het eten dropte Dave ons bij de trailer en ging hij Meg ophalen. We zijn nog even met de honden gaan wandelen en toen vroeg ons bed in gedoken want we hadden de wekker op 4 uur gezet! Dave en Meg kwamen rond 12 uur 's nachts thuis en hadden dus helemáál een kort nachtje.

Zaterdag begon de dag dus al vroeg. Even opfrissen, koude pannenkoeken als ontbijt die vielen als een baksteen en toen op naar de paarden. Daar moest namelijk gevoerd, gepoetst, opgezadeld en warmgelopen worden. Tussendoor was er ook nog de ‘riders meeting' waar je informatie kreeg over je time frame en de kleur pijlen die je moest volgen. Wij hadden vandaag voor 40 mile (= 64 km) een time frame van 6.50 tot 7.20 uur om deze rit uit te rijden. Hierbij inbegrepen zit een rustpauze in het midden van een half uur. Je moet binnen je time frame finishen, anders krijg je strafpunten. Tijdens het warm wandelen probeerde Tanka Celina telkens mee te sleuren. Dat beloofde wat! Rabi, normaal de druktemaker van de twee, was vrij relaxed en liep netjes naast me. Gelukkig kalmeerde Tanka zodra Celina opsteeg en was hij de hele rit erg braaf en voorwaarts.

De rit was erg mooi, een en al heuvels met amper een vlak stuk te bekennen. Een groot deel van de 40 mile voerde over onverharde wegen, die door de droogte en de auto's echter flink hard waren aangestampt. Best zwaar voor de paarden dus. Dit deel van Vermont is een gebied wat een beetje Canadees/Oostenrijks aan doet. Veel bos met af en toe een open veld en overal meertjes en plassen water, prachtige uitzichten dus. De start van de rit was individueel, iedereen startte een paar minuten na zijn voorganger. Wij reden met z'n vieren en mochten dan ook met z'n vieren starten. Meg reed het grootste gedeelte van de rit met de ervaren Cadie voorop, maar ook Rim, Tanka en Rabi hebben een stuk van de rit geleid. Rabi, het paardje waar ik op reed, werd helemaal blij toen ze voorop mocht lopen maar vond het toch wel spannend. Oortjes naar voren, als een harddraver proberen te draven en dan plotseling voor een boomstronk opzij springen. Wel grappig maar ze kalmeerde gelukkig al snel en deed het hartstikke goed.

Na een mijl of 10 knalde mijn stijgbeugel ineens uit de ‘valbeveiliging' en schoot los. Gelukkig voelde ik hem net op tijd schieten en kon ik met m'n knieën de stijgbeugelriem vastklemmen en in het zadel blijven zitten. Gauw de boel herstelt en daar gingen we weer. Het was hartstikke gezellig, al vonden we het allemaal wel jammer dat er zo weinig mooie bospaadjes en zo veel onverharde wegen in het parcours zaten. Na elk grappig paadje kwam er namelijk telkens weer een heel eind weg waar we over moesten. Elke 5 mijl stond er een grote waterbak waar de paarden konden drinken, wij ze konden afsponzen om af te koelen en waar af en toe ook de ruiters een glas water en een handje druiven of sinaasappel kregen. Tijdens de rit stonden er af en toe ook mensen langs de weg te klappen en te juichen, erg leuk!

