Dinsdagochtend (of eigenlijk maandagnacht) om 2 uur moesten we op, want we gingen naar het National Championship Endurance. 's Avonds hebben we eerst nog aardappelsalade voor mee op reis gemaakt en is Jennlangs geweest om afscheid te nemen. Ook zijn we de truck even naar Mary en Frank wezen terugbrengen. Frank was jarig en natuurlijk hebben we hem op een oerhollands ‘er is er 1 jarig' getrakteerd. Ook hadden we een klein porseleinen klompje als grapje aan de auto sleutels achter gelaten, wat ze helemaal geweldig vonden. Ondertussen was het echter al vrij laat en donkergeworden, dusreden we snel weer naar huis om onze koffers in te gaan pakken.

Het koffers pakken was nog een hele tour, aangezien Celina's koffer en mijn tas absoluut niet dicht wilden. Ik was zo stoer geweest om (met heel veel moeite en lichte dwang van Celina) 1 T-shirt en mijn compleet versleten rijbroek vol met gaten weg te gooien, maar nog ging hij niet dicht. Nadat we mekaar wat hadden geholpen en de boel 3x hadden herpakt konden ze gelukkig wel dicht. In de kelder zou een weegschaal staan om te kijken hoe zwaar onze bagage was, maar dit bleek een ouderwetse schaal met tegengewichten te zijn. Niet echt succesvol als je met een loei zware tas staat te stoeien. Uiteindelijk maar gegokt dat we de komende 2 weken nog wel ergens kunnen wegen en dat we het nu dus maar wagen, we kunnen altijd nog spullen weggooien.

Uiteindelijkwas hetdoor al het pakken en zoeken naar een vermiste USB stick zo laat geworden dat ik maar besloot omwakkerte blijven.Om 2 uur gingen we in de regen enhet pikkedonkerde paarden Cadie en Tanka halen en gaf ik Rabi nog snel een laatste knuffel aangezien alle paarden kwamen kijken wat we aan het doen waren. Cadie zou met Meg de 100 mile gaan lopen en Tanka is aan de ride managers (Sheryl en Stag) verkocht en zou in de 50 mile meelopen met een dame die als begeleider voor haar dochter meereed. In 12 uur zijn we naar de Biltmore in North Carolina gereden. Ik heb lekker op de achterbank liggen slapen en halverwege zijn we bij een echt zuiderlijk amerikaans tentje gaan ontbijten. In Virginia hebben we Lori opgepikt, een betaalde crew die voor Meg en Dave in ruil voor de rit erheen en voor een andererijder uit de 50 mile rit zou gaan crewen. Ze vertelde onderweg haar hele levensverhaal aan Dave, inclusief dat haar huis door haar toenmalige man in de brand was gestoken toen zehem wilde verlaten, bizar! De hele rit goot het, en dan natuurlijk vooral op de momenten dat wij stopten om de honden uit te laten.

Eind van de middag kwamen we in de Biltmore aan. Een gigantisch en prachtig landgoed eigendom van de familie van der Bilt. Het complete 100 mile kampioenschap werd over dit landgoed gereden. Bij aankomst besloten we eerst de honden en paarden uit te laten. Valentia, de Golden Retriever, besloot dat ze voor het eerst in haar leven wilde gaan zwemmen en rende keihard de rivier in. Door alle regen was deze echter behoorlijk gestegen en de stroming was flink. Gelukkig konden we haar net op tijd terugroepen! Daarna gingen Dave en Lori uit eten waarna ze Meg van het vliegtuigzouden halen. Wij zijn lekker een filmpje gaan kijken en hebben wat salade bij de trailer gegeten.

Op woensdagochtend werden we na een ontbijtje bij de trailer bij de parkeerwachten ingedeeld. Er waren echter al 2 mannen aan het werkdie precies wisten wat ze deden en er kwam maar 1 trailer per kwartier,niet echt een spannend baantje dus. Wij kregen in ruil echter wel een knalgroen T-shirt en mealtickets, perfect. Tussendoor hebben we onze overbuurman Hernan ontmoet die ons uitnodigde om een paar nachten bij hem en zijn vrouw in Orlando te komen logeren als we daar de pretparken zouden bezoeken. Ideaal! Hij zei ook dat hij waarschijnlijk wel een lift voor onskon regelenen een dag later vertelde hij dat Megan, een zuid-afrikaanse dierenarts, langs zijn huis naar het zuiden reed en ons wel mee zou willen nemen. Perfect voor ons, aangezien we anders een 23-urige busreis voor de boeg hadden en dit toch een stuk gezelliger was.