Vlak voor de rustpauze maakte Dave een opmerking over Tanka zijn hoefijzers die er niet uit zagen. Hij had namelijk voor de rit beslagen moeten worden, maar omdat Dave door Rim geschopt was, was dit er niet meer van gekomen. Celina maakte daarop een grapje terug wat helemaal verkeerd viel bij Dave. Hij begon te schreeuwen dat hij toch zeker de hoefsmid was en of zij het dan beter wist. Eerst dachten we dat hij een grapje terug maakte, maar al gauw bleek dat het bloedserieus was. Celina zei snel dat het een grapje was en dat ze het niet zo bedoeld had maar het mocht niet meer baten. Al scheldend galoppeerde hij met Rim vooruit, weg van ons drieën. In een wat bedrukte stemming waarbij Meg verzekerde dat hij vooral moe was en dat het niet onze schuld was reden we verder. Al gauw kwamen we bij de ‘hold' aan, waar het halve uur rustpauze was. Dave was natuurlijk al een paar minuten voor ons binnen gekomen en negeerde ons compleet. Ik stond naast Meg en stond mijn paard zo snel mogelijk met koud water af te koelen. Celina stond een eindje verderop en dacht dat je bij de hold moest afzadelen (wat optioneel is) waardoor ze haar hele tuig eraf had getrokken. Wel lekker voor het paard, maar het kost wel wat tijd. Binnen 10 minuten moet je de hartslag van je paard laten checken en alle 3 waren ze gelukkig onder de 64 (de bovengrens). Rabi had zelfs een hartslag van 44, en stond lekker te grazen en te chillen. Tanka, Celina's paard, had nieuwe achterijzers nodig en gelukkig was er een hoefsmid bij de hold die supersnel de ijzertjes kon vervangen. Ondertussen was er een vrijwilliger die een van de paarden wel vast wilde houden waardoor wij omstebeurt naar het toilet konden, een sandwich konden eten en het tuig weer op Tanka konden gooien terwijl hij beslagen werd. Dave reed ondertussen na ‘zijn' half uur pauze de hold weer uit. Uiteindelijk hadden wij drieën maar een paar minuten vertraging en konden we weer verder. De 'out-timer' was schrijver geweest van de dierenarts waarbij wij in de auto zaten tijdens ons onderzoek. Hij herkende ons meteen en wenste ons veel plezier en geluk tijdens de rest van de rit, erg leuk!

De eerste paar mijl na de hold hing er een wat bedrukte stemming. Maar gelukkig werd de sfeer al snel beter en hebben we er toch nog een erg leuke rit van kunnen maken. Omdat het parcours vrij zwaar was met al die hellingen, keiharde onverharde wegen, en veel rotsen op de bospaadjes gingen we voor de maximale tijd. Zeven uur en een kwartier na de start kwamen we bij de finish aan. Daar is het zaak om je paard in 20 minuten af te koelen, af te zadelen en een zo laag mogelijke hartslag te laten krijgen. Bij een hartslag van 44 of lager krijg je geen strafpunten. Alles daarboven levert strafpunten op en boven de 64 krijg je 10 minuten extra en wordt je als hij niet daalt uiteindelijk gediskwalificeerd. Wel spannend dus! Rabi was gelukkig precies 44 en stond lekker hooi te eten. Alleen Tanka had het het laatste gedeelte van de rit wat zwaarder gehad en had nu een hartslag van 50 slagen per minuut en dus een paar strafpunten. Na de hartslagmeting moesten we nog heen en weer over een rechte lijn draven om op kreupelheid te checken en toen mochten de paarden lekker chillen op stal. Wij gingen ondertussen lunchen en naar de uitreiking van de 40-milers kijken. Er is in dit weekend namelijk een 100-mile wedstrijd van vrijdag t/m zondag, een 40-mile alleen op zaterdag en een 60-mile op zaterdag en zondag. Alle afstanden lopen dagelijks op hetzelfde parcours, gezellig druk dus! De lunch was erg uitgebreid met chocoladetaart als toetje. Melody, het paard dat Meg aan haar vriendin Lynn had verkocht was ‘Grand Champion' en had daarmee de 40 mile gewonnen!

Na de uitreiking zijn we langs Steve, een hele rijke vriend van Meg en Dave, gegaan om een zadel te lenen. Meg reed vandaag namelijk op een westernzadel omdat haar zadel nog in quarantaine is vanuit Londen. Het zadel beviel echter niet echt en dus had ze aan Steve een zadel te leen gevraagd. Hij heeft echt een gigantisch huis met 30 paarden, 16 gigantische paardentrailers en een gigantische zadelkamer met wel 50 zadels netjes aan steunen, alles netjes geordend. Meg kon kiezen welk merk zadel, de maat singel, de soort stijgbeugels en stijgbeugelriemen en het soort dekje, echt geweldig! Hierna gingen we in Jo haar auto (een vriendin die ook bij de Vermont100 was), opgepropt op de achterbank achter een hek met haar Australian Shepherd hond in het midden, terug naar Sue. Hier gingen we even speedo douchen in de trailer en toen weer terug naar de paarden om ze te laten grazen en te voeren. Tussendoor was er nog een borrel bij de paardenwinkel waar we even rond hebben geneusd en van de Sangria en brownies hebben gesnoept.