Tijdens onze parkeerwachtbaan kwamen we ineens Joan, een van de dierenartsen uit Vermont tegen. Zij was hier om als vrijwilliger voor de andere dierenartsen te schrijven en was helemaal blij om ons te zien, erg leuk. Ze zou schrijven voor Art King, ook een dierenarts uit Vermont die ons daar continue Monique en Unique noemde. Om 1 uur begon de vet-inn en moesten wij dus onze metingen gaan uitvoeren. Gelukkig wilden veel ruiters participeren en hebben we voldoende paarden kunnen meten. Vanaf vandaag was de regen ook gestopt en de zon flink gaan schijnen. De meeste mensen waren ook hartstikke vriendelijk en dus hebben we aardig staan kletsen tijdens de metingen. 1 man die al wat vreemd uit zijn ogen keek vroeg echter terwijl ik op de meting van zijn paardstond te wachten met zo'n hele foute blik of ik naar zijn riemgesp zat te staren. YAK! Gelukkig bleek dezelfde griezel op donderdag bij de 1^e vet-check al gediskwalificeerd tezijn waardoor ik in ieder geval niet voor het onderzoek in het donker alleen met hem ergens in het veld zou komen te staan. Na de vet-inn zijn we nog een paar paarden in het kamp gaan meten en daarna was het met onze verbrande toeten tijd om naar het diner te gaan. Pasta, salade en een bosbessentaart als toetje. 's Avonds nog even voor de trailer gezeten en met een aantal crewleden en Lynn, onze buurvrouw en goede vriendin van Dave en Meg, zitten kletsen. Daarna vroeg naar bed want morgen wordt een behoorlijk lange dag.

Donderdagochtend begon de wedstrijd om half 7. Dave ging echter al om half 5 op om Cadie (het paard waar Meg de 100 mile mee zou rijden) te voeren en klaar te maken. Wij zijn even bij de start gaan kijken, 48 paarden die om het nationaal kampioenschap strijden, een mooi gezicht. Daarna zijn we bij de 'pulse-timers' gaan helpen om de tijden op te schrijven waarop de paarden bij de vet-check worden aangeboden bij de dierenarts. Er waren totaal 5 vet-checks, allemaal op dezelfde plaats bij het basiskamp. Bij binnenkomst heeft het paard 10 minuten de tijd om zijn hartslag onder de 64 slagen per minuut te krijgen. Een kwestie van snel het zadel eraf halen en koelen dus. Zodra de ruiter en/of crew denkt dat het paard er klaar voor is wordt hij aangeboden bij de vet-gate, waar wij de tijd van aanbieden noteerden. In de vet-gate wordt de pols gecontroleerd en worden de paarden nagekeken op kreupelheid en metabole problemen. Als de dierenarts het paard goed keurt mogen ze terug naar de ‘crew-area' en hebben ze 20 tot 40 minuten rust, afhankelijk van op hoeveel mijl ze al zitten. Wel lekker hectisch allemaal dus.

Terwijl we bij de timers stonden probeerden we ondertussen de paarden die door de dierenartsen afgekeurd werden in de gaten te houden, aangezien we die voor ons onderzoek moesten meten. Uiteindelijk zijn er gedurende de dag 16 van de 48 uitgevallen, een behoorlijk hoog aantal dus. Het parcours scheen ook erg veel rotsen en boomwortels door de harde regens van dinsdag te bevatten, veel kreupelheden dus.De andere vrijwilligers lieten ons telkens weten als er een paard uit viel en eentje hield ervan om ons ondertussen lekker in de zeik te nemen. En uiteraard trapte ik er continu in. Dan was het 'nummer 106 is uitgevallen' en ik schreef het al bijna op voordat ik bedacht dat de nummering maar tot 48 ging, haha. Tussendoor kregen we lunch en avondeten en de race ging door. Mustafa, een aardige man uit Abu Dhabi, verzekerde ons continu dat hij 1^e zou worden. Uiteindelijk moest 'Moose' echter toch iets rustiger aan doen omdat zijn paard moe werd en om 9 uur 's avonds wist Meg met Cadie als nummer 1 te finishen! Wij verzekerden Moose dat 11^e ook goed is, aangezien dat 2x een 1 is, lekker onzin gein dus. Uiteindelijk werd hij 5^e.

De laatste ruiterkwam pas om kwart voor 6 's ochtends binnen. Gelukkig hadden we haar bij haar laatste vet-gate voor de finish per ongeluk al gevraagd of we haar paard mochten meten en ze had ons gezegd dat ze daar echt geen zin meer in had als ze gefinished was. Daar hoefden we niet op te wachten dus. De een-na-laatste ruiter kwam om 4 uur 's nachts binnen en wilde gelukkig wel meewerken. Nog even gemeten en om half 5 's ochtends was het dan eindelijk tijd om lekker ons bedje in te duiken. Het was ondertussen behoorlijk koud geworden, iets wat we totaal niet verwacht hadden aangezien we richting het zuiden reizen. Maar helaas, in de Biltmore was het continu lange broek met T-shirt weer en 's nachts was het zelfs in een dikke trui en zomerjasniet warm te krijgen.

Vrijdagochtend om 9 uur was het ontbijt en de awards. Uiteraard wilden wij hier bij aanwezigzijn en dus moesten we na een paar uurtjes slapen alweer op. Meg won het nationaal kampioenschap, was het ‘Best Conditioned' paard, had de hoogst vetscore, was 1^e arabier en won met haar team ook nog een prijs. Een hele stapel dus: 2 dekens, een tuig, een beeld van een paard, een emmer, medaille, aantal linten, te veel om op te noemen, wel gaaf! Meg besloot uiteindelijk haar gewonnen blauwe tuig voor een groene te ruilen die Rabi krijgt, ben benieuwd naar de foto's! Onze buurvrouw Lynn reed de hele dag met Meg op en was uiteindelijk met haar paard Basha Bada Bing 4^e geworden.

Na de awards even snel gelunched en daarna begon de vet-inn van de 50 mile ruiters, aan het onderzoek dus! Na de vet-inn zochten we Sheryl, de ride manager, op om haar de startlijst van de 50 mile ride te vragen. Omdat we maar af en toe vrijwilligerswerk konden doen naast ons onderzoek hadden we aan het begin geen enveloppe met maaltijdtickets gekregen, maar moesten we dit voor elke maaltijd apart vragen. Vanmorgen hadden we echter de rest van de tickets voor deze week gekregen. Sheryl verstond me echter verkeerd en vroeg gelijk of we vandaag wel voor haar hadden gewerkt. Wij zeiden dat we tot 4 uur 's nachts aan het timen waren geweest maar dat vond ze niet genoeg en ze snauwde ons af met een ‘geen werk is geen eten'. Heel gezellig dus. Aangezien we stiekem al wel tickets hadden hebben we haar verder maar ontweken en als geheel passendecodenaam ‘de snor' gegeven om elkaar te kunnen waarschuwen. We hadden namelijk elk vrij momentje die we hadden voor haar gewerkt en niet eens tijd gehad om het beroemde Biltmore huis te zien. Wel balen dat ze zo moeilijk deed dus. Het eten was hetzelfde als de 2 voorgaande dagen, niet veel bijzonders maar wel lekker dus.

Zaterdagochtend om 7 uur was de start van de 50 mile. Hier deden 96 paarden aan mee, wel een gaaf gezicht dus. Na de start lekker met een bakkie koffie onze koffers gaan herschikken en naar Lynn gebracht. Meg en Dave zouden vandaag namelijk tijdens de race al vertrekken terwijl wij nog aan het werk waren. Vervolgens konden we even snel douchen. Door het beperkte waterreservoir van de trailer betekend dit nat maken, inzepen terwijl de kraan uitstaat, en dan snel afspoelen en klaar. Oftewel, na deze speedo douche komt er vaak nog van alle kanten sop uit je haar, maar we konden in ieder geval deze week 2x snel douchen.