's Avonds zijn we bij Sue en haar man John gaan eten. Ze hadden ratatouille met alleen ingrediënten uit eigen tuin gemaakt, iets wat ik alleen van de film ken maar wat in het echt erg lekker is! We zaten buiten bij de houtkachel , rood wijntje erbij, heerlijk! John wilde Celina en mij zijn koetsen laten zien en we stonden met open mond te kijken. Hij heeft een verzameling van wel 30 ouderwetse paardenkoetsen, helemaal opgepoetst en met bordjes, foto's en attributen erbij. Zo gaaf! Hij rijdt er ook wedstrijden mee en volgende week zou er een Duitse filmploeg langs komen om ze te filmen. Uiteindelijk zijn we pas tegen 12'en onze trailer in gedoken, een kort nachtje dus!

Zondag ging om 4 uur de wekker weer. Hetzelfde ritueel als de dag ervoor. Alleen de deur van de koelkast, die al een tijd nogal gammel in zijn scharnier hing, viel er ineens uit toen Celina in de koelkast keek! Dit leverde een hatelijke lach en een ‘that's just great' van Dave op. Pfff dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig had de deur een stevige sluiting en konden we hem weer terughangen. Bij de paarden aangekomen besloot Dave niet te starten aangezien Rim een iets zere rug had. Rabi was vandaag een stuk drukker en danste door haar stal terwijl ik haar probeerde te zadelen. Na twee keer tussen haar en de muur half geplet te zijn heb ik toch maar Celina's hulp in geroepen en kon ik haar snel zadelen. Zodra ik erop zat kalmeerde ze gelukkig weer en gingen we vol goede moed op pad. Al gauw werden we ingehaald door Steve en Gene, die met nog een meisje een eind met ons opreden. Wel leuk, zo'n club van 6 paarden dravend door de bossen. Deze dag waren er bijna alleen maar leuke bospaadjes en amper wegen. We hebben zelfs een grote uil gezien die ons vanuit het bos aanstaarde! We hadden vandaag tussen de 2.45 en 3 uur tijd om de 20 mile (= 32 km) uit te rijden. We hadden echter van Sue gehoord dat het geen 20 maar 22 mile was, doorrijden geblazen dus. De eerste helft van de rit bestond bijna geheel uit stijgende paden. De markeerpijlen waren echter iets minder duidelijk dan de dag ervoor, dus het was af en toe nogal zoeken naar de juiste paden. Toen we uiteindelijk bovenop 'Cookie Hill' kwamen kregen we een home made chocolate chip cookie en gingen we weer naar beneden. Tijdens de 2^e helft van de rit begon iedereen steeds dichter bij elkaar in de buurt te rijden aangezien het time frame maar 15 minuten wijd was vandaag. Uiteindelijk reden we met 10 paarden dicht op elkaar. Ik reed in het midden en Rabi liep relaxed tussen de andere paarden in. Tanka liep achter haar maar niet dichter op haar dan normaal. Opeens haalde ze echter uit het niets uit en sloeg hem met 2 benen vol in z'n gezicht. Tanka liep daarop met zijn mond open en een vertrokken kop rond, maar na een korte check bleek hij in orde te zijn en konden we weer verder. Nu reden we voor de zekerheid maar een eindje achter de hele groep. Uiteindelijk zijn we mooi binnen de tijd gefinisht en konden we de paarden weer gaan koelen en de hartslagen laten checken. Alle 3 de paarden hadden een hartslag onder de 44 en zagen er nog fit en vrolijk uit. Op naar de final vet-check dus!

Rabi had zich zowel zaterdag als zondag tijdens gedeeltes van de rit, wanneer er een paar paarden steeds achterop kwamen en dan weer langzamer gingen rijden of ons inhaalden, erg druk gemaakt waardoor ze met haar beentjes tegen elkaar was gaan lopen. Ze had hierdoor aan beide voorbenen en 1 achterbeen een paar kleine wondjes opgelopen, wel jammer. Tanka was tijdens de laatste paar mijl zaterdag vrij moe en had hierdoor waarschijnlijk aan beide voorbenen een klein wondje opgelopen. En ook Cadie was getroffen door het zware parcours en de drukte op het traject en had aan haar beide voorbenen een klein wondje. Dit leverde allemaal een paar strafpunten op dus! Verder zagen ze er echter perfect uit en werden ze helemaal goed gekeurd. Ze mochten daarna nog even naar hun stal om te eten en daarna moesten we allemaal weer verzamelen voor het draven voor de dierenarts en jury. Deze keer moesten we weer heen-en-weer en 2 cirkels draven. Tanka had er weinig zin meer in en besloot middenin een cirkel te gaan stappen. Rabi had er gelukkig iets meer zin in en liep netjes haar rondjes. Nu mochten ze éindelijk ongestoord met een pluk hooi hun stal in en konden wij gaan lunchen.

Na de lunch hebben we zoveel mogelijk spullen terug de trailer in gegooid en was het tijd om weer te gaan zadelen. De prijsuitreiking was namelijk in de buitenbak vanuit het zadel. Vooral de 2 jonge paarden Rabi en Tanka snapten er helemaal niets van. Rabi was ervan overtuigd dat we weer op pad gingen en begon in haar stal rond te dansen. Ook in de bak stond ze geen moment stil. Iedereen stond netjes in een rij, maar Tanka en vooral Rabi dansten erop los en stonden dan weer achterstevoren, dan weer dwars maar geen moment netjes tussen de anderen. Zodra we de bak inreden kregen we een speldje aangereikt maar Rabi besloot zijwaarts van de vrouw weg te dansen waardoor ze achter ons aan moest lopen. Uiteindelijk wist ik net ver genoeg te reiken om het speldje aan te pakken. We stonden dus compleet voor gek met onze paarden maar ik besloot er maar om te lachen. Het waren ook veruit de jongste paarden van het weekend en ze leren het vanzelf wel. Tijdens de prijsuitreiking liep Tanka ineens achteruit een hele groep slapende 100 mile paarden in. En ook toen Celina naar voren werd geroepen liep hij eerst weer achteruit voordat hij uiteindelijk ging. Zelfs Cadie had weinig rust in haar kont en begon halverwege de uitreiking te draaien, haha. Uiteindelijk zijn Celina en ik beide 2^e geworden en is Meg `Grand Champion´ geworden. (de onderverdeling begint bij grand champion, dan reserve champion, dan 1^e, 2^e, enz. Wij zijn dus eigenlijk 4^e in de rij geworden). Er deden in totaal 11 paarden aan de 60 mile mee, best een goede prestatie dus! Ik had 93,25 van de 100 punten en Meg had er 99,25! Celina en ik kregen allebei een lintje en een zweetmes. En Meg kreeg een lint, een plaid en een kleedje aangezien ze ook nog de prijs voor ‘beste arabier' kreeg.

Na de prijsuitreiking hebben we snel onze laatste spullen gepakt, de paarden in de trailer geladen en zijn we naar huis gegaan. Dave was tijdens het hele evenement gezellig tegen iedereen op het terrein maar praatte nog steeds niet tegen ons drieën. Vrij ongemakkelijk als je 7 uur lang met elkaar in een auto zit. Gelukkig had ik oortjes, een boek en een kussen mee en hebben we ons uiteindelijk prima kunnen vermaken. Halverwege de rit stopte hij bij een Mc Donalds en stapte zonder een woord te zeggen de auto uit. Wij zijn daarop ook maar naar binnen gegaan om een hamburger te scoren en hoopten vooral dat zijn humeur snel weer wat op zou klaren. Uiteindelijk hebben we het net aan gered aangezien de truck het half begaf het laatste uur. Om 10 uur kwamen we in het donker thuis aan, gauw de paarden de wei in, de belangrijkste spullen uit de trailer en toen naar bed. We hebben ondanks de vreemde ruzie met Dave toch een topweekend gehad en de 60 mile (= 96 km) uitgereden die bekroond is met een 2^e plaats!!!