Na de douchesnel naar de timers, want de eerste paarden kwamen al binnen. Bij de 50mile ridewaren 2 vet-checks en het was 1 grote chaos. De paarden kwamen in grote groepen aan en reden veel te snel waardoor er veel paarden niet door de vet-check kwamen. Werk voor ons dus! Totaal zijn er die dag een stuk of 20 paarden afgekeurd, meer dan bij de 100 mile dus en dat in maar 2 checks! We bleven maar naar paarden zoeken, die zeker 's ochtends in de kou een deken over hun achterhand kregen waardoor het nummer op hun kont niet meer te zien was. Uiteindelijk hebben we toch 15 paarden kunnen vinden en meten, een best goede score! Van 1 tot 5 begonnen er ook paarden te finishen, welke we ook zoveel mogelijk wilden meten. Chaos dus. Overal uitleggen waar het onderzoek over ging, 10 minuten meten, en ondertussen natuurlijk lekker kletsen over van alles en nog wat. We waren ondertussen ook nog op zoek naar een slaapplaats, aangezien Lynn wel een tentje voor ons had maar er werden onweersbuien voorspeld. Niet echt ideaal dus.

Halverwege de middag kwam Tanka, het paard van Meg en Dave die ze net aan de ride managers Sheryl en Stag hadden verkocht, binnen. Hij had het hartstikke goed gedaan en Meg en Dave zouden meteen na zijn finish vertrekken. Om 3 uur kwamen ze ons opzoeken en na een dikke knuffel gingen ze ervandoor. Meg verzekerde me wel 3x dat ik altijd welkom was en bleef me maar knuffelen. Toen ze weg waren bedachten we ineens dat we de ECG spullen waren vergeten mee te geven. Terwijl Celina naar de trailer rende kwam ik Meg weer tegen die afscheid van wat mensen nam. Ik maakte nog een geintje dat als ze te veel paarden had ze Rabi altijd naar mij kon sturen. Meg antwoordde daarop dat ik altijd met haar wedstrijden in de states mocht komen rijden en na nog 2 knuffels ging ze er toch echt vandoor. Wel raar gevoel dat we nu echt op eigen benen staan. Ik mis mijn Amerikaanse thuis nu al!

Tot half 6 kwamen er paarden binnen en waren we druk met het onderzoek. Daarna was het avondeten en de awards van die dag. Lynn had ondertussen Megan te pakken gekregen en geregeld dat we daar vannacht al konden blijven slapen. We hebben daarna nog even snel alle data op de computer gezet en onze tassen van Lynn's trailer naar die van Megan verhuisd. Megan had een lift voor onze tassen geregeld en dus was alles zo verhuisd en konden we uitgeput gaan slapen.

Zondagochtend stonden we rond 8-en op om met de paarden te wandelen terwijl Megan alle spullen in de trailer zette. Ze had de 100 én de 50 mile gereden en had 3 paarden bij zich. Thuis had ze nog een aantal paarden en alle paarden namen klonken als Sashi, Shami, Shari, etc. erg verwarrend dus! Tijdens het wandelen mocht Shami lekker los lopen terwijl wij ieder met 1 van de andere paarden liepen. Dat trok wel aardig wat bekijks, zo'n loslopend paard die alle emmers op het kamp afschooierde naar voerresten. Na het wandelen zijn we op zoek gegaan naar Sheryl, de ride manager, aangezien zij voor ons onderzoek foto's van alle rider cards had gemaakt. Dit zijn de kaarten waarop de dierenartsen hun opmerkingen schrijven. Sheryl was echter in geen velden of wegen te bekennen maar gelukkig vonden we al gauw haar man Stag. Hij zei dat ze ergens in het bos was, aangezien er vandaag een Competitive Trail Ride National Championship bezig was,en hij wilde me wel een lift geven terwijl Celina Megan ging zoeken.

Uiteindelijk kwamen webij Sheryl aan en zij bedankte me uitbundig voor al onze hulp terwijl ze de files op mijnUSB stickzette. Wel verrassend aangezien ze daarvoor alleen maar op ons had gemopperd, zal wel de stress zijn geweest. Op de terugweg verzekerde Stag me dat we altijd welkom waren als we nog eens een plek om te overnachten nodig hadden. Hij was helemaal gelukkig met zijn nieuwe paardje Tanka en bleef maar vertellen hoe goed hij nu in de kudde lag en dat hij al vrienden had. Thuis bij Meg en Dave werd hij namelijk niet bepaald door de kudde geaccepteerd en was hij altijd alleen en zat hijonder de beetwonden. Dit was dus erg leuk om te zien voor de verandering. Terug in het kamp vloog ik nog even langs Lynn en de dierenartsen Joan en Art om gedag te zeggen. Na overal geknuffeld te zijn was het dan echt tijd om de auto in te springen en daar gingen we, op weg naar het zuiden!